ΕΛΑΦΡΟΙΣΚΙΩΤΟΣ!!!! ΤΙ ΕΙΝΑΙ!;! ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΧΑΡΙΣΜΑ!;!

ΕΛΑΦΡΟΙΣΚΙΩΤΟΣ!!!! ΤΙ ΕΙΝΑΙ!;! ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΧΑΡΙΣΜΑ!;!

Ας το πάρουμε από την αρχή για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι πρώτα από όλα στην γραμματική!!!!

ελαφρό- [elafro] & ελαφρό- [elafró], όταν κατά τη σύνθεση ο τόνος ανεβαίνει στο α’ συνθετικό & (λαϊκότρ.)αλαφρο- [alafro] & λαφρο- [lafro] & αλαφρό- [alafró] ή λαφρό- [lafró], όταν κατά τη σύνθεση ο τόνος ανεβαίνει στο α’ συνθετικό : α’ συνθετικό σε σύνθετες λέξεις· συνήθ. προσθέτει σ΄ αυτό που εκφράζει το β’ συνθετικό τη σημασία: 1. (σε σύνθετα ονόματα) επιπόλαιος: ελαφρόλογος, ελαφρόμυαλος· ~μυαλιά· αλαφροΐσκιωτος, αλαφρόμυαλος, λαφρόμυαλος, λαφρομυαλιά. 2. (σε σύνθετα ρήματα) τη σημασία λίγο, μόλις και μετά βίας: ~κοιμάμαι, ~πατώ. 3. ελαφρός, όχι βαρύς, όχι σοβαρός: ~ποινίτης, ANT βαρυ-· ελαφρόποινος.

[αρχ. ἐλαφρο- θ. του επιθ. ἐλαφρό(ς) ως α’ συνθ.: αρχ. ἐλαφρό-νους `ελαφρόμυαλος΄· μσν. αλαφρο- < ελαφρο- ( [e > a] κατά την εξέλ. ελαφρός > αλαφρός): μσν. αλαφρο-κέφαλος· μσν. λαφρο- θ. του επιθ. λαφρ(ός) -ο- <ελαφρός με αποβ. του αρχ. άτ. φων.: μσν. (παράγωγο) λαφρώνω].

Ακόμα και:

αλαφροΐσκιωτος -αλαφροΐσκιωτη -αλαφροΐσκιωτο επιθ.)

1. αυτός που έχει ελαφριά σκιά, αυτός που μπορεί να βλέπει ξωτικά, νεράιδες, φαντάσματα.
2. αυτός που έχει ελαφρό ύπνο: “ξυπνά πολύ εύκολα, είναι αλαφροΐσκιωτος” συνώνυμα: αλαφρόισκιος.

Μα για να δούμε τι πιστεύουν στις παραδόσεις τις χώρας μας:

 

Αλαφροΐσκιωτος

Αυτός που έχει ελαφριά σκιά, σε αντίθεση με τον βαρύσκιωτο, που έχει βαριά (Πολίτου Παραδ. σ. 432, αρ. 732 και 1066). Λέγεται και αλαφροΐσκιωτος. Την ονομασία αυτή χρησιμοποιεί ο λαός για τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την ιδιότητα και τη δύναμη να βλέπουν τον αόρατο κόσμο των ξωτικών, δηλαδή να βλέπουν αερικά, φαντάσματα και κυρίως νεράιδες. Τη μοναδική αυτή ικανότητα διαθέτουν σύμφωνα με τη λαϊκή μυθολογία όσοι έχουν γεννηθεί το Σάββατο, οι αποκαλούμενοι σαββατογεννημένοι. Α. είναι και οι λεγόμενοι νεραϊδάρηδες ζουδιαρέοι, δηλαδή εκείνοι που γνωρίζουν να ξορκίζουν τα ξωτικά και να γιατρεύουν τις αρρώστιες που προκαλούν. Οι περιγραφές που συναντάμε στις λαϊκές διηγήσεις δείχνουν ότι πρόκειται για άτομα είτε ψυχικά ανισόρροπα είτε με επιληπτικές διαταραχές. Τη μορφή του α. χρησιμοποίησε με χαρακτηριστικό τρόπο ο Σολωμός στους Ελεύθερους Πολιορκημένους (σχεδίασμα Γ’ απόσπ. σ, στ. 15 κ.ε.), όταν αναφέρεται στο όραμα της φεγγαροντυμένης κόρης που αναδύεται από τη φωτόλουστη λίμνη. Επίσης, το 1907, ο Άγγελος Σικελιανός έγραψε με τον τίτλο Αλαφροΐσκιωτος (1907) πολύστιχο ποίημα που περιλαμβάνεται σε συλλογή με τον ίδιο τίτλο (1909).

 

Για τι όμως όλοι οι παλαιοί χρησιμοποιούσαν τον όρο Αλαφροστοιχειωτής για να δώσουν την ερμηνεία Αλαφροΐσκιωτος η Ελαφροίσκιωτος!;!

<< Αλαφροστοιχειωτής- αλαφροΐσκιωτος= Ονειροπόλος >> .

Για να δούμε όμως στην γραμματική ο Αλαφροστοιχειωτής τι σημαίνει….:

αλαφρο-

Γλωσσ.

α’ συνθετικό λέξεων τής νέας Ελληνικής με μεγάλη παραγωγικότητα στη λαϊκότερη κυρίως γλώσσα, σε διαλέκτους, στη γλώσσα τής λογοτεχνίας, αλλά και στην κοινή νεοελληνική. Η προέλευση του είναι διττή: α) από το επίθ. αλαφρός (ελαφρός) στη σύνθεσή του με ουσιαστικά ή επίθετα κυρίως, β) από το επίρρ. αλαφρά (ελαφρά) στη σύνθεσή του με ρήματα. Από την κύρια σημασία του «ελαφρά» πέρασε και στην υποκοριστική σημ. τού «μικρός-λίγο, μόλις» (πρβλ. αλαφρογιορτή, αλαφρόξενος κ.ά.).Σύνθετα που σχηματίζονται στην Ελληνική με τις δύο αυτές σημασίες είναι τα: αλαφρόγεμος, αλαφρογέρνω, αλαφρόγιομος, αλαφρογιορτή, αλαφρογλιστρώ, αλαφρόγνωμος,αλαφροδένω, αλαφροδιαβαίνω, αλαφροδιαβατάρης, αλαφροζυγιάζω, αλαφρόησκιος, αλαφροήσκιωτος, αλαφροκάμωμα, αλαφροκάνταρο,αλαφρόκαρδος, αλαφροκαύκαλος, αλαφροκοιμούμαι, αλαφροκόκαλος, αλαφρόκωλος, αλαφρολόγο, αλαφρόλογος, αλαφρομαγειρεύω,αλαφρόμυαλος, αλαφρονούσης, αλαφροντύνω, αλαφρόξινος, αλαφροξυλιά, αλαφροπαίρνω, αλαφροπαλάντζα, αλαφροπατώ,αλαφροπερπατώ, αλαφρόπετρα, αλαφροπηδώ, αλαφροπιάνω, αλαφρόπιοτος, αλαφρόπιστος, αλαφροπόδαρος, αλαφροποινίτης,αλαφροπούπουλο, αλαφροσαλεύω, αλαφροσέρνω, αλαφροσκεπάζω, αλαφρόσκολη, αλοφροσκυμμένος, αλαφροστοιχειώτης,αλαφρόστοιχος, αλαφρόστρατος, αλαφρόσυρτος, αλαφροτρέμω, αλαφρόυπνος, αλαφροφαντασμένος, αλαφροφέρνω, αλαφροφορτώνω,αλαφροχειμωνιά.

Ωραία λοιπόν εφόσον είδαμε στην γραμματική τι είναι ας δούμε τώρα και στην πραγματικότητα τι πιστεύεται ότι είναι!!!!

Ελαφροίσκιωτος, ελαφρόισκιος, μα ποιο πολύ το συναντούσες στα χωριά ως  Αλαφροστοιχειωτή όπως είδαμε παραπάνω έχει να κάνει με πολλά πράγματα τα οποία οι άνθρωποι σύνδεαν για να δώσουν την κατάλληλη ονομασία σε κάποιον όπου ονομαζόταν έτσι!!!! Όμως η πραγματικότητα είναι ότι δινόταν σε δυο τομείς ανθρώπων:

Ο ένας ήταν αυτός ο οποίος μπορούσε και έβλεπε παραφυσικά πράγματα όπως σκιερούς, φαντάσματα, νεράιδες, νύμφες, και γενικά όλα τα παράξενα και απίστευτα πλάσματα άλλων διατάσεων!!!! Μπορούσε να μιλήσει μαζί τους διότι κατά έναν περίεργο τρόπο αυτά τα πλάσματα τους ελαφροίσκιωτους τους δέχονται και δεν τους φοβούνται!!!! Σε διάφορα χωριά της χώρας μας λέγεται ότι οι ελαφροίσκιωτοι είχαν γεννηθεί μετά από ερωτική συνουσία ανθρώπου με νεράιδες ( Νύμφες και όχι τις νεράιδες των ξένων αντιλήψεων με φτερά και μικροσκοπικές ) αλλά και αυτοί που είναι Σάββατο γεννημένοι ιδιαίτερα μετά το πρώτο Σάββατο του καινούριου χρόνου!!!!

Ο άλλος ήταν ο μισότρελος ο ονειροπόλος αυτός που έλεγε τρελά πράγματα ή ακόμα και φανταστικά και κατά έναν περίεργο τρόπο έβγαιναν αληθινά ή τίναν να βγουν αληθινά!!!!

