ΜΕΣΗ ΓΗ part 40

ΜΕΣΗ ΓΗ part 40

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1998, σπήλαιο-ερευνητές με επιστημονικό εξοπλισμό ήταν σε θέση να επιβεβαιώσουν ότι ένα  σπηλαιώδεις σύστημα που συνδέεται  με  άλλο σπήλαιο περίπου 15 μίλια στο μήκος,  υπάρχει στη Βόρεια Ουαλία.  Αρκετά χρόνια πριν, ένας ερευνητής με το όνομα του Φρανκ Δ. Άνταμς  έγραψε σχετικά με τα αποτελέσματα των προσωπικών του επιστημονικών πειραμάτων που μπορούν να αποδείξουν ότι υπάρχουν τεράστιες κοιλότητες στο γρανίτη σε βάθη άνω των 11 μιλίων, συμπεράσματα τα οποία έχουν επίσης υποστηριχθεί από το βασιλιά Λούις V. , ένας μαθηματικός που υπολόγισε ότι, σε κανονικές θερμοκρασίες, μια κοιλότητα θα βρίσκεται σε βάθος μεταξύ 17,2 και 20,9 χιλιόμετρα.

Κάτι από μια ακραία απαίτηση για μερικούς, ίσως, ήταν η Δρ Ρον Άντζερντ  σε ένα άρθρο της του καλοκαιριού του 1978, το θέμα του περιοδικού Pursuit , στην οποία ισχυρίστηκε στην προσωπική της γνώση των 44 υπόγειων πόλεων  κάτω από την επιφάνεια της Βόρειας Αμερικής, έξι εκ των οποίων υποτίθεται ότι βρίσκεται στη δυτική ακτή. Οι πληροφορίες τις προέρχονται δήθεν από ανώνυμες πηγές Ινδιάνων.  Όπου αφορούν αυτό το μεγάλο αριθμό των θρύλων της μετανάστευσης (από και προς τα σπηλαία) που υπάρχουν μεταξύ των ιθαγενών Ινδιάνων , τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ορισμένες φυλές ενδεχομένως να εξακολουθούν να διατηρούν βαθιά γνώση των υπόγειων πολιτισμών που σχετίζονται με τα μακρινά προγονικά μέσω δεσμών.  Μερικοί από τους πρεσβύτερους  αυτών των διαφορετικών φυλών,  έχουν προτείνει,  στην πραγματικότητα ότι μπορεί να διατηρήσουν την σημερινή επαφή με αρκετούς από αυτούς τους υπόγειους πολιτισμούς. Υπάρχουν λίγες ενδείξεις ότι ορισμένες  «φυλές»  κυριολεκτικά έχουν μετακινηθεί υπόγεια, ως αποτέλεσμα του Αγγλοσαξονικού συστήματος από την Αμερική. Παρόμοιες καταγγελίες έγιναν σε σχέση με τη Νότια και Κεντρική Αμερική.

Ας δούμε κάποιες αληθινές ιστορίες όπου έμειναν ανεξερεύνητες εκείνη την εποχή ενώ είχαν πολλά στοιχεία για κάποιους να δουν και να βρουν αποδείξεις για την Μέση Γη….
Συνεντεύξεις με τους επιζώντες μιας έκρηξης σε ορυχείο στις 26 Δεκεμβρίου του 1945, γνωστή ως « Η Καταστροφή του  ορυχείου Belva “, εμφανίστηκε τον Δεκέμβριος του 1981 Ιανουάριος 1982 ως θέμα τις εφημερίδας σε Pineville, Κεντάκι και αλλού. Οι συνεντεύξεις έδειξαν ότι μερικά από τα παγιδευμένα άτομα είδαν μια ” πόρτα “σε έναν από τους ανοιχτούς τοίχους, όπου  ένας άντρας ντυμένος σαν ” ξυλοκόπος ” εμφανίστηκε από ένα καλά φωτισμένο δωμάτιο. Μετά την εξασφάλιση των ανδρών που θα διασωθούν, ο παράξενος επισκέπτης επέστρεψε στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα. Αυτός ο  < ξυλοκόπος-οντότητα > έχει περιγραφεί από τους ανθρακωρύχους και σε άλλα μέρη της χώρας και σε άλλες χώρες επίσης.

