ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΕΠΙΔΡΟΜΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ.

   ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΕΠΙΔΡΟΜΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ.                                 

Σε αρκετές ιστορικές περιόδους έχουν συμβεί μεγάλα γεγονότα όπου για διάφορους λόγους παραμένουν άγνωστα σε πολύ κόσμο, και αρκετά τέτοια γεγονότα δυστυχώς είναι πολύ πιθανόν να μην τα μάθουμε ποτέ.

Στα τραγικά χρόνια της Ελληνικής επανάστασης και πιο συγκεκριμένα το 1826 ένα μικρό μέρος των Ελλήνων επαναστατών αποφάσισαν να εκτελέσουν επιχειρήσεις στην Συρία εναντίον των Τούρκων που κατείχαν ένα μεγάλο μέρος της μέσης ανατολής. Στόχος αυτής της αποστολής ήταν να συνεργαστούν με τον Εμίρη του Λιβάνου, όπου από κοινού θα πολεμούσαν τον Σουλτάνο. Τα αποτελέσματα αυτής της επιδρομής ήταν δυστυχώς κατά των Ελλήνων επιδρομέων, ευτυχώς όμως δεν επηρέασαν πολύ τους υπόλοιπους Έλληνες επαναστάτες στον αγώνα κατά των Τούρκων. Παρόλα αυτά αυτό το εγχείρημα μεταφέροντας τον πόλεμο οι Έλληνες επαναστάτες στα μετόπισθεν του αντιπάλου, δείχνει το πόσο επικίνδυνοι μπορούσαν να γίνουν. Αν η επιδρομή έβγαινε εις πέρας τότε θα μπορούσε όχι μόνο την γρηγορότερη απελευθέρωση της Ελλάδος αλλά και σε μεγαλύτερο γεωγραφικό χώρο από όσο ήταν το 1828, επίσης η συρρίκνωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας θα ήταν σε μεγάλο βαθμό.

Στον πέμπτο χρόνο της επανάστασης ο Κιουταχής με τον Ιμπραήμ πολιορκούσε το Μεσολόγγι, ενώ λίγο καιρό πιο πριν είχε γίνει η ανακατάληψη μεγάλου μέρους της Πελοποννήσου από τον Αιγυπτιακό στρατό, αυτή η περίοδος ήταν πάρα πολύ κρίσιμη, για αυτό η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθούσε με οποιοδήποτε τρόπο να συνάψει συμμαχίες με μεγάλες δυνάμεις.

Στις 25 Οκτωβρίου ένα ενδιαφέρον μήνυμα στάλθηκε στην τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας στο Ναύπλιο, ο Στάθης Ρεζής ισχυρίστηκε ότι ήρθε σαν εκπρόσωπος του Εμίρη του Λιβάνου Μπεσήρ, μετάφερε στην Ελληνική κυβέρνηση ότι ο Μπεσήρ ήθελε να ενώσει τις δυνάμεις του με τις Ελληνικές δυνάμεις κατά των Τούρκων της Μέσης Ανατολής, και κατόπιν θα έστελνε και αυτός στην Ελλάδα στρατεύματα για βοήθεια, αλλά η σημαντικότερη βοήθεια που θα παρέσχε θα ήταν τα περίφημα αραβικά άλογα για την δημιουργία ενός αξιόπιστου ιππικού, στο τέλος της ομιλίας του είπε ότι η συνεργασία αυτή θα ήταν μεγάλη ευκαιρία και για τις δυο πλευρές, γιατί η Τουρκία θα αναγκάζονταν να αποσύρει μεγάλο μέρος των δυνάμεων της προς ενίσχυση του Σουλτάνου της Συρίας με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες υπέρ της Ελληνικής επανάστασης και παράλληλα θα μπορούσε να υπήρχε και εμπλοκή και άλλων δυνάμεων υπέρ της Ελλάδας. Όταν τελείωσε ο Ρεζής την ομιλία του οι ακροατές ήταν εντυπωσιασμένοι αλλά η κυβέρνηση δεν ήταν απολύτως σίγουρη αν όλα αυτά που τους διαβίβασε ο Ρεζής ήταν αλήθεια για αυτό το σοβαρό θέμα, έτσι ζήτησαν από τον Ρεζή αποδεικτικά στοιχεία για αυτά που έλεγε, ο Ρεζής τους είπε ότι δεν μπορούσε να αποδείξει άμεσα τα λεγόμενα του γιατί κατά την διάρκεια του ταξιδιού του προς την Ελλάδα έχασε όλα του τα έγγραφα λόγο των πολλών κακοκαιριών που συνάντησε στο διάβα του.

