Σχετικά με την μέση γη part 4

ΜΕΣΗ ΓΗ part 4

Με το θέμα των Αλοηγκόρ θα επανέλθω.  Έχουμε πολλά να πούμε για αυτούς  στο ταχύ μέλλον πράγματα που θα σας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα!!!! Ας συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα όντα.

Γκρίζοι.

Γκρίζοι η ονομασία τους είναι από το εξωτερικό είναι αυτοί που πιστευτέ ότι βρίσκονται πίσω από τα Α.Τ.Ι.Α. η U.F.O. Είναι σε πάρα πολλές φωτογραφίες στο διαδίκτυο με διάφορες μορφές. Το ύψος τους δεν ξεπερνά το 1.20 μέτρα. Δεν φοράνε ρούχα αν και πολλοί πιστεύουν ότι φοράνε ένα είδος φόρμας και δεν είναι το γνήσιο δέρμα τους αυτό. Έχουν μικρά χέρια για το μέγεθος τους αλλά και μικρά πόδια. Το σώμα τους είναι λίγο πιο μεγάλο από το κανονικό με μακρύ λαιμό. Το κεφάλι τους είναι μεγάλο για το σώμα τους, η μύτη τους είναι πολύ ή μικρή ή δεν υπάρχει καθόλου έχοντας δύο οπές για ρουθούνια, το στόμα τους είναι μικρό αλλά οπλισμένο με κοφτερούς κυνόδοντες. Τα αυτιά τους είναι λες και είναι κολλημένα με το κρανίο του ή να πω καλύτερα είναι σαν να είναι μέσα στο κρανίο τους. Το χρώμα του σώματος τους είναι γκρι και αυτό είναι η αιτία για την ονομασία τους.

Στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στις Η.Π.Α. τους έχει δει πάρα πολύ κόσμος και μάλιστα ένας σημαντικός αριθμός υποστηρίζει ότι έχει απαχθεί από τους γκρίζους !!! Στην Ελλάδα οι αναφορές για τους γκρίζους είναι ελάχιστες ως μηδαμινές , αντίθετα με το εξωτερικό, όμως στην αρχαιότητα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αν βρεθείτε στην Λάρισα επισκεφτείτε το αρχαιολογικό μουσείο της και πηγαίνετε  στο τμήμα νεολιθικής εποχής και προϊστορικών αντικειμένων και θα δείτε έκπληκτοι πήλινα κεφάλια ειδωλίων που σήμερα οι μορφές τους θυμίζουν έντονα τους γκρίζους…. Μόνο που στα αρχαία χρονιά τους αναγνώριζαν σαν κατοίκους της μέσης γης !!!!  Αν ψάξετε και σε άλλες κωμοπόλεις της Ελλάδος ή ακόμη και σε μικρές πόλεις  ή ακόμα και σε χωρία μπείτε στα μουσεία τους ας είναι και λαογραφικά δεν έχετε να χάσετε κάτι απεναντίας ίσως σε κάποια από αυτά να μείνετε με ανοιχτό το στόμα…… Φαίνεται ότι τους είχαν ονομάσει στην αρχαία Ελλάδα αλλά το όνομα τους ήταν απαγορευμένο για τους κοινούς θνητούς.

