ΕΓΩ ΕΦΤΙΑΞΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΑΙDS ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΏΣΩ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΤΗΣ ΓΗΣ!!!!!

1 σκέψη στο “ΕΓΩ ΕΦΤΙΑΞΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΑΙDS ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΏΣΩ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΤΗΣ ΓΗΣ!!!!!”

1. DAYLIGHT!!!!

   ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΑΠ ΕΠΟΜΕΝΑ 4-5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΙΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΛΗΞΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΟΤΗΤΑ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΦΤΙΑΧΤΕΣ!!!!

   Π.Χ. ΚΑΝΟΥΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΛΥΣΣΑΣ, ΤΗΣ ΦΥΜΑΤΙΟΣΗΣ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΩΝΟΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ!!!! ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΣΧΕΔΟΝ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ!!!! ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΕΙΧΑΝ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ 1935-1947 ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΟΠΟΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΙΑΤΡΟΙ ΟΤΙ ΞΑΝΑ ΕΜΦΑΝΗΣΤΙΚΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟ ΑΝΘΕΚΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΕΠΟΧΗ!!!! ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΕΚΤΙΚΕΣ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΦΑΡΜΑΚΑ!;! ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ!;!

   ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΧΕΙ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΕΙ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΕΚΤΙΚΕΣ!!!! ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΕΙΣ ΤΟ ΤΙ ΜΕΛΙΓΕΝΕΣΤΕ…..

   ΔΕΣ ΑΥΤΟ:

   Του Μάνδαλου Παναγιώτη.
   Ο κ. Παναγιώτης Μάνδαλος είναι Βιολόγος, Υποψήφιος Διδάκτορας του Εργαστηρίου Υγιεινής και Προστασίας Περιβάλλοντος στο Τμήμα Ιατρικής του ΔΠΘ και εργάζεται στο Περιφερειακό Εργαστήριο Δημόσιας Υγείας (Π.Ε.Δ.Υ.) Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. e-mail. panosmandalos@yahoo.gr

   Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα μεταναστευτικό κύμα, από χώρες της Αφρικής και της Ασίας προς την Ευρώπη, με αποτέλεσμα μάζες πληθυσμών να μετακινούνται προς αναζήτηση καλύτερης τύχης και επιπέδου ζωής. Η καταπάτηση κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ποιότητας ζωής στις χώρες προέλευσης τους, από απολυταρχικά καθεστώτα, προκαλεί την αγωνιώδη προσπάθεια των ανθρώπων αυτών προς φυγή για ένα καλύτερο αύριο από την φτώχια, την πείνα και φυσικά τον ίδιο τον θάνατο. Βέβαια στις καινούργιες πατρίδες που προσδοκούν να πάνε οι συνθήκες διαβίωσης είναι καλύτερες και ποιο ανθρώπινες.
   Η μετακίνηση πληθυσμών όμως, μπορεί να επιφέρει και μετακίνηση μολυσματικών λοιμώξεων προς τις καινούργιες πατρίδες και επιμολύνσεις σε ασθένειες που μέχρι τώρα είχαν χαθεί. Οι συνθήκες υγιεινής στις χώρες προέλευσης τους είναι τραγικές, οπότε αρρώστιες όπως η ελονοσία, η φυματίωση που πραγματικά έχουν διαγραφεί από τις λίστες των λοιμωδών νοσημάτων στην Ευρώπη μπορούν να επανέρθουν και ιδίως η ελονοσία μιας και οι φορείς (κουνούπια) είναι υπαρκτοί.
   Οι εκτιμήσεις του Π.Ο.Υ. (W.H.O) σε παγκόσμια κλίμακα αναφέρουν ότι κατά το 2010 σε παγκόσμια κλίμακα έιχαμε πάνω από 219 εκατομύρια νέα κρούσματα και 660.000 θανάτου από την ασθένεια αυτή ενώ το μεγαλύτερο ποσοσστό θανάτων αφορούσε παιδιά κάτω των 5 ετών. Το 80% των κρουσμάτων προέρχονται από την υποσαχάρια Αφρική και φυσικά το 90% των θανάτων επίσης.
   Οι χώρες με μεγάλη επικυνδηνότητα είναι οι χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, της Μέσης Ανατολής, της Αν. Ευρώπης και της Ασίας.
   Μεταδίδεται από το κουνούπι του γένους ανώφελες(Anopheles) και προκαλείται από το παράσιτο plasmodium με ποιο επικίνδυνο το Plasmodium falciparum. Είναι η αρρώστια των φτωχών χωρών και πολύ διαδεδομένη στις Υποσαχάριες περιοχές. Σαν ιατρική αγωγή έχουμε την χορήγηση της χλωρακίνης αλλά τον τελευταίο καιρό έχουν αναφερθεί πολλές περιπτώσεις με ανθεκτικά παράσιτα. Τα είδη των παρασίτων που προκαλούν την ελονοσία έιναι το plasmodium falciparum(κακοήθης τριταίος), το P.vivax(καλοήθης τριταίος), P. Vivax (τερτατιαίος), και σε μικρότερη έκταση P.Ovale και P.Kwolesi(κυρίως στην Αφρική). Η ορολογία Μαλάρια προέρχεται από το Μal και Aria (λατινικό) δηλ κακός αέρας μιας και ευδοκιμούσε σε περιοχές που ήταν κοντά σε έλη, όπως και το ελληνικό όνομα, έλος και νόσος.