Φαίνεται να υπάρχει κάποια σύγχυση ως προς το εάν είναι φυσική ή παραφυσική οντότητα  ή επινόηση της φαντασίας των ανθρακωρύχων λόγο του ψυχολογικού στρες και του πανικού λένε κάποιοι επιστήμονες.  Αν είναι έτσι πως γίνεται η φαντασία τους να τους βοηθήσει να φύγουν από τόσο μεγάλα βάθη όπου και βρίσκονται;

• Ένα  κάπως παρόμοιο περιστατικό όπου έλαβε χώρα υποτίθεται ότι έγινε  εδώ και αρκετά χρόνια κοντά στο Σίπτον της  Πενσυλβάνια στις ΗΠΑ.  Από τα τρία θύματα αυτής της καταστροφής στο συγκεκριμένο ορυχείο, μόνο δύο διασώθηκαν.  Ωστόσο,  περιγράφεται μια παρόμοια παραφυσική επαφή με τον παράξενο « άνδρα » που μπήκε στα σπήλαια και έδωσε φως στους δύο παγιδευμένους ανθρακωρύχους και τους είπε ότι θα διασωθούν.  Θα ήταν αβέβαιο αν οι φορείς ήταν άνθρωποι ή υπερφυσικά όντα, ωστόσο, τόσο της συλλογικής « ψευδαίσθησης » τους  περιέχονται στοιχεία για την ύπαρξη των τόσων όσα είπαν, τόσο σωματική όσο και τα υπερφυσικά στοιχεία. Το  μπλε “φως”, το οποίο φώτιζε το δωμάτιο, είπαν, ήταν πραγματικό, αλλά και άλλα όπως η ολογραφική εικόνα που εμφανίστηκε στους τοίχους, όταν άγγιξαν με τα χέρια τους, εξαφανίστηκε  και αποκάλυψε στερεό βράχο πίσω.
• Ο RL Blain-Sanders  ( ΡΛ Μπλέϊν Σάντερς ), αναφέρει σε ένα άρθρο του  με τίτλο « Σήραγγες και σπήλαια Κάτω από την Πόλη της Νέας Υόρκης », που εμφανίστηκε το φθινόπωρο του 1981 με θέμα της Shavertron , περιέγραψε τις γνώσεις του ενός μεγάλου τριγωνικού συστήματος σηραγγών που χρησιμοποιούνται από μια « μασονική στοά », βαθιά κάτω από την επιφάνεια της Νέας Υόρκης . Θα μπορούσε αυτό να έχει κάποια σχέση με τις άλλες « φήμες » υπό την έννοια ότι οι περιοχές που υπάρχουν οι  σπηλαιώδης  κάτω  Μανχάταν να είναι αληθινές;  Για παράδειγμα, το 1962 η Κον Έντισον ενώ έκανε μια δοκιμαστική γεώτρηση στο βόρειο τμήμα του East River Park στην Νέα Υόρκη. Επίσης, υπάρχουν οι ισχυρισμοί της Mόρρις Ντόρεαλ ότι η Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη  στη Νέα Υόρκη χτίστηκε πάνω στις αρχαίες σήραγγες που οδηγούν σε μια πόλη που εγκαταλείφθηκε από τους «Άτλαντες», ή από κάποιον πανάρχαιο πολιτισμό και αργότερα, προφανώς, αποκαθίσταται από τον πολιτισμό των Ντελούβιανς. Στη συνέχεια έχουμε τους λογαριασμούς των χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί μυστηριωδώς  από το πρόσωπο της γης και γύρω από τη Νέα Υόρκη.
  