Οι ελαφροίσκιωτοι δεν έχουν ιδιαίτερες δυνάμεις όπως τα μέντιουμ έχουν μόνο την ιδιότητα να βλέπουν όλα τα παραπάνω και τίποτα άλλο παραπάνω ή παρακάτω με την έννοια δυνάμεων!!!! Υπάρχουν σήμερα ορισμένοι ερευνητές που λένε ότι κάποιοι επιστήμονες προσπαθούν να βρουν τι είναι ο ελαφροίσκιωτος και ότι το έχουν καταφέρει αναφέροντας κάποια βιβλία που έχουν γράψει!!!! Εγώ δεν θα συμφωνήσω διότι δεν το έχουν ψάξει με τον Ελληνικό κάθε αυτού όρο ως Ελαφροίσκιωτος αλλά με την έννοια του κάθε κράτους όπου ζούνε!!!! Ο όρος ελαφροίσκιωτος με την ερμηνεία που δίνουν τα λεξικά για την χώρα μας είναι αυτός που ανάφερα ποιο πάνω. Οπότε απορώ με κάποιους ερευνητές Έλληνες που συμφωνούν μαζί τους ενώ δεν είναι έτσι!!!! Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ εμείς οι Έλληνες έχουμε τις δικές μας ερμηνείες και εξηγήσεις όπου για το κάθε τι λόγο της γλώσσας που χρησιμοποιούμε η οποία είναι και η ποιο περίπλοκη στον πλανήτη με την ιδιότητα να φτιάχνουμε συνέχεια καινούριες λέξεις δίνουμε τις καλύτερες εξηγήσεις!!!! Και το ποιο κυριότερο δεν υπάρχει λέξη που να καταλάβει κάποιος που δεν είναι Έλληνας ως ελαφροίσκιωτος!!!! Και να το εξηγήσει κάποιος στα αγγλικά ας πούμε η ερμηνεία που θα δίναμε για να το καταλάβουν θα ήταν << αυτός που έχει ελαφριά σκιά >> αν ξέρετε αγγλικά η κάποια άλλη γλώσσα, Ισπανικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ρώσικα, Ιαπωνικά κτλ. κτλ. δώστε τους αυτήν την ερμηνεία και θα δείτε ότι θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό να σας κοιτάνε γεμάτοι απορία το τι προσπαθείτε να τους δώσετε να καταλάβουν!!!!

Αν ρωτήσετε αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι με τις ίδιες ιδιότητες στις άλλες χώρες και βέβαια υπάρχουν όμως !!!! Τους αναγνωρίζουν ως ψυχικούς και μέντιουμ ενώ δεν θα έπρεπε!!!! Αυτό γιατί!;! Διότι η ελληνική γραμματεία έχει δώσει την ποιο σωστή ερμηνεία!!!! Π.χ.

Ελαφροίσκιωτος στην πραγματική της έννοια είναι αυτός ο οποίος μπορεί ανάμεσα στις σκιές ( δάση που είναι πυκνά και δεν περνά ο ήλιος ή ακόμα και σε υπόγεια μέρη αλλά ακόμα και το βράδυ ) μπορεί και βλέπει και συνομιλεί με όλα τα παραπάνω όπου και προανέφερα!!!! Όλα αυτά τα αναφέρουν πολλοί λαογράφοι Έλληνες αξιόλογοι και μη!!!!

Για να καταλάβουμε ακόμα ποιο καλύτερα με ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα παραθέτω την τετραλογία ποιημάτων του Σικελιανού:

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

 

Από την ποιητική συλλογή «ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ»

 

 

ΓΥΡΙΣΜΟΣ

 

Ύπνος ιερός, λιονταρίσιος,
του γυρισμού, στη μεγάλη
της αμμουδιάς απλωσιά·
στην καρδιά μου
τα βλέφαρά μου κλεισμένα·
και λάμπει ωσάν ήλιος βαθιά μου.

Βοή του πελάου πλημμυρίζει 
τις φλέβες μου·
απάνω μου τρίζει
σα μυλολίθαρο ο ήλιος· 
γεμάτες χτυπάει τις φτερούγες ο αγέρας·
αγκομαχάει το άφαντο αξόνι·
δε μου ακούγεται η τρίσβαθη ανάσα·
γαληνεύει, ως στον άμμο, βαθιά μου
και απλώνεται η θάλασσα πάσα –
σε ψηλοθόλωτο κύμα
την υψώνει το απέραντο χάδι·
ποτίζουν τα σπλάχνα
τα ολόδροσα φύκια,
ραντίζει τα διάφωτη η άχνα 
του αφρού που ξεσπάει στα χαλίκια·
πέρα σβήνει το σύφυλλο βούισμα
οπού ξέχειλο αχούν τα τζιτζίκια·
μια βοή φτάνει απόμακρα –
και άξαφνα,
σαν πανί το σκαρμό που έχει φύγει,
χτυπάει· είν’ ο αγέρας που σίμωσε,
είναι ο ήλιος που δει μπρος στα μάτια μου,
και ο αγνός, όχι ξένα, τα βλέφαρα
στην υπέρλευκην όψη του ανοίγει. 
Πετιώμαι απάνω· η αλαφρότη μου
είναι ίσια με τη δύναμή μου.
Λάμπει το μέτωπό μου ολόδροσο,
στο βασίλεμα σειέται ανοιξάτικο
βαθιά το κορμί μου.
Βλέπω γύρα. Το Ιόνιο,
και η ελεύτερη γη μου!

 

 

 

ΡΩΤΗΜΑ

 

Θύρα σιωπηλή των Ηλύσιων

εσέ άνοιξα πρώτη; Τριγύρω

βασιλεύουν αχνόφωτοι οι κάμποι –

στη γαλήνην ολόφωτος νάμπει

ήρτε ο νους μου.

Ποιά νέαν ωραιότη θ’ αστράψεις

στην όψη μου;

 

Μέσα, στον ακοίμητο αιθέρα,

η βαθιά γνωριμιά μου ν’ ανάψει

τη νέαν αβασίλευτη μέρα;

Να, ο χιτώνας μου λάμπει,

γυαλίζει σαν του άμμου το κρίνο –

μιαν απόγειαν αγνότη φυσάει.

Κυβερνάω στην απάρθενην έρημο

μια αρετή και μια νιότη.

Γαληνά λάμπουν όλα,

πολύβοα. Σε όλα

δράμει φως. Και η ψυχή μου θαμάζει

τα γνώριμα μύρα,

βαθιά τα δοξάζει.

 

Σα να πέρασα

το στερνό του Οδυσσέα ταξίδι,

όλα τ’ άφηκα πίσω μου

πως αφήνει ένα ντύμα το φίδι.

 

Κι ως ο θάνατος όξω απ’ τα πέλαγα

αλαφρός που του ετάχτηκε,

κλήρα –

ένα αργό ηλιοβασίλεμα

θα έχει μείνει σ’ εμέ,

που τον τρίσβαθον

οπού ανάσανε αγέρα έχω γύρα.

 

 

 

 

ΑΚΟΥΣΜΑ

 

«Όχι, δεν είν’ ο θάνατος·

το τάμα εσύ δεν τόσωσες·

πού είναι ο μακάριος ο λαός σου γύρα;

 

Νέα σάρκα ντύνει σου τα κόκαλα,

περνάει σα φως

και βλέπει το μελούδι,

ζώνει ένα φίδι τα νεφρά σου, η φρόνηση·

λάμπει χρυσό στην όψη σου ένα χνούδι.

 

Κρύο σούναι κι όλο ελεύτερο το μέτωπο,

ξένο δε σου εχαράκωσε

στεφάνι το κεφάλι.

Του οχτρού σου ο μάταιος λογισμός,

κι’ από σφεντόνα αν έρχεται,

κρούει αμάλαγο ατσάλι.»

 

Την προφητείαν ο ήλιος βασιλεύοντας

μόδωκε. Με αλαφρό στα χείλη

της Οδύσσειας το στίχο,

και βαθιά

τη θεοτική της γνώμη,

δίπλα από σένα πρώτα,

Ιόνιο, κ’ ύστερα

αγνάντεψα ποιοί διάπλατοι

φεύγουν στην τόλμη δρόμοι.

 

 

 

Ο ΒΑΘΥΣ ΛΟΓΟΣ

 

K’ ένας απ’ όλους μού έφεξε
κι ακόμα φέγγει λόγος. Και η ψυχή μου
στην πλάση μέσα τον αλήθεψε –

και, νάμπει
στο νόημα, σύγκορμη και πριν, ακέρια εστάθη.

Ως ένα στύλο ένας σεισμός,
τη ζύγιασε, την έστησε,
σαν κυπαρίσσι ρίζες άδραξε απ’ τα βάθη.

K’ ήταν ο λόγος του Οδυσσέα 
στου τραγωδού το νου,
που τρίσβαθα
του ραψωδού τού εμίλει η αρμονία
μπρος στο γιγάντιο πόνο του Αίαντα
και την ιερή μανία.

Και πιο μεστά,
σα να μου αλάφρωνε
φλέβα νερού αγερόλαμπρου
τη δέντρινη κορμοστασιά μου,
ανέβηκε άδιψα, 
αλαφρά τη φυλλωσιά μου,
μ’ έθρεψε το αλαφρό νερό
και το αλαφρό το χώμα,
και ίσια
η Bούλησή μου απάνω υψώθηκε,
σαν τα μεστά, τα εφτάψηλα,
με τα κυπαρισσόμηλα
γεμάτα κυπαρίσσια!

«Eίδωλα είμαστε και ίσκιοι.»
Το λόγο, που αχνίζει την πράξη, 
για νύχτες, για μέρες,
ψηλά στα βουνά,
όπου απάτητοι δρόμοι,
στον βαθιόν ελαιώνα
που οι άγραφοι νόμοι
πάντα αστράφταν μπροστά μου,
τον έφερα. H τρίσβαθη γνώμη
τώρα αντρίζει βαθιά τα ήπατά μου.