   Το κουνούπι Ανόφελες ή κοινό κουνούπι.
   Επίσης υπάρχουν και τα P. Chabaudi , P.yoelli, που είναι μολυσματικά για τα ποντίκια. Στην χώρα μας η ελονοσία αναφέρεται σαν μολυσματική ασθένεια από αρχαιοτάτων χρόνων και προκάλεσε χιλιάδες θανάτους μέχρι και πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Περιπτώσεις σήμερα ασθενών που αναφέρθηκαν με ελονοσία είναι αρκετά σπάνιες και είναι όλες από αλλοδαπούς.

   Το 1970 η ασθένεια της ελονοσίας είχε διαγραφεί από τα βιβλία της υγειονομικής αρχής της γειτονικής μας Ιταλίας. Το 2007 η αρρώστια επανήλθε σε δηλωθέντα από άτομα που εισήλθαν στην Ιταλία και οι ποιο πολλοί μετανάστες από την Ασία κα την Αφρική, ενώ η Ελλάδα από το 1974 θεωρείτο χώρα ελεύθερης ελονοσίας.
   To 2011 καταγράφηκαν 42 περιπτώσεις με P. Vivax 9, χωρίς ιστορικό μετακήνησης, στην περιοχή του Ευρώτα Λακωνίας, Εύβοια, Αν. Αττική, Λάρισα.
   Το 2012 καταγράφηκαν 19 κρούσματα στην περιοχή του Ευρώτα στην Λακωνία, Αν. Αττική, Καρδίτσα, Λάρισσα, Ξάνθη.
   Η φυματίωση (Tubercolosis) επίσης αποτελεί μια ιστορική ασθένεια εφόσον ανιχνεύθηκε και σε οστά ανθρώπων της νεολιθικής περιόδου. Στην χώρα μας αποκαλούνταν και ‘καταναλωτή’ ,επειδή έμοιαζε να καταναλώνει τον άνθρωπο από μέσα με τον βήχα, την αιμόπτυση και τον πυρετό. Προκαλείται από το μυκοβακτηρίδιο, Mycobacterium Tubercolosis (TB),. Περισσότερο ευάλωτα είναι τα άτομα με εξασθενημένο ανωσοποιητκό σύστημα όπως τα άτομα που κάνουν αιμοδιάλυση, με διαβήτη κλπ. Το τεστ Mantoux, στο δέρμα είναι ένα τεστ ρουτίνας για την διάγνωση της αρρώστιας. Το μυκοβακτηρίδιο ανιχνεύτηκε το 1882 από τον Robert Koch, που του έδωσε το Νόμπελ φυσιολογίας το 1905. Αποτελούσε μέχρι το 1946 την πρώτη αιτία θανάτου στον κόσμο. Στην Γαλλία το 1918 ένας στους έξι θανάτους οφειλότανε στην φυματίωση, ενώ μέχρι το 1946 ήταν η ποιο θανατηφόρα ασθένεια στην Ευρώπη. Η ανακάλυψη της Στρεπτομυκίνης και άλλων αντιβιοτικών καθώς και ο εμβολιασμός των νέων ατόμων διέγραψαν την αρρώστια από τον Ευρωπαϊκό χώρο. Αυτό μέχρι το 1980 όπου είχαμε τα πρώτα κρούσματα με ανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά. Έτσι στην Βρετανία από 117.000 άτομα το 1913, είχαν πέσει σε 5.000 το 1987. αλλά από το 2000 και μετά ανιχνεύθηκαν 6300 καινούργιες περιπτώσεις που έφτασαν τις 7300 το 2005 και όλες με ανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά. Η πλειοψηφία των αρρώστων ήταν από άτομα που είχαν έρθει σαν μετανάστες ή από άτομα που είχαν παραμείνει για μεγάλα διαστήματα σε χώρες της Αφρικής ή της Ασίας. Επίσης η αύξηση των κρουσμάτων στις ΗΠΑ με 20.000 αντιβιοανθεκτικές περιπτώσεις και οι περισσότερες από άτομα που είχαν έρθει στις ΗΠΑ για εργασία από τον τρίτο κόσμο.
   Σαν πρόληψη συνιστάται ο εμβολιασμός των ατόμων με το εμβόλιο BCG, αφού προηγηθεί ο προληπτικός έλεγχος με δερμοαντίδραση Mantoux, στις ηλικίες 12-15 μηνών και 4-6 χρονών. To 2008 κατά τον Π.Ο.Υ(W.H.O), είχαμε στην Ευρώπη, 81.000 νέα πολυανθεκτικά κρούσματα, στα αντιβιοτικά,.
   Ο Π.Ο.Υ (Παγκόσμιος Oργανισμός Yγείας) ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για την καταπολέμηση της φυματίωσης, TB stop 2011-2015, με στόχο να εξαλειφθεί η φυματίωση στον κόσμο. Η 24/3 έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια ημέρα της Φυματίωσης(TB).
   Το εμβόλιο Bacile Calmette Guerrin, είναι ένα ζωντανό εξασθενημένο στέλεχος του μυκοβακτηριδίου των βοοειδών και απομονώθηκε από μια αγελάδα το 1921 από τον Calmette Guerrin στο ινστιτούτο Pasteur και καλιεργήθηκε στο εργαστήριο χάνοντας την παθογένεια του προσφέροντας όμως ανοσία έναντι του μυκοβακτηριδίου του ανθρώπου και φυσικά πήρε και το όνομα όλων των εμβολίων Vaccination (εμβολιασμός), από το λατινικό vacca που είναι η αγελάδα.
   Το 2007 υπήρχαν 13,6 εκ. άνθρωποι με χρόνια φυματίωση με 1,8 εκ. θανάτους. Στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας το 80% των ατόμων βρίσκονται θετικοί σε τεστ για την φυματίωση, ενώ στις ΗΠΑ το 5-10% ήταν θετικό στο τεστ Μαντού.