Το 1998 βρέθηκα στην Νάουσα γυρνώντας τα γύρω χωρία, σε ένα από αυτά την Αγία Μαρίνα μίλησα με κάποιους ανθρώπους κατά προτίμηση ηλικιωμένους γιατί είναι ανοιχτά θησαυροφυλάκια γνώσεων……  όταν έδειξα κάποιες φωτογραφίες των γκρίζων δεν ήταν λίγοι αυτοί που μου τους ανάφεραν με το όνομα τους!!!!  ( Αυτοί που μας δείχνεις παλικάρι μου είναι οι χαρχάλοι… )  Χαρχάλοι!!??!!  Δεν είχα ξανά ακούσει ποτέ μου την ονομασία αυτήν να αποκαλούν τους γκρίζους όχι μόνο αυτό αλλά δεν περίμενα καν να έχουν στον Ελληνικό χώρο ονομασία τα πλάσματα αυτά!!!! Αμέσως ρώτησα πως δόθηκε η ονομασία αυτή, η απάντηση που πηρά με ξάφνιασε πιο πολύ γιατί δεν την περίμενα….. (  Η ονομασία αυτή έχει δοθεί εδώ και πάρα πάρα πολλά χρονιά που κανένας μας πλέον δεν θυμάται, ούτε οι παππούδες μας αλλά ούτε οι παππούδες των παππούδων τους, το μόνο που θυμούνται είναι ότι η ονομασία αυτή είναι από τα αρχαία χρονιά!! Να από την εποχή του Ηρακλή και του Ιάσωνα. Πέρανε την ονομασία αυτή γιατί λέγετε ότι ηταν τα τσιράκια του χάρου οι ή λεβέντες του. Αν κάποιος έδινε ένα πλαστό νόμισμα κάλπικο δηλαδή για να τον περάσει ο χάροντας στην απέναντι όχθη και το ανακάλυπτε τότε φώναζε τους χαρχάλους  και τον περνάνε για να τον κατασπαράξουν!!!! Η ονομασία τους βγαίνει από τον Χάρο αλλά και από τα ίδια τα όντα του που όταν μιλάνε δεν τα καταλαβαίνει κανείς το τι λένε . Δεν μιλάνε ψιθυριστά αλλά να κάπως έτσι….. χαλχαλχαλχαλχαλ!!! Το επαναλαμβάνουν χαμηλόφωνα συνέχεια! Έτσι λοιπόν Χάρος –ος – χαλαχαλ, αν το ενώσεις βγαίνει Χαρχαλ!!!!  Οπότε χαρχαλ,  χαρχαλι, χαρχαλα, χαρχάλια!! Κατάλαβες τώρα? )  Στην αρχή δεν τους πίστεψα να πω την αλήθεια αλλά γιατί να μου πουν ψέματα. Γυρνώντας τα χωρία της Νάουσας γύρω γύρω χωρίς να τους δείξω τις φωτογραφίες των γκρίζων τους ρώταγα για τα χαρχάλια το τι είναι οι πιο πολλοί δεν τα ήξεραν κάποιοι λίγοι μου απάντησαν ότι είναι οι καλικάντζαροι με το γκρί χρώμα το μεγάλο κεφάλι και τα τεραστία μαύρα ματιά τους!!! Το θέμα των γκρίζων δεν τελειώνει εδώ έχουμε πάρα πολλά να που για αυτούς σε επόμενες αναφορές μου!!

Δέρος ή Ντέρρος.

Όπως και να τους αποκαλέσει κανείς είναι το ίδιο πράγμα στο εξωτερικό τους ονομάζουν Ντέρρος αλλά στην Ελλάδα τους ονομάζουμε Δέρος. Ένα είδος επικίνδυνο  πολύ κακό μα και συνάμα πολύ χαζό. Έχει ύψος 1.30 μέτρα έως 1.40 μέτρα. Δεν έχουν καθόλου λαιμό το κεφάλι τους είναι ενωμένο με την πλάτη τους!! Έχουν μεγάλα μάτια μα το χαρακτηριστικό τους είναι η μύτη τους!! Είναι σαν μια μικρή προβοσκίδα όπου εξέχει από το πρόσωπο τους γύρω στα 20 εκατοστά! Το στόμα τους είναι έτσι φτιαγμένο για να τρώει κρέας, το σώμα τους είναι σκληρό και τραχύ γεμάτο τρίχες  με αποχρώσεις μπορντό. Είναι κανίβαλοι και δεν πιάνονται φίλοι με κανέναν!! Θα επανέρθω για τους Δέρος σε άλλες αναφορές γιατί και αυτοί είναι ένα τεράστιο θέμα που θα καταπλήξει πολλούς!!

Τέρος.