Ανέβηκα – φίλος
ανήφορων – όλες 
τις κορφές που αγναντεύουν τα πέλαγα,
γαληνή άγγιξε όλα η ορμή μου,
το γεράκι που επέρνα,
το σύννεφο στον αγέρα,
το διάστημα
που είχε ζώσει βαθιά το κορμί μου.
Πόσο φως εποτίστηκεν
η κρυφή δύναμή μου!

Και όχι καύχημα ανίερο –
σε πηγές δαφνοσκέπαστες 
ήπια εγώ, και στη στέρνα – 
τη ματιά και τη ράχη μου,
λαιμός βέβαιος – 
και βέβαιο
το ποδάρι εκυβέρνα.
Και είπα, όλα γύρω βλέποντας·
«Nησί,
αβασίλευτη στο πέλαο δόξα,
ω ριζωμένο
στο πολύβοο διάστημα, 
και στου Ομήρου το στίχο
λουσμένο,
βυθισμένο στον ύμνο!

Δάσο όλο δρυ, στην κορφή σου,
σιδερόχορδη ανάβρα
που αχνίσαν τα σπλάχνα μου απάνω
ολοκαύτωμα θείο,
και η άκρη σου τρέμει σα φύλλο,
μέσα βροντάει ο Λευκάτας,
μαζώνεται η μπόρα, 
ξεσπάει μέσ’ στο θείον ελαιώνα,
τρικυμίζει το πέλαο,
νησί μου,
άλλη θροφή από τη θροφή μου
δε θα βρω,
απ’ την ψυχή μου άλλη ψυχή,
άλλο κορμί από το κορμί μου.

Αλλού οι ναοί και αλλού οι θεοί.
Μου αστράφτει γύρω των ηρώων η μοίρα.
Τη μοναξιά στη δύναμή μου υπόταξες – 
της γλαυκομάτας η έγνια μού είναι κλήρα!

Του νου το νόμο στα βουνά,
στον κάμπο, ολούθε βρήκες.
Να, η αγριλίδα ξεπηδάει
κλαδιά για όλες τις άγνωρες
και τις μεγάλες νίκες!»

 

Από το βιβλίο: Άγγελος Σικελιανός, «Αντίδωρο», δεύτερη έκδοση, Εκδόσεις Γαλαξία, Αθήνα 1967, σελ. 9-14.

 

Οι ινδιάνοι Σαμάνοι αλλά ακόμα και άλλοι Σαμάνοι άλλων φυλών ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή αλλά και παλαιότερα για να μιλήσουν με τον κόσμο των σκιών χρησιμοποιούν παραισθησιογόνα φυτά ή μανιτάρια για να το κάνουν αυτό!!!! Όμως ένας γνήσιος Σαμάνος δεν έχει ανάγκη να το κάνει αυτό διότι έχει την ιδιότητα αυτή!!!! Τι εννοώ << γνήσιος >> αυτός που γεννήθηκε στο δάσος κάτω από τα στοιχειά της φύσης και τα πνεύματα και οι σκιές τον καλωσορίζουν δίνοντας του την ενέργεια αυτή ή αυτός που έχει γεννηθεί από την μίξη ανθρώπου με κάτι άλλο όπως νύμφες, ξωτικά, ή ακόμα και κάτι ποιο απόκοσμο, με την μόνη διαφορά η εξωτερική του εμφάνιση είναι ακριβώς όπως του ανθρώπου!!!!

Ένα περίεργο στο θέμα του ελαφροίσκιωτου είναι ότι οι ποιο πολλοί είναι γυναίκες και σπάνια άντρες!!!! Αυτό κατά κύριο τρόπο έχει να κάνει όπως λέγανε οι παλαιοί σε διάφορα χωριά είναι το εξής:

<< ….όταν πέρναγε η Γκαστρωμένη σε διάφορα σκιερά μέρη όπως δάση ή βούτες ( χαράδρες ) την χάιδευαν οι Νύμφες στην κοιλιά και έτσι δίνανε τις δυνάμεις αυτές αλλά και άλλαζαν το φύλο του εμβρύου από αγόρι σε κορίτσι… >>.

Πάντως όπως και να έχει είναι ένα πολύ παράξενο γεγονός όπου με την ερμηνεία αυτήν το συναντάμε μόνο στην Ελλάδα!!! Εάν πράγματι έχετε γνωρίσει ελαφροίσκιωτους έχουν τα εξής χαρακτηριστικά!!!! Επί το πλείστον οι ποιο πολλοί από αυτούς είναι δυσλεκτικοί σε μεγάλο βαθμό ή στο γράψιμο η ακόμα και στην ομιλία!!!! Επίσης είναι τόσο αγαθοί που ίσα ίσα μπορεί κάποιος να διακρίνει ότι πράγματι είναι αγαθοί!!!! Ονειροπολούν κατά κόρον νομίζοντας τους για φαντασιόπληκτους ως και σχιζοφρενείς!!!! Αν και στην ψυχιατρική σήμερα δεν υπάρχει ο όρος σχιζοφρενείς για τους ελαφροίσκιωτους στο παρελθόν υπήρχε!!!!

Όμως το 90% επί το πλείστον είναι οι δυσλεκτικοί!!!! Για να μην παρεξηγηθώ και πάλι δεν είναι όλοι οι δυσλεκτικοί έτσι!!!! Ξεκινάνε από μικρή ηλικία όπως να μιλάνε με φανταστικούς φίλους!!!! Και μεγαλώνοντας επειδή πλέον καταλαβαίνουν ότι τους περνάνε για παλαβούς και παρά μισό παρασάνταλους σταματάνε να το κάνουν δημόσιά ακόμα και στους δικούς τους ανθρώπους!!!! Όμως το συνεχίζουν όσο απίστευτο και να μας φαίνεται!!!! Ας σας δώσω και κάποια στοιχεία εγκυκλοπαιδικά!!!!

Ψάχνοντας στις παλιές εγκυκλοπαίδειες βρήκα τα παρακάτω στοιχεία για τον ορισμό

Αλαφροΐσκιωτος.

(σημείωση: μετέτρεψα τα κείμενα από καθαρεύουσα στη δημοτική για να τα καταλαβαίνουν και οι νεώτεροι)

Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση (1967)
<< αλαφροήσκιωτος και αλαφροΐσκιωτος -η -ο (στη δημοτική)
Σύμφωνα με τη λαϊκή δεισιδαιμονία, εκείνος που έχει τη δύναμη να διακρίνει αόρατες δυνάμεις,
δηλαδή νεράιδες, φαντάσματα, αερικά, δαιμόνια, σκιές από ανθρώπινα όντα, ίσκιους κ.λ.π.
που δεν τα βλέπουν οι άλλοι…
-“όποιος είναι αλαφροΐσκιωτος τις βλέπει τις νεράιδες”
-“αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι είδες;”
αποσπάσματα από το ποίημα του Δ. Σολωμού Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
και ο Άγγελος Σικελιανός έχει τίτλο σε ποιητική του συλλογή “Αλαφροΐσκιωτος” η οποία γράφτηκε το 1907 αλλά εκδόθηκε σε πολυτελέστατη έκδοση το 1909 στην Αθήνα.
Ο ποιητής συνεπαρμένος από τον αισθησιασμό του και την αγάπη για τη φύση μοιάζει σαν ένα κομμάτι του φυσικού κόσμου και εκφράζει το πάθος του να ταυτιστεί με αυτόν.
Η συλλογή αυτή με το πλούσιο ελεύθερο στίχο ξεχειλισμένο από λυρισμό υμνολογεί τον άνθρωπο και το ανθρώπινο κορμί που είναι μέρος κι αυτό του φυσικού κόσμου.

Σας γράφω και κάποιους άλλους ορισμούς που δίνει η εγκυκλοπαίδεια για τον ορισμό αλαφροΐσκιωτος η λέξη προέρχεται από το επίθετο “αλαφρός” και το υποθετικό ρηματ. επίθετο “ησκιωτός” του ισκιώνω εκείνος που έχει ελαφριά σκιά  “αλαφροΐσκιωτο δέντρο” το δέντρο που στη σκιά του ο ύπνος είναι ελαφρύς και δεν φέρνει πονοκέφαλο
εκείνος που δεν κοιμάται βαθιά και μπορεί εύκολα να ξυπνήσει εκείνος που έχει “καλό ίσκιο” δηλαδή καλή τύχη, ο καλορίζικος εκείνος που επηρεάζεται εύκολα από τα φαντάσματα >> και από την Εγκυκλοπαίδεια Δομή << αλαφροΐσκιωτος (Λαογρ.).
Ο άνθρωπος που έχει ελαφριά σκιά, σε αντίθεση με τον βαρύσκιωτο, που έχει βαριά (Πολίτου Παραδ. σ. 432, αρ. 732 και 1066).
Η ονομασία αυτή χρησιμοποιείται για τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την ιδιότητα και τη δύναμη να βλέπουν τον αόρατο κόσμο των ξωτικών, δηλαδή αερικά, φαντάσματα και κυρίως νεράιδες. Η μοναδική αυτή ικανότητα, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, υπάρχει μόνο σε όσους έχουν γεννηθεί το Σάββατο, οι οποίοι και αποκαλούνται σαββατογεννημένοι. Α. είναι και οι λεγόμενοι νεραϊδάρηδες ή ζουδιαρέοι, δηλαδή εκείνοι που γνωρίζουν να ξορκίζουν τα ξωτικά και να γιατρεύουν τις αρρώστιες που προκαλούν.
Οι περιγραφές που εμφανίζονται στις λαϊκές διηγήσεις δείχνουν ότι πρόκειται για άτομα είτε ψυχικά ανισόρροπα είτε με επιληπτικές διαταραχές.