   Από την άλλη στις Υποσαχάριες και στις χώρες της ευρύτερης Αφρικής, λόγω και των ανεξέλεγκτων πολέμων που ξεσπούν συνέχεια και φυσικά των ανεξέλεγκτων μεταγκίσεων αίματος αλλά και των σεξουαλικών βιασμών που γίνονται για παραδειγματισμό γυναικών, η μάστιγα του ιού του Έιτζ (HIV), καθώς και της Ηπατίτιδας Β, C, είναι μια συνεχής πληγή.
   Η επικινδυνότητα εξάπλωσης του ιού του Έιτζ είναι μάλιστα μεγάλη αν αναλογιστεί κανείς ότι στις αφρικανικές χώρες η θετικότητα ατόμων στον ιό μπορεί να είναι και στο 40-50% του πληθυσμού.
   Η Yποσαχάριος Αφρική παραμένει η περιοχή που έχει πληγεί περισσότερο από τον HIV, δηλαδή εκεί βρίσκεται το 67% όλων των φορέων σε παγκόσμιο επίπεδο, εκεί καταγράφεται το 71% των θανάτων που έχουν σχέση με το AIDS και το 91% όλων των νέων κρουσμάτων μεταξύ των παιδιών.
   Η ηπατίτιδα Β, και C, είναι και αυτές ένα μεγάλο πρόβλημα για την δημόσια υγεία μιας και είναι ενδημικές στην χώρα μας. Ο υγειονομικός έλεγχος ατόμων που εισέρχονται στην χώρα και ιδίως λαθραίως θα πρέπει να γίνεται και να καταγράφονται οι περιπτώσεις των ατόμων με τις ασθένειες αυτές μιας και πολλές φορές μπορούν να τις μεταδώσουν και μέσω σεξουαλικών επαφών. Στις γειτνιάζουσες περιοχές με τα βορειοανατολικά σύνορα της χώρας έχει παρατηρηθεί αύξηση της ηπατίτιδας Β, και λόγω της….τουριστικής σεξουαλικής επίσκεψης ατόμων στις χώρες αυτές.
   Επίσης ο ιός του Έμπολα προκαλεί συνεχώς επιδημίες στις χώρες της Αφρικής. Τροπικές ασθένειες όπως οι φιλαριάσεις και άλλες παρασιτικές ασθένειες υπάρχουν σε αυτές τις περιοχές. Βέβαια το ευτύχημα είναι ότι λόγω διαφοράς θερμοκρασίας πολλοί από τους πιθανούς ξενιστές (αρθρόποδα), δεν ζουν στις περιοχές μας και λόγου διαφοράς θερμοκρασίας. Η αύξηση όμως της μέσης θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας καθώς και η αύξηση της υγρασίας μπορεί να επιφέρει μεταβολές και του τρόπου ανάπτυξης των μικροοργανισμών με άμεσες συνέπειες στην δημόσια υγεία. Πολλοί μικροοργανισμοί μάλιστα μπορούν να εκφυλιστούν και να μεταλλαχθούν ώστε να επιβιώνουν στις κλιματολογικές συνθήκες της χώρας που μεταφέρθηκαν. Πρόσφατα υπήρχε η διάδοση της ασθένειας του δυτικού Νείλου από τα κουνούπια που είναι ο ξενιστής της ασθένειας ανιχνεύθηκε στα μέρη μας. Τα κουνούπια και άλλα αρθρόποδα , μπορούν να μεταφερθούν είτε μέσω εισαγόμενων προϊόντων από τις χώρες προέλευσης τους και να επιβιώσουν στα κλίματα μας και μετά να μεταδώσουν τις ασθένειες, τσιμπώντας μολυσμένα άτομα. Βέβαια όταν οι ξενιστές είναι υπαρκτοί τότε χρειάζεται μόνο ο δότης για να μεταδοθεί η ασθένεια.
   Ένα παράδειγμα εισερχόμενου είδους κουνουπιού ήταν και η ανίχνευση του κουνουπιού Τίγρης που δεν ευδοκιμούσε στα μέρη μας, καθώς και η αρρώστια των φοινικόδεντρων στην Κρήτη όπου το σκουλήκι εισήχθη μαζί με δένδρα από την Αίγυπτο και ευδοκίμησε στην Κρήτη με αποτέλεσμα να απειλούνται τα φοινικόδεντρα στο νησί.
   Επίσης ασθένειες όπως ο δάγκειος πυρετός που είναι πολύ συχνές στην Αφρική μπορεί να μεταδοθούν και να αποτελέσουν απειλή αν υπάρχουν μολυσμένα άτομα και αν για κάποιο λόγο ευδοκιμήσει και ο ξενιστής τους.
   Επίσης στην γειτονική χώρα(Ιταλία) από το 1993 καταγράφονται περιπτώσεις εγκεφαλίτιδας του δυτικού Νείλου και ιδίως σε περιοχές όπως η Βενετία, όπου τα λιμνάζοντα νερά αποτελούν την καλύτερη πηγή για την ανάπτυξη των κουνουπιών.
   Ο υγειονομικός έλεγχος σε κέντρα υποδοχής θα πρέπει να είναι υποχρεωτικός σε άτομα που εισέρχονται είτε νόμιμα είτε παράνομα στην χώρα από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης. Ο εντοπισμός και η καταγραφή των περιστατικών όπως και η περαιτέρω θεραπεία από τις ασθένειες που τυχόν έχουν τα άτομα θα πρέπει να είναι το κύριο μέλημα της πολιτείας αν δεν θέλουμε να εκδηλωθούν ασθένειες που μέχρι τώρα είχαν ξεχαστεί αλλά πάντα αποτελούν απειλή και μάλιστα με καινούργια μεταλλαγμένα στελέχη που είναι ποιο ανθεκτικά στα διάφορα αντιβιοτικά.
   Δυστηχώς το επυτυχημένο πρόγραμμα του ΚΕΕΛΠΝΟ της δημιουργίας ιατρικών υποδομών έχει σταματήσει. Μια άλλη περικοπή στην δημόσια υγεία που ίσως κοστίσε ακριβά στην μελλοντική ποιότητα της ζωής μας και φυσικά του πολυτιμότερου αγαθού της υγείας μας.

   ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΟΠΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΑΝΑΚΑΠΤΟΥΝ ΤΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ!;! ΠΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΠΤΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ. ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ:

   Ανθεκτικά Μικρόβια—Πώς Επανακάμπτουν

   ΟΙ ΙΟΙ, τα βακτήρια, τα πρωτόζωα, οι μύκητες και άλλοι μικροοργανισμοί προφανώς υπάρχουν από τότε που άρχισε η ζωή πάνω στη γη. Χάρη στην εκπληκτική τους προσαρμοστικότητα, αυτά τα μικρόβια, τα απλούστερα πλάσματα που υπάρχουν, μπορούν να επιβιώνουν εκεί όπου τίποτε άλλο δεν μπορεί. Τα συναντάει κανείς σε υδροθερμικές αναβλύσεις στον ωκεάνιο πυθμένα καθώς και στα παγωμένα νερά της Αρκτικής. Τώρα αυτά τα μικρόβια αποκρούουν την ισχυρότερη επίθεση ενάντια στην ύπαρξή τους—τα αντιμικροβιακά φάρμακα.
   Πριν από εκατό χρόνια, ήταν γνωστό ότι μερικά μικρόβια προξενούσαν αρρώστιες, αλλά κανένας τότε δεν είχε ακούσει για αντιμικροβιακά φάρμακα. Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος προσβαλλόταν από σοβαρή μολυσματική ασθένεια, πολλοί γιατροί δεν μπορούσαν να προσφέρουν ουσιαστική θεραπεία πέρα από την ηθική υποστήριξη. Το ανοσολογικό σύστημα του ατόμου έπρεπε να καταπολεμήσει μόνο του τη μόλυνση. Αν δεν ήταν αρκετά ισχυρό, το αποτέλεσμα ήταν συχνά τραγικό. Ακόμη και μια μικρή αμυχή οδηγούσε πολλές φορές στο θάνατο όταν μολυνόταν από κάποιο μικρόβιο.
   Έτσι λοιπόν, η ανακάλυψη των πρώτων ασφαλών αντιμικροβιακών φαρμάκων—των αντιβιοτικών—έφερε επανάσταση στην ιατρική.* Η ιατρική χρήση σουλφαφαρμάκων τη δεκαετία του 1930, καθώς και φαρμάκων όπως η πενικιλίνη και η στρεπτομυκίνη τη δεκαετία του 1940, οδήγησε σε καταιγισμό ανακαλύψεων τις επόμενες δεκαετίες. Τη δεκαετία του 1990, στο οπλοστάσιο των αντιβιοτικών συμπεριλαμβάνονταν περίπου 150 παρασκευάσματα τα οποία ανήκαν σε 15 διαφορετικές κατηγορίες.
   Συντρίβονται οι Ελπίδες για Νίκη
   Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, μερικοί άνθρωποι είχαν αρχίσει να γιορτάζουν τη νίκη επί των μολυσματικών ασθενειών. Κάποιοι μικροβιολόγοι πίστευαν μάλιστα ότι ο εφιάλτης αυτών των ασθενειών θα ανήκε σύντομα στο παρελθόν. Το 1969 ο υπουργός υγείας των ΗΠΑ βεβαίωνε ενώπιον του Κογκρέσου ότι η ανθρωπότητα πιθανόν σύντομα «να κλείσει το βιβλίο των μολυσματικών ασθενειών». Το 1972, ο νομπελίστας Μακφάρλαν Μπάρνετ και ο Ντέιβιντ Γουάιτ έγραψαν: «Η πιο πιθανή πρόβλεψη για το μέλλον των μολυσματικών ασθενειών είναι ότι προμηνύεται πολύ ανιαρό». Πράγματι, μερικοί πίστεψαν ότι αυτές οι ασθένειες μπορεί να εξαλείφονταν εντελώς.
   Η άποψη ότι οι μολυσματικές ασθένειες είχαν, ουσιαστικά, νικηθεί έκανε πολλούς να νιώθουν υπερβολική εμπιστοσύνη. Κάποια νοσοκόμα η οποία γνώριζε πόσο σοβαρή ήταν η απειλή των μικροβίων πριν από την άφιξη των αντιβιοτικών σχολίασε ότι μερικές νεότερες νοσοκόμες είχαν χαλαρώσει όσον αφορά την τήρηση στοιχειωδών κανόνων υγιεινής. Όταν τους υπενθύμιζε να πλένουν τα χέρια τους, εκείνες ανταπαντούσαν: «Μην ανησυχείς, έχουμε τα αντιβιοτικά τώρα».