Η κυβέρνηση ήταν πολύ δύσπιστη ως προς τα λεγόμενα του και για αυτό τον είχε σε επιτήρηση όσο ο Ρεζής ήταν στην πρωτεύουσα. Παρόλα αυτά όμως υπήρξαν κάποιοι από την κυβέρνηση που ήθελαν πολύ να τον πιστέψουν γιατί αν όλα αυτά που έλεγε αλήθευαν θα ήταν ένα αποφασιστικό βήμα εναντίον τον Τούρκων, για αυτό κάλεσαν τον επίσκοπο Ευδοκιάδος Γρηγορίου γιατί αυτός ήξερε καλά τον Μπεσήρ. Έτσι ξεκίνησε για το Λίβανο με σκοπό να επιβεβαιώσει τα όσα έλεγε ο Ρεζής, και να συζήτηση τον Μπεσήρ από κοντά για τα ανταλλάγματα που θα είχαν εκατέρωθεν. Τελικός δεν κατάφερε να μεταβεί στο Λίβανο γιατί κατά το ταξίδι του αιχμαλωτίστηκε από ένα αιγυπτιακό πλοίο, ύστερα από λίγο καιρό με την παρέμβαση των Άγγλων απελευθερώθηκε γιατί ήταν Ιόνιος πολίτης.

Όλο αυτό τον καιρό όμως τα λόγια του Ρεζή είχαν γίνει γνωστά και περά από τους κυβερνητικούς, πολλοί στρατιωτικοί που άκουσαν αυτές τις προτάσεις ενθουσιάστηκαν με αποτέλεσμα κάποιοι στρατιωτικοί άρχιζαν να ετοιμάζονται μυστικά για αυτήν την αποστολή, γιατί ήξεραν καλά ότι η κυβέρνηση δεν θα έδινε την συγκατάθεση και θα εμπόδιζαν τα σχέδια τους.

Ο πρωτεργάτης της ομάδας αυτής ήταν ο Νταλιάνης και μαζί με αυτόν ήταν ο Κριεζιώτης, Μαυροβουνιώτης, Λιακόπουλος. Τα κυρίως έξοδα για την επιχείρηση τα έδωσε ο Νταλιάνης ο οποίος ανέλαβε και την αρχηγία. Δυστυχώς για αυτούς η αποστολή τους μαθεύτηκε στην κυβέρνηση με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλη ανησυχία γιατί θεωρούσαν ότι αυτή η επιχείρηση θα φαινόταν στους ξένους σαν πειρατική επιδρομή με αποτέλεσμα η σχέση της Ελλάδας με τις ξένες δυνάμεις θα χειροτέρευαν, ήδη σε αυτήν την περίοδο αρκετοί Έλληνες πλοιοκτήτες στην περιοχή του Αιγαίου δρούσαν σαν πειρατές εναντίον των ξένων δυνάμεων που εμπορεύονταν με τους Τούρκους , και αυτό λόγο τις επιπτώσεις που είχε ο πόλεμος στον Ελληνικό λαό, πείνα, ανεργία, και άλλα δεινά.

Η αντίδραση της κυβέρνησης Κουντουριώτη για την εκστρατεία που θα επιχειρούσαν οι στρατιωτικοί είχε κάποια βάση, ότι πλοία, οπλισμός, και διάφορα εφόδια, και προπάντων ανθρώπινο δυναμικό έμπαιναν σε μεγάλο κίνδυνο στην μακρινή αυτή περιοχή. Οι στρατιωτικοί αρχηγοί μέσω μυστικών επαφών είχαν οργανώσει το στράτευμα κυρίως από τις Σπέτσες και την Ύδρα όπου έμπειροι πλοίαρχοι είχαν ναυλώσει ορισμένα πλοία για την επιχείρηση. Επίσης μέρος αυτής της επιχείρησης είχαν πάρει και ορισμένοι από τα Ψαρά, όλοι οι στρατευμένοι είχαν συγκεντρωθεί κρυφά στην Κέα, εκεί παρέμειναν για ένα μήνα περίπου, σε αυτό το διάστημα συγκέντρωναν εφόδια και παράλληλα ενισχύθηκε το δυναμικό του στρατεύματος, κυρίως από άντρες του Ναυπλίου και γενικότερα από το νομό της Αργολίδας.

Οι περισσότεροι ήταν κυρίως άνεργοι και βρισκόντουσαν σε κακή βιοτική κατάσταση, όλη αυτή η προπαρασκευή γινόταν μυστικά όσο αυτό ήταν δυνατό, γιατί έπρατταν χωρίς την συγκατάσταση της κυβέρνησης. Η τελική δύναμη του στρατεύματος αριθμούσε περί τους 800 άνδρες.