Η μορφή του Α. χρησιμοποιήθηκε χαρακτηριστικά από τον Διονύσιο Σολωμό στους Ελεύθερους Πολιορκημένους (σχεδίασμα Γ’ απόσπασμα σ, στ. 15 κ.ε.), όταν αναφέρεται στο όραμα της φεγγαροντυμένης κόρης που αναδύεται από τη φωτόλουστη λίμνη.

Χρήσιμα στοιχεία για κάποιους ηλίθιους που λένε ότι θέλουν!!!!

Ας συνεχίσω….

Πολλοί έλεγαν ότι ο Μωάμεθ ήταν ελαφροίσκιωτος….ήταν!;!

Η εγκυρότητα του Ισλάμ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αξιοπιστία του Μωάμεθ.  Δηλαδή, αν υπάρχουν βάσιμοι λόγοι που να μας πείθουν ότι ο Μωάμεθ ήταν ένας αξιόπιστος αγγελιοφόρος του Θεού, μπορούμε τότε λογικά να υποθέσουμε ότι το Ισλάμ είναι αληθινό. Αλλά, αν υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις που να αμφισβητούν την αξιοπιστία του Μωάμεθ, τότε το Ισλάμ αυτοκαταστρέφεται.

Οι πρώιμες Μουσουλμανικές γραφές και παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του Κορανίου, του IbnIshaq’s το SiratRasulAllah, του SahihAl–Bukhari, και του Sahih Muslim, μας παρέχουν πληθώρα λόγων απόρριψης του Μωάμεθ ως Προφήτη.  Τα κύρια πληροφοριακά έγγραφα δείχνουν πως ο Μωάμεθ ήταν συχνά βίαιος και αδυσώπητος με εκείνους που τον προσέβαλλαν, πως λάμβανε «αποκαλύψεις» που του επέτρεπαν να παραβιάζει άλλες «αποκαλύψεις» του Κορανίου, πως είχε μια περιφρονητική γνώμη για τις γυναίκες, πως συμμετείχε σε εμπόριο σκλάβων, πως επέτρεπε την βία προς τις γυναίκες, και πως μια από τις σεξουαλικές του συντρόφους ήταν ένα εννιάχρονο κοριτσάκι.[1]  Επί πλέον, ο Μωάμεθ δήλωνε πως το ψέμα είναι αποδεκτό, αν χρησιμοποιείται για ειρήνευση – δήλωση, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πόσο συχνά αξιοποιούσε αυτή την αρχή ο Μωάμεθ, όταν δίδασκε το μήνυμά του.[2]

 

Μετά απ’ όλα αυτά, έχουμε λόγους να υποψιαζόμαστε πως ο Μωάμεθ υπέφερε από κάποια πνευματική ασθένεια, ή από δαιμονική επήρεια.  Τα αποδεικτικά στοιχεία από τις πιο πρώιμες περιγραφές της ζωής του μας δείχνουν πως πιθανόν να ήταν ψυχολογικά ή πνευματικά ασταθής, πριν, κατά, και μετά την μεταστροφή του.

Όταν αυτή η αστάθεια συνδυαστεί με άλλα γεγονότα που περιβάλλουν την ζωή του Μωάμεθ, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πώς οι Μουσουλμάνοι απολογητές κατάφεραν να πείσουν τα εκατομμύρια των τηρητών πως το Ισλάμ είναι ένα λογικό σύστημα πίστης.

Στοιχεία που αφήνουν να εννοηθεί πως ο Μωάμεθ ήταν ανισόρροπος υπάρχουν από παλιά, ακόμα και από την παιδική του ηλικία.  Οι γονείς του έφυγαν από την ζωή όταν ήταν μικρός, έτσι ανατράφηκε από τον παππού και τον θείο του. Ο Μωάμεθ είχε μια παραμάνα που τον φρόντιζε πριν από τον θάνατο της μητέρας του.  Η γυναίκα αυτή αφηγείται το εξής παράξενο περιστατικό, που συνέβη όταν ο Μωάμεθ ήταν σε παιδική ηλικία:

Λίγους μήνες μετά την επιστροφή μας, εκείνος (ο Μωάμεθ) και ο αδελφός του ήταν μαζί με τα πρόβατά μας, πίσω από τις σκηνές, όταν ο αδελφός του ήρθε τρέχοντας και μας είπε: «Δύο άνδρες ντυμένοι στα λευκά, άρπαξαν εκείνον τον Κουραϊσίτη αδερφό μου και τον έριξαν κάτω και του άνοιξαν την κοιλιά και την ταρακουνάνε.»  Τρέξαμε προς το μέρος του και τον βρήκαμε να στέκεται όρθιος, με πρόσωπο μπλαβιασμένο. Τον πιάσαμε και τον ρωτήσαμε τι συμβαίνει. Εκείνος είπε «Δύο άνδρες με λευκό ένδυμα ήρθαν και με έριξαν κάτω και μου άνοιξαν την κοιλιά και έψαχναν μέσα της, αλλά δεν ξέρω τι γύρευαν να βρουν.»  Έτσι τον πήγαμε πίσω στην σκηνή μας.

Ο πατέρας του μου είπε «Φοβάμαι πως το παιδί έπαθε εγκεφαλικό, οπότε πηγαίνετέ τον πίσω στην οικογένειά του, πριν εκδηλωθεί το αποτέλεσμα.»  Έτσι τον πήραμε στα χέρια μας και τον πήγαμε στην μητέρα του, η οποία ρώτησε γιατί το φέραμε πίσω, αφού εγώ είχα τόση έγνοια για την καλοπέρασή του και επιθυμούσα τόσο πολύ να τον κρατώ κοντά μου.  Της είπα:  «Ο Θεός επέτρεψε το παιδί μου να ζήσει μέχρι τώρα, και εγώ έκανα το καθήκον μου. Φοβάμαι όμως πως κάποιο κακό θα το βρει, έτσι το έφερα πίσω σε σένα, όπως το είχες ζητήσει.»

Με ρωτούσε τι είχε συμβεί, και δεν με άφηνε σε ησυχία, μέχρι να της πω.  Όταν με ρώτησε αν φοβόμουν πως είχε καταληφθεί από δαιμόνιο το παιδί, εγώ απάντησα πως πράγματι αυτό φοβόμουν.”[3]

Δεν ήταν μόνο η παραμάνα του Μωάμεθ που είχε φοβηθεί για δαιμονοκαταληψία του Μωάμεθ.  Ο ίδιος ο Προφήτης είχε φτάσει στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα, όταν άρχισε να λαμβάνει «αποκαλύψεις» από τον… Αρχάγγελο Γαβριήλ. Μια ολοκληρωμένη αναφορά της πρώτης επαφής του Μωάμεθ με τον Γαβριήλ βρίσκεται καταγεγραμμένη στο SiratRasulAllah:

Όταν ήταν η νύχτα που ο Θεός τον τίμησε με την αποστολή του, δείχνοντας έλεος στους δούλους Του με τον τρόπο αυτό, ο Γαβριήλ του έφερε την εντολή του Θεού. «Με επισκέφθηκε» είπε ο απόστολος του Θεού, «την ώρα που κοιμόμουν, με ένα κάλυμμα κεντημένο, πάνω στο οποίο ήταν κάτι γραμμένο, και με πρόσταξε, «Διάβασε!»  Εγώ τον ρώτησα, «Τι να διαβάσω;»  Εκείνος το πίεσε πάνω μου τόσο δυνατά, που νόμιζα πως ήταν ο θάνατος. Μετά με άφησε, και ξαναείπε, «Διάβασε!»  Εγώ τον ρώτησα «Τι να διαβάσω;»  Και εκείνος με ξαναπίεσε με αυτό πάλι, τόσο, ώστε να νομίζω πως ήταν ο θάνατος, και μετά με άφησε πάλι, και μου είπε «Διάβασε!»  Εγώ πάλι τον ρώτησα «Τι να διαβάσω;»  Με ξαναπίεσε μια Τρίτη φορά, πάλι τόσο ώστε να νομίζω πως είναι ο θάνατος, και μου είπε «Διάβασε!»  Εγώ τον ρώτησα, «Τι να διαβάσω λοιπόν;» – και αυτό το είπα, μόνο για να απαλλάξω τον εαυτόν μου από αυτόν, μήπως μου κάνει το ίδιο ξανά.  Εκείνος μετά είπε:

«Διάβασε, εν ονόματι του Κυρίου σου που δημιούργησε,

Που δημιούργησε τον άνθρωπο από αίμα πηγμένο.

Διάβασε!  Ο Κύριός σου είναι ο πιο ωφέλιμος,

Είναι αυτός που δίδαξε με την πένα,

Που δίδαξε εκείνο που δεν ήταν γνωστό στους ανθρώπους.» 