Αυτά τα όντα πιστεύεται ότι δεν είναι κακά και ότι οι χειρότεροι τους εχθροί είναι οι Δέρος. Βρίσκονται σε διαρκεί  πόλεμο αναμεταξύ τους  χωρίς σταματημό. Οι Τέρος είναι ψηλά όντα γύρω στα 2,10 μέτρα μοιάζουν εξωτερικά με τους γκρίζους αλλά δεν έχουν τίποτα κοινό με αυτούς!! Οι μόνες διαφορές είναι στα δάχτυλα των χεριών τους που οι Τέρος έχουν τρία δάχτυλα!! Και το κεφάλι τους είναι λίγο πιο μικρό από τους γκρίζους. Θα αναφερθώ και για αυτούς εκτενέστερα σε άλλες αναφορές μου.

Φερφέλια.

Αυτά τα όντα τα ονόμαζαν έτσι παλιά στα Επτάνησα. Μοιάζουν μεταξύ καλικάντζαρου και νεραΐδας κάτι σαν υβρίδιο!! Δεν ξεπερνάμε τους 40 πόντους  είναι όλα κακά και είχαν κατηγορηθεί από τους νησιώτες ότι αυτά ήταν οι αίτιοι για την βουβωνική πανώλη!! Δεν μπορώ να τα περιγράψω το πως είναι γιατί το καθένα έχει την δίκια του κακάσχημη μορφή. Οι παλιοί λέγανε ότι όταν ερχόντουσαν σε επαφή με τον δικό μας κόσμο βγαίνανε από τα πηγάδια αλλά και από διάφορα σπήλαια που έχουν τα νησιά επάνω. Σε κάποιες Ενετικές επιστολές προς το Βατικανό υπάρχουν αναφορές για τα πλάσματα αυτά τα όποια ερχόντουσαν όπως αναφέρουν οι επιστολές από τα έγκατα της γης!! Εδώ και τουλάχιστον 100 χρόνια έχουν να κάνουν την εμφάνιση τους τα συγκεκριμένα πλάσματα.

Μαρματζούλια.

Αυτά τα πλάσματα τα συνάντησα μόνο σε μια περιοχή της Ελλάδος όταν λέω τα συνάντησα όχι πρόσωπο με πρόσωπο αλλά από τις ιστορίες των ντόπιων!  Στο Γύθειο Κανά χιλιόμετρο προς το μαυροβούνι  είναι το κάστρο του Πασσάβα χτισμένο. Εκεί στο νοτιοδυτικό τοίχος του κάστρου κάποιες φορές και σε ανύποπτα βράδια  από τα τεράστια βράχια που έχει το τοίχος αρχίζει και τρέχει ένα υγρό σαν ρετσίνι. Όχι από έναν βράχο μα από πολλούς!! Όταν το υγρό αυτό ακουμπήσει το έδαφος αμέσως υλοποιείτε παίρνοντας όψη ενός δίποδου πλάσματος. Περνούν οτιδήποτε μορφή θελήσουν  δεν ξεπερνά το 60 εκατοστά. Μόλις υλοποιηθούν χάνονται προς την πλευρά του Γυθείου. Κανείς δεν ξέρει που πηγαίνουν και τι κάνουν μα πολλοί είναι αυτοί που τα έχουν δει. Κάποτε ένας αξιωματικός του στρατού  ντόπιος έπιασε ένα από αυτά και το έβαλε σε ένα κλουβί στο υπόγειο του θέλοντας να το δείξει στους δικούς του αλλά και στους συγχωριανούς του. Όταν έφερε τους δικούς του και κάποιους φίλους του την επόμενη μέρα το πρωί με το που μπήκαν στην αποθήκη μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων το πλάσμα άρχισε να λιώνει παίρνοντας την μορφή που έμοιαζε με ρετσίνι. Η δυσωδία ηταν μεγάλη  τρέποντας όλους σε φυγή, μετά από λίγες μέρες ο αξιωματικός πέθανε από άγνωστη αρρώστια για την εποχή, όλοι είπανε ότι έφταιγε το μαρματζούλι για αυτό. Μαρματζούλια τα ονόμασαν γιατί όταν εμφανίζονται τρέχει αυτό το υγρό από τα μάρμαρα αλλά και τα βράχια του κάστρου του Πασσάβα. Κάποιοι από αυτούς λένε ότι είναι κάτοικοι της μέσης γης που ζουν κάτω από το συγκεκριμένο κάστρο το όπιο όταν χτίσθηκε τους έκλεισε την είσοδο, για να μπορούν να βγουν στην επιφάνεια, έτσι βρήκαν αυτό το τρόπο να βγαίνουν όποτε θέλουν!!! Εδώ θα σας παρακινήσω να ψάξετε να βρείτε πληροφορίες για το κάστρο του Πασσάβα τι ήταν αλλά και το τι περίεργα γινόντουσαν εκεί πέρα. Δεν είναι δύσκολο ας είναι καλά τα βιβλία της λαογραφίας μας, για να σας βοηθήσω λίγο προτιμήστε του Νικόλαου Πολίτη.