   Ωστόσο, η εξάρτηση από τα αντιβιοτικά και η αλόγιστη χρήση τους είχαν καταστροφικές συνέπειες. Οι μολυσματικές ασθένειες επέμειναν. Σαν να μην έφτανε αυτό, επέστρεψαν δριμύτερες αποτελώντας την κυριότερη αιτία θανάτου στον κόσμο! Άλλοι παράγοντες που επίσης έχουν συμβάλει στην εξάπλωση των μολυσματικών ασθενειών είναι οι χαώδεις συνέπειες του πολέμου, ο εκτεταμένος υποσιτισμός στις αναπτυσσόμενες χώρες, η έλλειψη καθαρού νερού, οι ανεπαρκείς εγκαταστάσεις υγιεινής, οι γρήγορες διεθνείς μετακινήσεις και η παγκόσμια αλλαγή του κλίματος.
   Ανθεκτικότητα των Βακτηρίων
   Η αξιοσημείωτη αντοχή των κοινών μικροβίων έχει αποδειχτεί μεγάλο πρόβλημα, απρόσμενο για τους περισσότερους. Ωστόσο, βλέποντας τα ζητήματα εκ των υστέρων, το ότι τα μικρόβια θα ανέπτυσσαν ανοσία στα φάρμακα είναι κάτι που θα έπρεπε να αναμένεται. Γιατί; Σκεφτείτε, για παράδειγμα, κάτι ανάλογο το οποίο συνέβη όταν άρχισε να χρησιμοποιείται το εντομοκτόνο DDT στα μέσα της δεκαετίας του 1940.* Τότε οι γαλακτοκόμοι χαίρονταν επειδή οι μύγες σχεδόν εξαφανίστηκαν μετά τον ψεκασμό με DDT. Λίγες, όμως, μύγες επέζησαν και οι μεταγενέστερες απέκτησαν ανοσία στο DDT. Σύντομα αυτές οι μύγες, που δεν επηρεάζονταν από το DDT, πολλαπλασιάστηκαν σε τεράστιους αριθμούς.
   Ακόμη και πριν από τη χρήση του DDT, και προτού αρχίσει να κυκλοφορεί στο εμπόριο η πενικιλίνη το 1944, τα επιβλαβή βακτήρια παρείχαν ενδείξεις του εκπληκτικού αμυντικού οπλοστασίου τους. Ο Δρ Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ο οποίος ανακάλυψε την πενικιλίνη, το αντιλήφθηκε αυτό. Στο εργαστήριό του παρατήρησε πως οι διαδοχικές γενιές του χρυσίζοντα σταφυλόκοκκου (σταφυλόκοκκος των νοσοκομείων) ανέπτυσσαν κυτταρικά τοιχώματα ολοένα και πιο αδιαπέραστα από το φάρμακο που είχε ανακαλύψει.
   Αυτό έκανε τον Δρ Φλέμινγκ να προειδοποιήσει πριν από περίπου 60 χρόνια ότι τα επιβλαβή βακτήρια σε κάποιο μολυσμένο άτομο μπορούσαν να αναπτύξουν ανθεκτικότητα στην πενικιλίνη. Επομένως, αν η χορηγούμενη πενικιλίνη δεν εξάλειφε επαρκείς αριθμούς επιβλαβών βακτηρίων, τα μελλοντικά ανθεκτικά στελέχη θα πολλαπλασιάζονταν. Ως αποτέλεσμα, η ασθένεια θα επανεμφανιζόταν και η πενικιλίνη δεν θα μπορούσε να τη θεραπεύσει.
   Το βιβλίο Το Παράδοξο με τα Αντιβιοτικά (The Antibiotic Paradox) σχολιάζει: «Οι προβλέψεις του Φλέμινγκ επαληθεύτηκαν με τρόπο πιο ολέθριο από ό,τι είχε φανταστεί και ο ίδιος ακόμη». Πώς συνέβη αυτό; Έγινε γνωστό ότι σε μερικά στελέχη βακτηρίων, τα γονίδια—τα μικροσκοπικά αποτυπώματα στο DNA του βακτηρίου—παράγουν ένζυμα που καθιστούν την πενικιλίνη αναποτελεσματική. Ως συνέπεια, ακόμη και εκτεταμένες θεραπείες με πενικιλίνη συχνά αποδεικνύονται ανώφελες. Τι συγκλονιστική διαπίστωση!