 

Έτσι λοιπόν το διάβασα, και εκείνος αποχώρησε από μένα. Και εγώ ξύπνησα από τον ύπνο μου, και ήταν σαν να γράφτηκαν εκείνα τα λόγια πάνω στην καρδιά μου.[4]

Όλα καλά μέχρι εδώ, με εξαίρεση τον βίαιο τρόπο που ο… Γαβριήλ έδωσε το μήνυμα στον Μωάμεθ. Όμως η ερμηνεία του γεγονότος από τον ίδιο τον Μωάμεθ είναι πολύ αποκαλυπτική.  Η πρώτη του εντύπωση για την συνάντηση αυτή, ήταν πως είχε υποστεί κατάληψη από δαιμόνιο.  Συνεπεία αυτού, ο Μωάμεθ σύντομα έδειξε τάσεις αυτοκτονίας: 

Λοιπόν, κανένα από τα πλάσματα του Θεού δεν μου είναι τόσο μισητά, όσο ένας (εκστατικός) ποιητής, ή ένας δαιμονισμένος άνθρωπος. Δεν θα μπορούσα καν να τους αντικρύσω. Σκέφτηκα τα λόγια «Αλλοίμονο σε μένα, τον ποιητή ή δαιμονισμένο»: ποτέ δεν πρόκειται ο Quraysh να πει κάτι τέτοιο για τον εαυτόν του!  Θα πάω στην κορυφή του βουνού, και θα ρίξω τον εαυτό μου από εκεί πάνω, για να σκοτωθώ και να αποκτήσω την ησυχία μου.[5]

Ο Μωάμεθ προσπάθησε να ρίξει τον εαυτό του από ένα γκρεμό, αλλά τον σταμάτησε ο Γαβριήλ.  Αργότερα ξανά είχε τάση αυτοκτονίας, όταν δεν του ήρθαν άλλες «αποκαλύψεις».  Και όμως, ο Μωάμεθ μερικές φορές κατατρόμαζε όταν του μιλούσε ο Γαβριήλ, και οι «αποκαλύψεις» εκείνου φαίνεται πως υπήρξαν πολύ αγχωτικές εμπειρίες:

 

[Είπε ο Μωάμεθ]:  «Η Θεία Έμπνευση είχε καθυστερήσει για ένα μικρό διάστημα, αλλά ξαφνικά, εκεί που περπατούσα, άκουσα μια φωνή στον ουρανό, και όταν κοίταξα επάνω προς τον ουρανό, προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα τον άγγελο που είχε έρθει σε μένα στο Σπήλαιο Hirra, και αυτός καθόταν πάνω σε ένα κάθισμα ανάμεσα στον ουρανό και τη γη.  Με τρόμαξε τόσο πολύ η παρουσία του, που έπεσα καταγής, και πήγα στην οικογένειά μου και (τους) είπα: «Σκεπάστε με!» [6] 

Όταν ξαναχτιζόταν το Ka’ba, ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του) και ο Abbas πήγαν να κουβαλήσουν πέτρες. Ο Abbas είπε στον Προφήτη (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του):  «(Βγάλε και) ακούμπησε το περίζωμά σου στο σβέρκο σου, για να μην σε τραυματίσουν οι πέτρες.»  (Όμως μόλις έβγαλε το περίζωμά του) έπεσε αναίσθητος στο έδαφος, με τα μάτια του στραμμένα προς τον ουρανό.  Όταν συνήλθε, φώναζε: «Το περίζωμά μου! Το περίζωμά μου!»  Μετά, ζώστηκε το περίζωμά του (γύρω από τη μέση του).[7]

Ο Απόστολος του Αλλάχ (ειρήνη σ΄ αυτόν) ίδρωνε και σε κρύο καιρό, όταν μια «αποκάλυψη» κατέβαινε σ΄ αυτόν.[8]

Ο A’isha ανέφερε:  Όταν κάποια «αποκάλυψη» κατέβαινε επί του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του),τότε ακόμα και ήταν κρύες οι ημέρες, το μέτωπό του ίδρωνε.[9]

Ο A’isha ανέφερε πως ο Harith bin Hisham ρώτησε τον Απόστολο του Αλλάχ (ειρήνη να είναι μαζί του): «Πώς έρχεται το wahi (η έμπνευση) σε σένα; Εκείνος του είπε:  «Μερικές φορές μου έρχεται σαν τον ήχο μιας καμπάνας και αυτό είναι το πιο σοβαρό για μένα, και όταν περάσει, συγκρατώ εκείνο (που έλαβα σε μορφή wahi), και κάποιες φορές ένας Άγγελος με μορφή ανθρώπου έρχεται σε μένα (και μου μιλάει) και συγκρατώ ό,τι μου πει.[10]

 

Ο UbadabinSamit ανέφερε πως όταν κατέβαινε  ένα wahi (έμπνευση) επί του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ (ειρήνη σ΄ αυτόν), ένοιωθε ένα βάρος εξ αιτίας αυτού, και το χρώμα του προσώπου του αλλοιωνόταν.[11]

 

Αν και η ακριβής φύση των συμβάντων αυτών δεν γίνεται να εξακριβωθούν ιστορικά, τα τεκμήρια δείχνουν πως ο Μωάμεθ δεν μπορούσε πάντα να καταλάβει αν ήταν αποκαλύψεις από τον Θεό ή αν ήταν αποκαλύψεις από τον Σατανά. Το πιο διάσημο δείγμα ανικανότητας του Μωάμεθ να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο είναι η εξευτελιστική αφήγηση στους διαβόητους «Σατανικούς Στίχους»:

 

Τώρα ο απόστολος αγωνιούσε για την ευμάρεια του λαού του, και προσπαθούσε να τους ελκύσει όσο μπορούσε… Όταν ο απόστολος είδε τον λαό του να του γυρνάει τα νώτα, και καθώς ήταν πονεμένος από την απομάκρυνσή τους από εκείνο που τους έφερνε από τον Θεό, λαχταρούσε να του έρθει από τον Θεό κάποιο μήνυμα που θα συμφιλίωνε τον λαό του με αυτόν.  Λόγω της αγάπης που είχε για τον λαό του, και της αγωνίας του για αυτούς, θα τον χαροποιούσε αν ήταν δυνατόν να απομακρυνθεί το εμπόδιο που δυσκόλευε το έργο του…. Τότε ο Θεός του έστειλε (μήνυμα) κάτω «με τον αστέρα που όταν δύει, δεν σφάλλει ο σύντροφός σου και δεν εξαπατάται – δεν ομιλεί εκ δικής του επιθυμίας.»  και όταν έφτασε, τα λόγια: «την σκέφτηκες την al–Lat και την al–Uzza και την Manat την τρίτη, την άλλη;», ο Σατανάς – την στιγμή που το διαλογιζόταν αυτό (ο Μωάμεθ) και επιθυμώντας να το μεταφέρει στον λαό του – του έβαλε στο στόμα (τα εξής λόγια):  «Αυτές είναι οι ένδοξοι Gharaniq [γερανοί της Νουμιδίας], των οποίων η παρέμβαση εγκρίνεται».

Όταν οι Κουραϊσίτες το άκουσαν αυτό, ενθουσιάστηκαν και ευχαριστήθηκαν πολύ με τον τρόπο που μιλούσε για τους θεούς τους, και τον άκουγαν, ενόσω οι ακόλουθοί του τηρούσαν (την πεποίθηση) πως ό,τι τους έφερνε ο προφήτης τους από τον Κύριο ήταν αληθινό, χωρίς να υποψιάζονται λάθος, ή μάταια επιθυμία, ή ολίσθημα, και όταν έφτασε στην προσκύνηση και στο τέλος της Sura κατά την οποία έπεσε κάτω και προσκύνησε, οι Μουσουλμάνοι έπεσαν (και αυτοί) και προσκύνησαν όταν ο προφήτης έπεσε να προσκυνήσει, επιβεβαιώνοντας εκείνο που τους έφερε, και υπακούοντας την προσταγή του.  Και οι πολυθεϊστές της φυλής τών Κουραϊσιτών και άλλοι που βρίσκονταν μέσα στο τέμενος έπεσαν και προσκύνησαν όταν άκουσαν να αναφέρονται οι θεοί τους, έτσι ώστε όλοι μέσα στο τέμενος – πιστοί και άπιστοι – έπεσαν και προσκύνησαν… Τότε το πλήθος διαλύθηκε και οι Κουραϊσίτες βγήκαν έξω.  Ήσαν όλοι πανευτυχείς, με εκείνα που είχαν ειπωθεί για τους θεούς τους, λέγοντας:  «Ο Μωάμεθ μίλησε για τις θεές μας με υπέροχο τρόπο. Αποφάνθηκε πως μέσα από αυτά που διάβαζε, εκείνες ήσαν οι δοξασμένοι Gharaniq, των οποίων η παρέμβαση εγκρίνεται.»

 

Τα μαντάτα έφτασαν στους συντρόφους του προφήτη που ήσαν στην Αβησσυνία, με αναφορές πως οι Quraysh είχαν ασπασθεί το Ισλάμ, οπότε μερικοί άνδρες άρχισαν να επιστρέφουν και άλλοι έμειναν πίσω.  Τότε ο Γαβριήλ ήρθε στον απόστολο και του είπε:  «Τι είναι αυτό που έκανες, Μωάμεθ;  Διάβασες στους ανθρώπους κάτι που δεν σου έφερα εγώ από τον Θεό και είπες πράγματα που δεν σου είπε Εκείνος.»