Κορκόλια Φλαμούρδια Λεπετσούρια.

Όπως και να τα ονομάσεις είναι το ίδιο πράγμα εμφανίζονται στον ποταμό Έβρο και πολλοί είναι οι ψαράδες που τα έχουν δει. Είναι ψαρόμορφα όντα με χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του ψαριού που μοιάζουν καταπληκτικά με ανθρώπινα!!! Οι εμφανίσεις τους είναι πολύ σπάνιες από ότι έμαθα έχουν να εμφανιστούν πάνω από 80 χρόνια! Οι εμφανίσεις γινόντουσαν μόνο από την Ελληνική πλευρά του ποταμού από την πλευρά της Βουλγαρίας ποτέ! Οι Τούρκοι από την πλευρά τους τα ονομάζουν καλκετζίν ( KALK-ETJIN ) παρ’ όλες τις προσπάθειες μου να το μεταφράσω δυστυχώς είναι τόσο παλιά η ίδια η ονομασία που και οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν την γνωρίζουν! Μόνο εικασίες μπορούν να κάνουν λέγοντας μου τα εξής. ( την λέξη καλκ δεν ξέρουν τι είναι μα το ετ-τζιν μου είπαμε ότι πρόκειται για τζιν η όπως το ξέρουμε εμείς τζίνι!! Με την μόνη διαφορά ότι τα τζιν για τους Τούρκους ή τους μουσουλμάνους είναι περιπλανώμενα δαιμόνια της ερήμου τα οποία είναι κάκιστα!!)  Πληροφορίες για τα τζιν μπορεί να βρει κάποιος πολύ εύκολα στο Κοράνι των μουσουλμάνων. Μια τελευταία πληροφορία που έμαθα για την λέξη καλκ είναι ότι στην διάλεκτο των Τουράνων ταλκχχτ είναι ο βούρκος. Έτσι αν την γράψουμε σωστά όπως προφέρεται  TALKHHT-ETJIN μας δίνει το αποτέλεσμα στα Ελληνικά ο δαίμονας του βούρκου!! Τα ψαρόμορφα αυτά όντα οι ψαράδες και οι μεν αλλά και οι δε, δεν τα έτρωγαν μα τα πετάγανε πάλι μέσα στον ποταμό γιατί κλαίγανε σαν μώρα και άλλες φορές γρυλίζανε σαν σκύλοι!! Το μήκος τους μπορούσε να φτάσει τα δύο μέτρα και 25 κιλα.  Μου είπανε κάποιοι παππούδες Τούρκοι ότι κάποια από αυτά τα όντα είχανε στα πτερύγια τους  ανθρώπινα άκρα!! Από την πλευρά της Ελλάδος οι δικοί μας γέροντες πιστεύουν ότι είναι δαιμονικά ψάρια του κάτου κόσμου ή της μέσης γης να πω εγώ…..