   Σε μια προσπάθεια να κερδηθεί ο αγώνας ενάντια στις μολυσματικές ασθένειες, καινούρια αντιβιοτικά άρχισαν να εμφανίζονται σε τακτική βάση στην ιατρική από τη δεκαετία του 1940 ως τη δεκαετία του 1970, καθώς και μερικά κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Αυτά μπορούσαν να καταπολεμήσουν τα βακτήρια που αντιστέκονταν στα προηγούμενα φάρμακα. Εντούτοις, μέσα σε λίγα χρόνια, εμφανίστηκαν στελέχη βακτηρίων τα οποία αντιστέκονταν και σε αυτά τα καινούρια φάρμακα.
   Οι άνθρωποι έχουν διαπιστώσει ότι η ανθεκτικότητα των βακτηρίων εκδηλώνεται με εκπληκτικά επινοητικούς τρόπους. Τα βακτήρια έχουν την ικανότητα να αλλάζουν το κυτταρικό τοίχωμά τους ώστε να εμποδίζουν την είσοδο του αντιβιοτικού ή να μεταβάλλουν τη χημική τους σύσταση ώστε να μην μπορεί να τα θανατώσει το αντιβιοτικό. Επιπλέον, τα βακτήρια μπορούν να αποβάλουν το αντιβιοτικό αμέσως μόλις εισέλθει ή μπορεί απλώς να το εξουδετερώσουν διαλύοντάς το.
   Καθώς η χρήση αντιβιοτικών αυξάνεται, τα ανθεκτικά στελέχη βακτηρίων πολλαπλασιάζονται και εξαπλώνονται. Πλήρης αποτυχία; Όχι—τουλάχιστον όχι στις περισσότερες περιπτώσεις. Αν ένα αντιβιοτικό δεν είναι αποτελεσματικό σε μια συγκεκριμένη μόλυνση, συνήθως είναι κάποιο άλλο. Η ανθεκτικότητα των βακτηρίων έχει δημιουργήσει δυσκολίες, αλλά μέχρι πρόσφατα αυτές ήταν συνήθως ελεγχόμενες.
   Ανθεκτικότητα σε Πολλά Φάρμακα
   Κατόπιν, οι επιστήμονες του ιατρικού κλάδου ανακάλυψαν έντρομοι ότι τα βακτήρια ανταλλάσσουν γονίδια μεταξύ τους. Αρχικά, πίστευαν ότι μόνο βακτήρια του ίδιου είδους μπορούσαν να ανταλλάσσουν γονίδια. Αργότερα, όμως, πανομοιότυπα ανθεκτικά γονίδια ανακαλύφτηκαν σε εντελώς διαφορετικά είδη βακτηρίων. Μέσω τέτοιων ανταλλαγών, βακτήρια διαφόρων ειδών έχουν αναπτύξει ανθεκτικότητα σε πολλά ευρέως χρησιμοποιούμενα φάρμακα.
   Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μελέτες που διεξάχθηκαν τη δεκαετία του 1990 έδειξαν ότι μερικά βακτήρια μπορούν να γίνουν ανθεκτικά στα φάρμακα από μόνα τους. Ακόμη και όταν εκτίθενται σε ένα μόνο αντιβιοτικό, μερικά είδη βακτηρίων γίνονται ανθεκτικά σε πολλαπλά αντιβιοτικά, τόσο φυσικά όσο και συνθετικά.
   Δυσοίωνο Μέλλον
   Αν και τα περισσότερα αντιβιοτικά σήμερα εξακολουθούν να είναι αποτελεσματικά στην πλειονότητα των ανθρώπων, πόσο δραστικά θα είναι στο μέλλον; Το βιβλίο Το Παράδοξο με τα Αντιβιοτικά παρατηρεί: «Δεν μπορούμε πια να αναμένουμε ότι κάθε μόλυνση θα θεραπεύεται με το πρώτο αντιβιοτικό που επιλέγεται». Το βιβλίο προσθέτει: «Σε μερικά μέρη του κόσμου, τα λίγα αντιβιοτικά που υπάρχουν σημαίνουν ότι κανένα διαθέσιμο αντιβιοτικό δεν είναι αποτελεσματικό. . . . Ασθενείς πάσχουν και πεθαίνουν από ασθένειες οι οποίες, σύμφωνα με προβλέψεις που έκαναν μερικοί πριν από 50 χρόνια, θα εξαλείφονταν από το πρόσωπο της γης».
   Τα βακτήρια δεν είναι τα μόνα μικρόβια που έχουν γίνει ανθεκτικά στα ιατρικά φάρμακα. Ιοί, μύκητες και άλλα μικροσκοπικά παράσιτα έχουν επίσης επιδείξει εκπληκτική προσαρμοστικότητα, εισάγοντας στον κόσμο στελέχη που απειλούν να ανατρέψουν όλες τις προσπάθειες για την ανακάλυψη και την παρασκευή των φαρμάκων που τα καταπολεμούν.
   Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Είναι δυνατόν να εξουδετερωθεί ή τουλάχιστον να περιοριστεί αυτή η ανθεκτικότητα; Πώς μπορούν να διαφυλαχτούν οι νίκες που κερδήθηκαν με τα αντιβιοτικά και τα άλλα αντιμικροβιακά φάρμακα σε έναν κόσμο που πλήττεται ολοένα και περισσότερο από μολυσματικές ασθένειες;
   [Υποσημειώσεις]
   Το «αντιβιοτικό», με την έννοια με την οποία χρησιμοποιείται συνήθως η λέξη, είναι φάρμακο που καταπολεμά τα βακτήρια. Το «αντιμικροβιακό» είναι πιο γενικός όρος και περιλαμβάνει οποιοδήποτε φάρμακο καταπολεμά νοσογόνα μικρόβια, είτε αυτά είναι ιοί είτε βακτήρια είτε μύκητες είτε μικροσκοπικά παράσιτα.
   Τα εντομοκτόνα είναι δηλητήρια, αλλά το ίδιο ισχύει και για τα φάρμακα. Και τα δύο έχουν αποδειχτεί ωφέλιμα και συγχρόνως επιβλαβή. Μολονότι τα αντιβιοτικά μπορεί να εξαλείφουν τα επιβλαβή μικρόβια, αυτά τα φάρμακα εξαλείφουν επίσης και ωφέλιμα βακτήρια.
   [Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 6]
   Τι Είναι τα Αντιμικροβιακά Φάρμακα;
   Το αντιβιοτικό που σας δίνει ο γιατρός ανήκει στην κατηγορία των λεγόμενων αντιμικροβιακών φαρμάκων. Αυτά εντάσσονται στην ομάδα που φέρει το γενικό τίτλο «χημειοθεραπεία», ο οποίος αναφέρεται στη θεραπεία ασθενειών με χημικές ουσίες. Μολονότι ο όρος «χημειοθεραπεία» χρησιμοποιείται συχνά σε σχέση με την αντιμετώπιση του καρκίνου, αρχικά εφαρμοζόταν—και εξακολουθεί να εφαρμόζεται—στην αντιμετώπιση των μολυσματικών ασθενειών. Σε τέτοιες περιπτώσεις ονομάζεται αντιμικροβιακή χημειοθεραπεία.
   Τα μικρόβια είναι μικροσκοπικοί οργανισμοί που γίνονται ορατοί μόνο με τη βοήθεια μικροσκοπίου. Τα αντιμικροβιακά είναι χημικές ουσίες οι οποίες καταπολεμούν τα μικρόβια που προξενούν τις αρρώστιες. Δυστυχώς, τα αντιμικροβιακά μπορούν επίσης να καταπολεμήσουν και ωφέλιμα μικρόβια.
   Το 1941, ο Σέλμαν Γουόκσμαν, ο οποίος συνέβαλε στην ανακάλυψη της στρεπτομυκίνης, εφάρμοσε τον όρο «αντιβιοτικό» στα αντιβακτηριακά που προέρχονται από μικροοργανισμούς. Τα αντιβιοτικά καθώς και άλλα αντιμικροβιακά που χρησιμοποιούνται στις θεραπευτικές αγωγές είναι πολύτιμα λόγω της αποκαλούμενης εκλεκτικής τοξικότητας. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να δηλητηριάσουν τα μικρόβια χωρίς να δηλητηριάσουν σε σοβαρό βαθμό εσάς.
   Στην πραγματικότητα, όμως, όλα τα αντιβιοτικά είναι έστω και σε κάποιον βαθμό δηλητηριώδη και για εμάς. Το όριο ασφαλείας ανάμεσα στη δόση η οποία θα επηρεάσει τα μικρόβια και σε εκείνη η οποία θα βλάψει εμάς ονομάζεται θεραπευτικός δείκτης. Όσο μεγαλύτερος είναι ο δείκτης, τόσο ασφαλέστερο είναι το φάρμακο, ενώ όσο μικρότερος είναι, τόσο πιο επικίνδυνο είναι το φάρμακο. Στην πραγματικότητα, έχουν βρεθεί χιλιάδες αντιβιοτικές ουσίες, αλλά οι περισσότερες δεν είναι χρήσιμες στην ιατρική επειδή είναι πολύ τοξικές για τους ανθρώπους ή για τα ζώα.
   Το πρώτο φυσικό αντιβιοτικό εσωτερικής χρήσης ήταν η πενικιλίνη, η οποία προήλθε από το μύκητα πενικίλιον το αξιοσημείωτον. Η πενικιλίνη χρησιμοποιήθηκε ενδοφλεβίως για πρώτη φορά το 1941. Λίγο αργότερα, το 1943, απομονώθηκε η στρεπτομυκίνη από το εδαφόβιο βακτήριο στρεπτομύκης ο φαιός. Με τον καιρό, παρασκευάστηκαν πολλά άλλα αντιβιοτικά, προερχόμενα τόσο από ζωντανούς οργανισμούς όσο και από συνθετική παραγωγή. Ωστόσο, τα βακτήρια έχουν αναπτύξει τρόπους αντίστασης σε πολλά από αυτά τα αντιβιοτικά, προκαλώντας παγκόσμιο ιατρικό πρόβλημα.