Ο απόστολος λυπήθηκε πικρά, και ένοιωσε μεγάλο φόβο για τον Θεό. Έτσι ο Θεός του έστειλε κάτω (μια «αποκάλυψη»), διότι ένοιωσε ευσπλαχνία για εκείνον, παρηγορώντας τον και προσπερνώντας το περιστατικό ανάλαφρα, λέγοντάς του πως κάθε προφήτης και απόστολος πριν από αυτόν είχαν επιθυμήσει όπως είχε επιθυμήσει αυτός, και ζητούσαν ό,τι ζητούσε ο ίδιος, και πως ο Σατανάς είχε παρεμβάλλει κάτι μέσα στις επιθυμίες του, όπως έκανε και στην γλώσσα του.  Έτσι ο Θεός ακύρωσε εκείνο που είχε υποβάλλει ο Σατανάς, και ο Θεός προσδιόρισε τους στίχους του, δηλαδή, εσύ είσαι όπως οι προφήτες και οι απόστολοι.  Τότε ο Θεός έστειλε κάτω (τα εξής): «Δεν αποστείλαμε προφήτη ή απόστολο ενώπιον σας, αλλά όταν εκείνος επιθύμησε, ο Σατανάς του έριξε ιδέες κατά τις επιθυμίες του. Αλλά ο Θεός θα ματαιώσει ό,τι υπέβαλλε ο Σατανάς-  Τότε ο Θεός θα οριστικοποιήσει τους στίχους του. Ο Θεός, που είναι σοφός και δίκαιος.»[12]

 

Αυτό το απόσπασμα αποκαλύπτει πως: 

 

1)  Οι «αποκαλύψεις» που ελάμβανε ο Μωάμεθ είχαν σχέση με τις προσωπικές του επιθυμίες,

2)  Ο Μωάμεθ έλαβε μια «αποκάλυψη» από τον Σατανά,

3)  Ο Μωάμεθ κήρυξε πως η αποκάλυψη αυτή ήταν μήνυμα από τον Αλλάχ,

4)  Ο ίδιος και οι ακόλουθοί του προσκύνησαν, τιμώντας την έλευση της «αποκάλυψης» αυτής και

5) Η ανταπόκριση του “Θεού” ήταν ουσιαστικά: «Μην στενοχωριέσαι, Μωάμεθ. Όλοι οι προφήτες κατά καιρούς μεταδίδουν Σατανικά μηνύματα.»

 

Και όντως, η απάντηση αυτή του “Θεού” προς τον Μωάμεθ ενσωματώθηκε μέσα στο Κοράνι:

«Και εμείς δεν αποστείλαμε ενώπιον σας κάποιον απόστολο ή προφήτη, αλλά όταν εκείνος είχε επιθυμίες, ο Σατάν του υπέβαλλε μια πρόταση, σεβόμενος την επιθυμία του. Όμως ο Αλλάχ ματαιώνει εκείνο που ο Σατάν υποβάλλει, και τότε ο Αλλάχ οριστικοποιεί τα μηνύματά Του, και ο Αλλάχ είναι Γνώστης, είναι Σοφός.»[13]

 

Δηλαδή, ο Σατανάς ήταν ικανός να επηρεάσει και τον Μωάμεθ, και όλους τους προγενέστερους προφήτες.  Όμως ο Σατανάς δεν ήταν ο μόνος που είχε επιρροή πάνω στον Μωάμεθ.  Ένας Εβραίος μάγος ονόματι Labid μπορούσε και ασκούσε και αυτός επιρροή πάνω στην «Σφραγίδα των Προφητών».    

 

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) είχε πει:  «Κάποτε ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είχε μαγευθεί, ώστε να πιστεύει πως είχε κάνει κάτι το οποίο στην πραγματικότητα όμως δεν είχε κάνει.»[14]

 

Η Aisha (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί της) είχε πει:  «Είχαν κάνει μάγια στον Απόστολο του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του), ώστε να νομίζει πως ερχόταν σε σεξουαλική επαφή με τις συζύγους του ενώ δεν είχε συμβεί στην πραγματικότητα.  Τότε μια μέρα είπε:  «Ω, Aisha, το ξέρεις πως ο Αλλάχ μου έδωσε οδηγίες σχετικά με το ζήτημα που τον ρώτησα;  Δύο άνδρες ήρθαν σε μένα και ο ένας κάθησε κοντά στο κεφάλι μου και ο άλλος κοντά στα πόδια μου.  Ο ένας που ήταν κοντά στο κεφάλι μου ρώτησε τον άλλον: «Τι συμβαίνει στον άνθρωπο αυτό;»  Ο άλλος του απάντησε:  «Έχει επηρεαστεί από μάγια.»  Ρώτησε ο πρώτος: «Ποιος του έκανε τα μάγια;»  Ο άλλος του απάντησε:  «Ο LabidbinAl–Asam, ένας από το BaniZuraiq, που ήταν σύμμαχος των Εβραίων και ήταν υποκριτής.» Ο πρώτος ρώτησε: «Τι υλικά χρησιμοποίησε;» Ο άλλος του απάντησε:  «Μια χτένα, και τις τρίχες που ήσαν κολλημένες επάνω της.» [15]

 

Και ο IbnIshaq αναφέρει πως ο «LabidbinA’sam ….. μάγεψε τον απόστολο του Θεού, ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει τις συζύγους του.»[16]  ΟGuillaume προσθέτει μια πινελιά, λέγοντας πως – σύμφωνα με την συνήθεια – «τα μάγια κράτησαν ένα ολόκληρο χρόνο.»[17]

 

Αποτίμηση

Σύμφωνα με τις πιο παλιές και πιο αξιόπιστες Μουσουλμανικές γραφές και παραδόσεις, η πρώτη εντύπωση που είχε ο Μωάμεθ για την θεϊκή συνάντησή του ήταν πως μάλλον είχε προσβληθεί από δαίμονες.  Η συνάντηση αυτή τάραξε τόσο πολύ τον Μωάμεθ, που απέκτησε τάσεις αυτοκτονίας.  Επί πλέον, έχουμε μια ιστορία μέσα στο IbnIshaq, την πρωιμότερη βιογραφία του Μωάμεθ, η οποία αναφέρει πως και η παραμάνα των παιδικών χρόνων του Προφήτη πίστευε πως πιθανότατα να έπασχε από δαιμονοκαταληψία.  Κάποιες από τις λεπτομέρειες της συνάντησης αυτής του Μωάμεθ φαίνεται να συνηγορούν υπέρ του συμπεράσματος αυτού.  Κάποιες φορές τον τρομοκρατούσαν οι «αποκαλύψεις», ουρλιάζοντας να τον σκεπάσουν.  Άλλες φορές ίδρωνε ασταμάτητα, ακόμα και στο κρύο, και το πρόσωπό του άλλαζε χρώμα.  Πέραν αυτών, ο Μωάμεθ δεν μπορούσε να διακρίνει ποιες «αποκαλύψεις» ήσαν γνήσιες και ποιες Σατανικές, και υπήρξε και θύμα μιας μαγείας που τον αχρήστεψε μάλλον για ένα χρόνο.

 

Στην Δύση, οι επικριτές του Μωάμεθ σπεύδουν να τον αποκαλέσουν δαιμονισμένο.  Αν και έχουμε κάποια στοιχεία που υποστηρίζουν αυτόν τον ισχυρισμό, το συμπέρασμα ίσως να έχει βγει πολύ βιαστικά.  Γνωρίζουμε πως σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Μωάμεθ, αλλά δεν έχουμε επαρκή στοιχεία ώστε να δικαιολογούν μια τόσο σκληρή κριτική.  Πάντως τα υπάρχοντα στοιχεία είναι με το παραπάνω επαρκή, ώστε ένας λογικός άνθρωπος να αμφισβητήσει σοβαρά την αξιοπιστία του Μωάμεθ ως «προφήτη».  Ένας άνθρωπος που (παραδεδεγμένα) απήγγειλε στίχους του Σατανά και που έπεσε θύμα μαγείας ενώ δήλωνε τον εαυτό του ως τον σπουδαιότερο αγγελιοφόρο του Θεού, δεν θα έπρεπε να χαίρει εμπιστοσύνης, χωρίς να υπάρχουν εξαιρετικά θετικά τεκμήρια που να στηρίζουν τον ισχυρισμό του.  Αφού δεν υπάρχουν τέτοια τεκμήρια για το Ισλάμ, δικαιούμεθα να αμφισβητούμε τον ρόλο του ως αγγελιοφόρου του Θεού.

 

Επίσης, όταν εξετάζουμε την ζωή ενός άλλου «αγγελιοφόρου» του Θεού, τον Ιησού της Ναζαρέτ, ανακαλύπτουμε πως ο Μωάμεθ πρέπει να απορριφθεί παντελώς.  Ας αναλογισθούμε μια από τις πολλές συναντήσεις του Ιησού με δαιμόνια:

 

Πήγαν στην Καπερναούμ, και όταν ήρθε το Σάββατο, ο Ιησούς πήγε στην συναγωγή και άρχισε να διδάσκει. Οι άνθρωποι θαύμασαν με την διδασκαλία του, αφού δίδασκε σαν αυθεντία, και όχι σαν τους δασκάλους του νόμου.  Τότε ένας άνδρας μέσα στην συναγωγή που είχε καταληφθεί από δαιμόνιο έβαλε τις φωνές:  «Τι θέλεις με εμάς, Ιησού Ναζωραίε;  Ήρθες να μας καταστρέψεις;  Γνωρίζω ποιος είσαι – είσαι ο Άγιος του Θεού!»

 

«Σώπασε!» του είπε αυστηρά ο Ιησούς. «Βγες από αυτόν!»  Το πονηρό πνεύμα ταρακούνησε τον άνθρωπο βίαια και βγήκε από αυτόν με ένα ουρλιαχτό.