Σκιεροί.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι το οποίο δεν είναι και τόσο εύκολο να εξηγηθεί. Δεν είναι το ίδιο με την ( ΣΚΙΑ ) σκιερούς τα ονόμαζαν επί Βυζαντίου και αργότερα επί Τουρκοκρατίας τα ονόμασαν σκοτεινούς. Στο Βυζάντιο πίστευαν ότι είναι δαιμόνια τα όποια ηταν πάρα πολύ γρήγορα σε ταχύτητα και όπου εμφανιζόντουσαν  έπεφτε λοιμός ή ακόμη και θάνατος. Στην Τουρκοκρατία κατά έναν περίεργο τρόπο οι μόνοι που τα έβλεπαν ήταν οι ληστές και οι αρματολοί στα βουνά επάνω!!  Από μια επιστολή του λήσταρχου Λαφούση προς τον πάτερα ιερομόναχο Θεόφιλο του γράφει τα εξής  ( …..Άγιε πατέρα τα άρματα τα τελευταία είναι ούλα καλά η μπαρούτι και τα βόλια ακόμα καλύτερα με την ευχών του θεού μας ΙΗΣΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ θα χύσωμεν το αίμα μας για την λευτεριάν. Το ασκέριμ είναι ακόμα ανήσυχο από τα σκοτηνάρια να μας γράψεις καμίαν προσευχήν του Κυρίου μας μήπως και φύγουν τα αναθεματισμένα. Εγώ ο ίδιος τα είδα με τα μάτιαν μου που έβγαιναν φυσούνια από τον μέγαν κάρκαρον στον μέγαν κάμπο της Μονεμβασιάς. Μαύρα σαν το σκότος είναι το κορμίν τους  και τους αρέσει να κρύβονται στας σκιάς των βράχων μέσα στο σκότος. Δεν είναι ψηλά παρά όσο ένα παιδαρέλι 10 ετών. Χτικιάρικα και αδύνατα τα προσώπων τους δεν φαίνεται καθόλου από την σκοτείνια  που έχουν πάνων τους. Εμάς δεν μας πειράζουν μα τα ζωντανά την επομένην το πρωί είναι μερικά από αυτά μελανιασμένα και τουμπανισμένα λες και έχουν πεθάνει μέρες. Τα άρματα δεν τα χαλάνε αλλά ούτε τα λαβώνουν για αυτό σου λέγω Άγιε πάτερα να μας δώσεις μιαν προσευχήν να διώξουμε τα σκιεράν σκοτηνάρια από τα μέρην μας …. )  Η επιστολή αυτή γράφτηκε και στάλθηκε στις 17/6/1819,  η συγκεκριμένη επιστολή με σφραγίδες του Ιωάννη Λαφούση  βρίσκεται στο Άγιο Όρος συγκεκριμένα στην μονή Εσφυγμένου. Για να την δείτε θα πρέπει να πάρετε αδεία πρώτα από την μονή της Ουρανούπολης για να μπείτε στο Άγιο Όρος  και κατόπιν να πάρετε αδεία από την μονή Εσφυγμένου γιατί είναι αυτόβουλο μοναστήρι!! Αν σας δεχτούν βρείτε το βιβλιοθηκάριο και φύλακα της και ζητήστε του να σας την δείξει. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να την διαβάσετε γιατί απαγορεύετε να την ακουμπήσετε με τα χέρια σας. Αν βρεθείτε εκεί ρίχτε και μια ματιά και σε άλλες επιστολές  φημισμένων λήσταρχων από το 1815 έως και το 1927!!!

Φτεροτόμορφοι.