Στις αρχές Μαρτίου του 1826 όλοι οι άνδρες επιβιβάστηκαν στα πλοία και σάλπαραν για την Συρία. Κατά την πορεία τους δεν συνάντησαν εχθρικά πλοία και ο καιρός ήταν ευνοϊκός, όταν φτάσανε στην Συρία ξέφυγαν από τον αρχικό σκοπό τους και άναρχα κατέφυγαν σε λεηλασίες και πράξεις που δεν τιμούσαν τον Έλληνα επαναστάτη. Δυστυχώς η Ελληνική δύναμη δεν ήταν πειθαρχημένη. Οι επιδρομείς στρατοπέδευαν λίγο πριν φτάσουν στην Βυρηττό, εκεί αναδιοργανώθηκαν κάπως και σχεδίαζαν τις επόμενες κινήσεις τους. Ακόμα και τότε όμως η απειθαρχία ήταν έντονη και εξακολουθούσε να υπήρχαν κρούσματα λεηλασίας και στην πόλη της Βηρυτού, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι της Βηρυτού να μην βλέπουν τους Έλληνες ως απειλή.

Ο Εμίρης Μπεσήρ αναγκάστηκε να προειδοποιήσει τους Έλληνες να φύγουν από την χώρα διαφορετικά θα το έκανε με την βία. Ο Νταλιάνης είδε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, δηλαδή να συνετίσει τις δυνάμεις του, έτσι αποφάσισε να αποχωρίσει με τον στρατό του για να μην χειροτερέψουν τα πράγματα. Ο επόμενος σταθμός του ήταν στην Κύπρο με σκοπό να ανεφοδιαστεί, άλλα και εκεί επανέλαβαν τις λεηλασίες, έτσι έφυγαν από την Κύπρο προς τις Κυκλάδες με τελικό προορισμό στην Σύρο, όπου εκεί διαλύθηκαν.

Αυτή η επιχείρηση έχει κάποια κοινά στοιχεία με την Σικελική εκστρατεία των αθηναίων όπου και αυτή απέτυχε παταγωδώς με τεράστιες απώλειες. Τα κύρια κοινά που είχαν αυτές οι δυο επιχειρήσεις ήταν ότι οι επικεφαλής δηλαδή ο Νικίας και ο Νταλιάνης δεν ήταν τα κατάλληλα πρόσωπα, ο μεν Νικίας εξ αρχής ήταν κατά της εκστρατείας και η τακτική της στρατηγικής του ήταν πολύ κακή, και ο Νταλιάνης λόγο του ότι επέλεξε ακατάλληλους άνδρες, δηλαδή οι περισσότεροι ήταν τυχοδιώκτες και απείθαρχοι με αποτέλεσμα το στράτευμα αυτό να ήταν εντελώς ανίκανο για οποιαδήποτε αποστολή, αλλά και πειθαρχημένο να ήταν η δύναμη αυτή ήταν πολύ μικρή για να αντιμετωπίσουν τον Σουλτάνο, επίσης η επιδρομή αυτή έγινε χωρίς την συγκατάθεση της κυβέρνησης Κουντουριώτη και σε συνδυασμό με τις λεηλασίες που έκαναν στην Βυρηττό είχαν ως αποτέλεσμα να βρεθούν όχι μόνο ξεκρέμαστοι απέναντι στο Σουλτάνο αλλά και να βρίσκονται υπό την απειλή του Εμίρη. Ένα άλλο κοινό που είχε με την Σικελική εκστρατεία ήταν ότι και στις δυο περιπτώσεις είχαν ένα εκτεταμένο πόλεμο και η μεταφορά του πολέμου σε μακρινό μέρος με σκοπό να χτυπήσει τα μετόπισθεν του αντίπαλου ήταν εξ αρχής πολύ επικίνδυνο.

Η επιχείρηση του Νταλιάνη στην Συρία κατέληξε να ήταν μόνο μια επιδρομή, γιατί ούτε είχε σχεδιαστεί προσεκτικά, ούτε είχε συμμάχους και ούτε είχαν μεριμνήσει τον εφοδιασμό τους στην διάρκεια της επιδρομής, ενώ η επιχείρηση του Νικία παρόλα τα μείον που είχε η επιχείρηση ήταν μια κανονική εκστρατεία γιατί έγινε με κρατική ευθύνη, ο ανεφοδιασμός ήταν όσο μπορούσε επαρκής και το σημαντικότερο προτού ξεκινήσουν για την Σικελία είχαν μεριμνήσει να μην χαλάσουν τις συμμαχίες τους αλλά ούτε και κατά την διάρκεια της εκστρατεία τους.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά.

INVISIBLE LYCANS TEAM!!!