 

Οι άνθρωποι θαύμασαν τόσο πολύ, που ρωτούσαν ο ένας τον άλλον «Τι είναι αυτό το πράγμα;  Μια νέα διδασκαλία, και με τόσο κύρος! Μέχρι που διατάζει τα πονηρά πνεύματα, και αυτά Τον υπακούν!» [18]

 

Αντίθετα σ’ αυτό που ισχυρίζεται το Κοράνι, δεν ήσαν περιστασιακές μαριονέτες του Σατανά όλοι οι αγγελιοφόροι του Θεού.  Εμείς γνωρίζουμε ένα πρόσωπο που είχε απόλυτη δύναμη πάνω στα δαιμόνια.  Αν έπρεπε να επιλέξουμε τον αγγελιοφόρο που θα ακούμε (και αυτό είναι απόφαση που πρέπει να πάρουν και Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι), δεν είναι άραγε πιο λογικό να εμπιστευθούμε Εκείνον που τρομοκρατούσε τους δαίμονες με την παρουσία Του και μόνο; Άλλωστε, ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει τους πιστούς Του οπαδούς, ότι «θα εμφανισθούν πολλοί ψευδοπροφήτες και θα εξαπατήσουν πολύ κόσμο.»[19]  Δεν εξαπατούσαν όμως επίτηδες τους μαθητές τους όλοι οι ψευδοπροφήτες.  Κάποιοι από αυτούς είχαν οδηγηθεί από τον Σατανά να το κάνουν, και τα στοιχεία ισχυροποιούν την άποψη πως ο Μωάμεθ εντάσσεται μέσα στην κατηγορία αυτή.  Μέχρι και οι οπαδοί του έλεγαν πως ήταν μαγεμένος….
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

 

[1]    Sahih Al-Bukhari,  3894 – 3895. καθώς και 229-232

[2]   Στο Sahih Al-Bukhari [Μετάφραση Δρ. Muhammad Matraji, (NewDelhi: Islamic BookService, 2002), Αρ.2692],  Ο Μωάμεθ είπε πως «εκείνος που φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους επινοώντας καλές πληροφορίες ή λέγοντας καλά πράγματα, δεν είναι ψεύτης.»

[3]   Ibn Ishaq, Sirat Rasul Allah (The Life of Muhammad – ΗΖωήτουΜωάμεθ), μετάφραση A. Guillaume, (New York: Oxford University Press, 1980), σελ. 71-72.

[4] Του ιδίου, σελ. 106.

[5] Του ιδίου, σελ. 106.

[6] SahihAl–Bukhari, αριθ. 3238.

[7] SahihAl–Bukhari, αριθ. 3829.

[8] SahihMuslim, μετάφραση AbdulHamid Siddiqi, αριθ.5763.

[9] Του ιδίου, αριθ. 5764.

[10] Του ιδίου, αριθ. 5765.

[11] Του ιδίου, αριθ. 5766.

[12] IbnIshaq, 165-166.

[13] Κοράνιον, 22:52, Μετάφραση M. H. Shakir.

[14] SahihAl–Bukhari, αριθ. 3175.

[15] Του ιδίου, αριθ. 5765.

[16] IbnIshaq,  σελ. 240.

[17] Του ιδίου, σελ. 240.

[18] Κατά Μάρκον, 1:21-27.

[19] Κατά Ματθαίον, 24:11.

Όπως βλέπετε ο καθένας τους ελαφροίσκιωτους του εξηγεί όπως θέλει!!!! Μα μην ξεχνάμε τον ορισμό της λέξης στην Ελληνική γραμματεία όπως προανάφερα παραπάνω!!!!

Συνεχίζω….

Κλείνοντας θα ήθελα να σας αναρτήσω στην δημοτική κάτι από τον Νικόλαο Πολίτη:

 

 

Διορθωτικές παρεμβάσεις και ενθάρρυνση από την μητέρα. Για τους αλαφροΐσκιωτους, η λογοτεχνία ήταν μέρος της καθημερινής ζωής ενώ για τον ξεκομμένο συμπατριώτη τους μέσα στην γραφή και τον αστικό πολιτισμό ήταν μόχθος που εξασφάλιζε την επιβίωση και άθλος πνευματικός.

Σαλού εξαδέλφου μίμησης. Νικόλαος Γαβριήλ Πεντζίκης

Το ακριβώς αντίθετο τολμά 89 χρόνια μετά ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης με το κείμενο του Πόλεως και νομού Δράμας παραμυθία

2. Ο γηραιός φαρμακοποιός και λογοτέχνης παριστάνει τον σαλό εξάδελφο, ακολουθώντας την χριστιανική παράδοση των δια Χριστόν σαλών και μπλέκει μέσα στο κείμενο του, καθημερινό λαϊκό λόγο, εικόνες και μοτίβα από παραμύθια, θρύλους και δημοτικά τραγούδια, ύφος καιθέματα από τον Συναξαριστή, λαϊκά ημερολόγια και καζαμίες μαζί με επιστημονικοφανείς λόγιες εκφράσεις, αριθμοσοφία και χριστιανικές καβαλιστικές ακροβασίες (!). Ράβει μαζί ως σύγχρονος λαϊκός ραψωδός, γραφή και προφορικότητα, παρελθόν και παρόν, δημοτικό, λαϊκό και λόγιο. Τα ράκη αυτά τα φορά με αγαλλίαση αισθητική και πνευματική και κάνει τούμπες ενώπιον μας, προκαλώντας με την σαλότητα του καλοπροαίρετα και ψυχωφέλημα τον λόγιοαναγνώστη. Ο λόγιος αναγνώστης είναι το κοινό του και η γραφή η τέχνη του. Βέβαια για έναν αγράμματο ή ολιγογράμματο λαϊκό εραστή της προφορικής λογοτεχνίας όλα τούτα θα ήταν και θα είναι ακατανόητα. Αν ο Αγάλλος συναντούσε τον αφηγητή αυτής της παραμυθίας δεν θα τον αναγνώριζε ως συγγενή του. Ο Αγάλλος ξέρει από παραμύθια κι όχι από παραμυθίες. Όσο κι αν τα σπαράγματα της τέχνης του συρράπτονται με σεβασμό και ευλάβεια παραμένουν ασύνδετα με την πραγματικότητα και την ζωή του Αγάλλου.

Οι σαλοί εξάδελφοι, λωτοφάγοι και δάσκαλοι. Φώτης Κόντογλου

«Πολλές φορές μου λέγανε πως είδανε γοργόνες να λιάζουνται για να βουτάνεστ’ ανοιχτά δίπλα στην βάρκα».

3.Θέση για τους εξαδέλφους ανάμεσα στον Παπαδιαμάντη και τον Πεντζίκη παίρνει ο μεγάλος μάστορας κυρ –Φώτης Κόντογλου. Απ’ την αρχή παραδέχεται πως μεγάλωσε δίπλα τους, μακρινοί παππούδες του ήταν και «σταθήκανε οι δάσκαλοι» του γράφει στο

Αρχαίοι άνθρωποι της Ανατολής . Την γλώσσα του την επηρέασαν και την καθόρισαν μα δεν τους μιμείται. Τους σέβεται και τους αγαπά όπως κι άλλοι μα έχει θάρρος να το παίξε καθαρά. Γοργόνες και νεράιδες δεν έφτασε να δει. «Οι τσομπάνηδες βλέπανε πολλές φορές έναν τραγοπόδη στα μαντριά, ανάμεσα στα γίδια και στα πρόβατα». Δεν ντρέπεται να δηλώσει με αυτούς την συγγένεια του κι ούτε εμποδίζεται να το παραδεχτεί από την βαθιά ορθόδοξη χριστιανική του πίστη. Δεν είναι ο Χριστιανισμός που τον χωρίζει από τους αλαφροΐσκιωτους συγγενήδες του, μα κάτι πιο αδιόρατο.«Μακάριοι άνθρωποι, σαν του λεγόμενους Λωτοφάγους » έτσι τους ονομάζει υπονοώντας αυτό που τον χωρίζει από τους συγγενείς του της προφορικότητας. Γράφει επόμενο διήγημα που το ονομάζει

Οι Λωτοφάγοι

και εκεί το γράφει καθαρά. «Κανένας απ’ όλους τους ανθρώπους, που ήτανε μαζεμένοι σε κείνη την αγκάλη, δεν έμαθε γράμματα, μήτε είχε δει βιβλίο ποτές του, όξω από το τσιγαρόχαρτο κι από της εκκλησιάς τα βιβλία». Ο κυρ Φώτης έχει την διαύγεια και το θάρρος να το ονοματίσει χωρίς ντροπή και φόβο. Η γραφή, η γραφή είναι αυτή που τους χωρίζει.

2.Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, Πόλεως και νομούς Δράμας παραμυθία, Αθήνα: Άγρα, 1983 (πρώτη δημοσίευση Δραμικά χρονικά, 1981)

3.Φώτη Κόντογλου, Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου, Αρχαίοι άνθρωποι της Ανατολής, Αθήνα: Αστήρ, 1962 σελ 87,

4.Ο ανομολόγητος συγγενής γίνεται αντικείμενο σπουδής; Ντίνος Χριστιανόπουλος

Άλλοι που παραδέχτηκαν με την γραφή σημεία και τέρατα και τα κάνανε ανθρώπινα, τον έρωτα για το χαρτί που τους χώρισε από τους σαλούς εξαδέλφους δεν τολμούν να τον παραδεχτούν, τον έρωτα την γραφή που τους χώρισε από το αίματους και όλο και τους απομακρύνει. Το 1995 ο Ντίνος Χριστιανόπουλος βγάζει ένα κομψό βιβλιαράκι με τίτλο

Τέσσερα παραμύθια.

Και μετά δίνει μια και την χύνει την καρδάρα με το γάλα βάζοντας και υπότιτλο «σπουδές λαϊκού λόγου». Μην σε παρεξηγήσουμε βρε ποιητή και σε πούμε παραμυθά, δηλαδή; Τούτη την αγάπη σου να μην τολμάς να την παραδεχτείς μονάχα να λες πως την σπουδάζεις; Στέκεις σα να λέμε ανάμεσα στον λογοτέχνη και τον μελετητή. Από πότε ο ποιητής είναι υποχρεωμένος να παραθέτει τις πηγές του και υποσημειώνεις «Διασκευή από θεσσαλικό παραμύθι»; Τι πα να πει διασκευή, ξέρεις εσύ κανένα πρωτότυπο. Αφού στην προφορικότητα όλα παραλλαγές και εκδοχές είναι, τι βάζεις τα εργαλεία της φιλολογίας σαν οδοντίατρος στο στόμα του σαλού εξαδέλφου; Αλλά είναι αυτή η ζηλιάρα η γραφή που άμα σε δει να μιλάς με τον Αγάλλοσε ταράζει στις αγκωνιές και στις κοφτές τσιμπιές. Ποιητής είσαι και την γραφή την φοβάσαι άμα σου κάνει ζήλειες και σε απειλεί πως θα σε αφήσει αφού κοιτάζεις άλλες. Κι έτσι της δικαιολογείσαι: Με παρεξήγησες αγάπη μου, δεν την κοιτάζω την άλλη. Την σπουδάζω.