Ακούγοντας την ονομασία αυτή σίγουρα το μυαλό μας πάει στους αγγέλους!! Όχι ότι δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή αλλά οι φτεροτόμορφοι είναι άλλο είδος. Σε κάποια χωρία στην Θεσσαλία υπάρχουν αναφορές για φτεροτόμορφα όντα. Οι αναφορές από χωριό σε χωριό ποικίλουν. Οι πιο πολλές αναφορές γίνανε πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι αναφορές  ύστερα από τον πόλεμο μειώθηκαν απότομα ώσπου οι φτεροτόμορφοι  δεν ξανά φάνηκαν ποτέ. Οι φτεροτόμορφοι είχαν δύο παρουσιαστικά. Το πρώτο έμοιαζε  με άνθρωπο χωρίς χέρια, εκεί που έπρεπε να είχε τα χει βγαίνανε δύο τεράστιες φτερούγες, το κεφάλι από το ον ήταν αλλόκοτο  χωρίς να προσδιορίζουν το πως όλο το υπόλοιπο σώμα του όπως και τα πόδια είχαν ή τρίχωμα ή πούπουλα πολύ μεικτά σε μέγεθος. Αυτό το είδος των φτεροτόμορφων  πετούσε συνεχώς  χωρίς να πιάνει έδαφος ποτέ, έκανε την εμφάνιση του όταν επρόκειτο να φάει. Πάντα πετούσε πάνω από κοπάδια με πρόβατα ή γίδια, έκανε δύο βόλτες και χωρίς να φοβάται τους τσοπάνηδες έκανε βουτιά και έπιανε το θήραμα του με τα πόδια του περνώντας μακριά το θήραμα του. Προσπάθησαν πολλές φορές οι άνθρωποι να το σκοτώσουν με όπλα μα και με παγίδες μα αυτό έκτος από έξυπνο  φαινόταν να είναι και άτρωτο. Το δεύτερο έμοιαζε σαν τις αρχαίες Έρπυες, το κεφάλι τους ανθρώπινο με μεγάλο ράμφος ανθρώπινα ματιά ανθρώπινα αυτιά, έκτος από τεράστια φτερά είχε και δύο χέρια που έμοιαζαν με ανθρώπινα, αυτά βγαίνανε από το στήθος του ακριβώς πάνω από τα στήθη του. Τα πόδια του μισά ανθρώπινα μισά γερακίσια όλο του το σώμα έκτος του κεφαλιού ηταν καλυμμένο με πυκνό πούπουλο. Αυτό όταν καθόταν η ουρά του δεν φαινόταν όταν πετούσε φαινόταν όταν έστριβε δεξιιά ή αριστερά. Πολλοί χωρικοί το περνάγανε για τεράστιο αετό μα όταν έκανε επιθέσεις στα κοπάδια με τα ζωντανά τους  τότε βλέπανε με τρόμο με το τι είχαν να κάνουν. Ποτέ μα ποτέ δεν επιτεθήκανε σε ανθρώπους.  Οι πληροφορίες λένε ότι και τα δύο βγαίνανε από μια τρύπα στο έδαφος στο χωριό Άγιος Γιωργής  όπου είχε ανοίξει μετά από σεισμούς, όταν την κλείσανε ίσως με χώμα, μπάζα δεν ξαναφάνηκαν ποτές αν και κάποιοι ισχυριζότανε μέχρι και το 1947 ότι τα είχαν δει. Στο συγκεκριμένο χωριό έχει την εκκλησία του Άγιου Γεωργίου 4 έως 6 χιλιόμετρα έξω από το χωριό υπάρχει ένα ξωκλήσι πολύ παλιό αφιερωμένο και αυτό στον ίδιο Άγιο, μέσα της υπάρχει μια αγιογραφία του Αγίου πολύ παλιά πάνω σε ξύλο. Το περίεργο με αυτήν την εικόνα είναι ότι ο Άγιος Γεώργιος είναι καβάλα πάνω σε έναν πήγασο!!! Θα συνεχίσω με τα υπόλοιπα όντα στις επόμενες αναφορές μου για να μην σας κουράσω να είστε όλοι καλά. Να θυμάστε άμα δεν πιστεύεται σε κάτι δεν πάει να πει ότι αυτό το κάτι δεν υπάρχει….

INVISIBLE LYCANS TEAM!!!