   [Εικόνα]
   Η αποικία μυκήτων πενικιλίνης που φαίνεται στο κάτω μέρος του τρυβλίου εμποδίζει την αύξηση των βακτηρίων
   [Ευχαριστίες]
   Christine L. Case/Skyline College
   [Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 7]
   Είδη Μικροβίων
   Οι ιοί είναι τα πιο μικροσκοπικά μικρόβια. Αποτελούν την αιτία κοινών ασθενειών όπως το κρυολόγημα, η γρίπη και ο πονόλαιμος. Προκαλούν επίσης φοβερές ασθένειες όπως η πολιομυελίτιδα, ο Έμπολα και το AIDS.
   Τα βακτήρια είναι μονοκύτταροι οργανισμοί, τόσο απλοί ώστε δεν έχουν πυρήνα, ενώ διαθέτουν γενικά μόνο ένα χρωμόσωμα. Υπάρχουν τρισεκατομμύρια βακτήρια στο σώμα μας, κυρίως στον πεπτικό μας σωλήνα. Μας βοηθούν να χωνεύουμε την τροφή μας και αποτελούν τη βασική πηγή της βιταμίνης Κ, η οποία είναι απαραίτητη για την πήξη του αίματος.
   Μόνο γύρω στα 300 από τα περίπου 4.600 καταγραμμένα είδη βακτηρίων θεωρούνται παθογόνα (ικανά να προξενούν ασθένειες). Παρ’ όλα αυτά, τα βακτήρια αποτελούν την αιτία για πάμπολλες ασθένειες των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων. Στους ανθρώπους, μερικές από αυτές τις ασθένειες είναι η φυματίωση, η χολέρα, η διφθερίτιδα, ο άνθρακας, η τερηδόνα, ορισμένα είδη πνευμονίας και μερικές σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες.
   Τα πρωτόζωα, όπως και τα βακτήρια, είναι μονοκύτταροι οργανισμοί, αλλά μπορεί να έχουν παραπάνω από έναν πυρήνα. Ανάμεσά τους είναι οι αμοιβάδες και τα τρυπανοσώματα καθώς και το παράσιτο που προξενεί ελονοσία. Περίπου το ένα τρίτο των ζωντανών ειδών είναι παράσιτα—υπάρχουν γύρω στα 10.000 διαφορετικά είδη—μολονότι λίγα μόνο από αυτά τα παράσιτα προξενούν ασθένειες στους ανθρώπους.
   Και οι μύκητες, επίσης, μπορούν να προξενήσουν αρρώστιες. Αυτοί οι οργανισμοί έχουν πυρήνα και σχηματίζουν μάζες διακλαδισμένων νηματίων. Οι πιο κοινές μολύνσεις είναι η τριχοφυτία, όπως το πόδι του αθλητή, και η καντιντίαση (μύκητας Candida). Σοβαρές μυκητιάσεις συνήθως προσβάλλουν μόνο τους ανθρώπους των οποίων το αμυντικό σύστημα έχει εξασθενήσει εξαιτίας κακής διατροφής, καρκίνου, φαρμάκων ή ιογενών λοιμώξεων οι οποίες καταστέλλουν το ανοσολογικό σύστημα.
   [Εικόνες]
   Ιός Έμπολα
   Βακτήρια χρυσίζοντα σταφυλόκοκκου
   Πρωτόζωο «Λάμβλια»
   Μύκητας τριχοφυτίας
   [Ευχαριστίες]
   CDC/C. Goldsmith
   CDC/Janice Carr
   Ευγενής παραχώρηση από Dr. Arturo Gonzáles Robles, CINVESTAV, I.P.N. México
   © Bristol Biomedical Image Archive, University of Bristol
   [Εικόνα στη σελίδα 4]
   Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ο οποίος ανακάλυψε την πενικιλίνη
   Copyright © 2013 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania Όροι Χρήσης Πολιτική Απορρήτου Φορητή Συσκευή

   ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!!

   Συνδεθείτε για να απαντήσετε