Θα πεις ότι είσαι ένας άλλος. Βασίλης Γκουρογιάννης.

Η δυσκολία του νεοέλληνα μνηστήρα της γραπτής λογοτεχνίας να παραδεχτεί την παράνομη σχέση με την προφορική λογοτεχνική παράδοση φτάνει σε έξαρση με το ιδιαίτερο βιβλίο του Βασίλη Γκουρογιάννη.

Διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων

που έλαβε το κρατικό βραβείο διηγήματος το 1990

Σε αυτό ο Γκουρογιάννης καταφέρνει έναν άθλο. Παραθέτει αυθεντικές λαϊκές παραδόσεις μαζί με κατασκευασμένες από τον ίδιο, πετυχαίνοντας να μοιάζουν αξεχώριστες. Ο εραστής της λαϊκής παράδοσης ξαφνιάζεται όταν ο συγγραφέας του αποκαλύπτει στο τέλος το τέχνασμα. Κι όμως ο συγγραφέας που καταφέρνει να μιμηθεί το ύφος και το περιεχόμενο των παραδόσεων, τις αρνείται δημόσια βαφτίζοντας τες «διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων». Ακολουθεί κι αυτός τον προπατορικό διχασμό του Παπαδιαμάντη αλλά διαφορετικά. Ενώ είναι ικανός να μιμηθεί το ύφος του αλαφροΐσκιωτου παραμυθά με τόση επιτυχία ώστε να μας μπερδέψει, ντρέπεται να αποδεχτεί το περιεχόμενο. Στο τέλος του βιβλίου τινάζεται με βία για να ξεκολλήσει από πάνω του η ρετσινιά του αλαφροΐσκιωτου σαν το σκυλί που βγαίνει από το ποτάμι. Τίποτα από όσα έγραψα δεν τα πίστευα μας λέει, είμαι ένας λογικός άνθρωπος, εγγράμματος και μορφωμένος σαν κι εσάς, ξέρω τα όρια της φαντασίας και της πραγματικότητας μα μεταμφιέστηκα σε παραψυχολόγο (όχι σε παραμυθά) για να χαρούμε την ποίηση των εικόνων των θρύλων της πατρίδας μου. «Να φαίνεται από την γραφή ότι δήθεν όλα αυτά τα πιστεύω». Φαίνεται που φαίνεται, σου λέει, πως τα αγαπώ, μην με παρεξηγήσουνε πως τα πιστεύω. Ο Αγάλλος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα σήμερα μας καθησυχάζει οΓκουρογιάννης, τα λείψανα του μοναχά σώζονται από την γραφή και εγώ σαν γλύπτης σκαλίζω με τις λέξεις κι άλλα οστά θρύλων. Αγωνιά ο σύγχρονος λογοτέχνης μην τον ταυτίσουμε με τον Αγάλλο, μην φανεί πως ο θρύλος τον στοιχειώνει από μέσα. «Η παραψυχολογική ερμηνεία θα γίνεται από κάποιον … ώστε κι εγώ να μην χρεώνομαι τις απόψεις του παραψυχολόγου…».

5. Ο αλαφροΐσκιωτος Αγάλλος κι ο

4Βασίλη Γκουρογιάννη, Διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων, Αθήνα: Καστανιώτης, 1990

5Ο.π. σελ 74

Ο ξάδελφος του ο ευαίσθητος λογοτέχνης, στους σύγχρονους καιρούς της σύγχυσης και της καχυποψίας, των παραθρησκειών και της νέας εποχής, χαρακτηρίζεται παραψυχολόγος για να μην παρεξηγηθεί και οι παραδόσεις των Ελλήνων «διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων».

Ο σαλός εξάδελφος είμαι εγώ. Μανώλης Μαυρολέων.

Έτσι φτάνουμε στο Μανώλη Μαυρολέωντα που με το βιβλίο του.

Να σου κάμω την ιστορία μου ενσωματώνει στο δικό του σώμα, στην δική του γραφή και στην δική του αφήγηση, τις κληρονομημένες λέξεις και εικόνες του παππού του από την Κάσο και την Τήλο

6. Το δηλώνει με τον τίτλο του (« Να σου κάμω …» μήτε να σου πω, μήτε να σου γράψω) πως θα επιθυμούσε να γεφυρώσει το χάσμα γραπτής και προφορικής λογοτεχνίας θέλει να «κάμει» την ιστορία όπως τον διδάσκει η τοπική έκφραση και το ήθος της ντοπιολαλιάς του. Τούτο ασφαλώς είναι ένα εγχείρημα για σαλούς και το παραδέχεται, δηλώνει και αυτός σαλός εξάδελφος του Αγάλλου, εξάδελφος απ’ την μεριά της γραφής, ικανός όμως να κάνει αυγά. Κάνουν λοιπόν κι οι συγγραφείς αυγά; Βεβαίως κάνουν, τα αυγά «της αποσπερίδας», της «λογοτεχνικής βραδιάς του χωριού» όπως την ονόμαζε ο καθηγητής Λουκάτος. Κι ο Μανώλης Μαυρολέων δηλώνει πως από μικρός έκανε τέτοια αυγά και όταν μεγάλωσε αποφάσισε να τα κάνει και χάρτινα. Πάλεψε πολύ με την γλώσσα αλλά και την δομή για να μην προδώσει μήτε την προφορικότητα μήτε την γραφή, μήτε την ρίζα του μήτε την αστική και εγγράμματη πραγματικότητα του. Πήγε ακόμα και παρακολούθησε εργαστήρια προφορικής αφήγησης στο Ίδρυμα Γουλανδρή –Χορν όταν σαλός εξάδελφος της αναγέννησης της προφορικής λογοτεχνίας (η αφεντιά μου)πρωτοδίδαξε. Όχι για να μάθει αφού αυγά ήξερε να κάνει αλλά για να ενισχυθεί στην προσπάθεια του να τα βάλει στο χαρτί χωρίς να του σπάσουν. Πώς βάζουμε τα αληθινά αυγά της κότας σε χάρτινες αυγοθήκες; Κάπως έτσι. Αφού όπως γράφει, το βιβλίο το έγραψε «για να κάμω πάλι το αυγό της αποσπερίδας, που ήταν δίκροκο και το πιο νόστιμο που έφαγα ποτέ στην ζωή μου». Για να συμφιλιωθεί σαν να λέμε ο νεοέλληνας συγγραφέας με τον σαλό του εξάδελφο πρέπει να αρχίσει να γεννά αυγά και να το δηλώνει δημόσια.

Νοσταλγία συγγενικού ανταμώματος.

Οι ιστορητές.

Τέλος λίγο μετά το 1990 φουντώνει και στην Ελλάδα η νοσταλγία συνάντησης με τον σαλό εξάδελφο, όπως είχε συμβεί νωρίτερα στην Ευρώπη. Εμφανίζεται ο πρώτος επαγγελματίας προφορικός λογοτέχνης, ο ιστορητής, (ξανά η αναξιότης μου) που δεν γράφει μα λέει τις ιστορίες του σε αποσπερίδες. Από το 1996ακολουθούν κι άλλες αφηγήτριες (Αγνή Στρουμπούλη, Σάσα Βούλγαρη) που διηγούνται λαϊκά παραμύθια και ιστορίες και σιγά –σιγά το κοινό και οι ιστορητές αυξάνονται. Ανάμεσα όμως στους ιστορητές ή στους νέους παραμυθάδες ή παραμυθούδες(ανάλογα με το ρεπερτόριο και το πώς ορίζεται ο καθείς σύμφωνα με την πίστη του σε γραπτές πηγές) παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο έλξης- απώθησης που περιγράψαμε μιλώντας για τους μάστορες της γραφής. Ο σαλός εξάδελφος άλλοτε είναι αντικείμενο σπουδής, άλλοτε συγχωριανός, άλλοτε δάσκαλος και άλλοτε πρότυπο μίμησης. Ενίοτε δε κάποιος ή κάποια παραδέχεται πως είναι ή θα ήθελε να είναι ο σαλός εξάδελφος ή η σαλή εξαδέλφη και τότε γίνεται ικάνος/ ικανή να κάνει αυγά. Τότε και το κοινό απολαμβάνει αυγά φρέσκα, αυγά αποσπερίδας.

Να σου κάμω την ιστορία μου, Μανώλης Μαυρολέων, Αθήνα: Κέδρος 1997

Βιβλιογραφία Γκουρογιάννης, Βασίλης (1990), Διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων, Αθήνα: Καστανιώτης, Κόντογλου, Φώτης (1962) Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου, Αρχαίοι άνθρωποι της Ανατολής, Αθήνα: Αστήρ ,Μαυρολέων, Μανώλης (1997), Να σου κάμω την ιστορία μου, Αθήνα: Κέδρος Παπαδιαμάντης, Αλέξανδρος (1997) Άπαντα, τόμος 2, 2

Η εκδ. Αθήνα: Αρμός Πεντζίκης, Νίκος Γαβριήλ (1983) Πόλεως και νομούς Δράμας παραμύθια. Αθηνάς Άγρα.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά και να θυμάστε.

Αν δεν πιστεύετε σε κάτι, δεν πάει να πει αυτό το κάτι ότι δεν υπάρχει!!!!

INVISIBLE LYCANS TEAM!!!