• Ο Ρέϊμοντ Μποντ , σε ένα άρθρο του με τίτλο « Υπόγεια ΑΤΙΑ – Παγκόσμιο Δίκτυο βάσεων από UFO », η οποία εμφανίστηκε στο ετήσιο συνέδριο για τα UFO στο Σάγκα το 1980 (Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη), περιγράφει σπηλιές στο βουνό,  Σομπρέρο στην περιοχή Tampica τουΜεξικού , από το οποίο ακουγόταν να μοιάζει με μηχανές από  « εξοπλισμό  υδροηλεκτρικής παραγωγής ». Επίσης, οι κάτοικοι του βουνού Κιλιμάντζαρο έχουν επίσης περιγράψει το ίδιο φαινόμενο. Κιλιμάντζαρο είναι μία από τις υψηλότερες κορυφές στην Αφρική.
• Ο Μπόμπ  Μπορίνo , στο άρθρο του, « Βάσεις UFO που βρέθηκαν στην Ανταρκτική » (περιοδικό σφαίρα, 18 Ιαν 1983) αναφέρει αποσπάσματα από ορισμένους επιστήμονες που πιστεύουν ότι μια υπόγεια ΒάσηUFO βρίσκεται κάτω από την <  Πολύνια Θάλασσα  > το περίεργο σημείο στην Ανταρκτική.
• Ο Mάλκομ W. Μπράουν , στο άρθρο του  « υπόγειες σήραγγες Απειλούν πόλη στη χώρα κρασιού της Ουγγαρίας » (NY Times 8 Νοεμβρίου, 1967, σελ. 2), λέει πάνω από 60 χιλιόμετρα από τα αρχαία συστήματα σηράγγων άγνωστης προέλευσης και με άγνωστο σκοπό  έχουν ανακαλυφθεί κάτω από η πόλη της Έγκερ στην  Ουγγαρία , μερικά από τα οποία έχουν καταρρεύσει. Ο πολιτισμός που έφτιαξε τις σήραγγες πρέπει να έχει προχωρήσει αρκετά στη μηχανική και την επιστήμη, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα τέτοιο τεράστιο υπόγειο σύστημα.
  
• Ο Kάρι Μπρούγγερ , στο βιβλίο του  < Το Χρονικό του Άκακορ  > (.. Delacorte Press, Νέα Υόρκη, σελ. 230), δίνει την ιστορία  όπως δίνεται στο συντάκτη από έναν από τους αρχηγούς του Ugha Mongulala φυλής , του οποίου οι πρόγονοί τους ισχυρίζονται ότι ήταν μέρος μιας τεράστιας αυτοκρατορίας η οποία κάλυπτε τη Νότια Αμερική στην αρχαιότητα. Μερικοί από αυτούς τα αρχαίους ανθρώπους, ισχυρίστηκε ο αρχηγός, άφησαν τον πλανήτη με εναέρια σκάφη για να εξερευνήσουν άλλα μέρη του ηλιακού συστήματος και πιο πέρα, αφήνοντας πίσω τους τεράστιες υπόγειες πόλεις κάτω από τις Άνδεις, τα βουνά, και τη δυτική Βραζιλία. Το 1971, λόγω της συνεχούς καταπάτησης των λευκών εποίκων ή εισβολείς στο έδαφός τους, 30.000 επιζώντες του Ugha Mongulala φέρεται να διέφυγαν σε αυτό το αρχαίο σύστημα των υπόγειων πόλεων, που αποτελείται από 13 ξεχωριστάυπόγεια συγκροτήματα  όπου όλα συνδέονται μεταξύ τους με σήραγγες, μία εκ των οποίων λέγεται ότι επεκτείνετε έως την Λίμα, και άλλες εκ των οποίων βρίσκονται σε όλη την οροσειρά των Άνδεων του Περού .
• Ο Mιχάλης  Μπέρκ , στο άρθρο του  «   Φήμες για Σπινθήρες  » (The Valley Νew Dispatch, New Kensington, Τάραντα και Vandergrift, PA, 5 Μάρτιος 1981 .) περιγράφει ένα μικρό πλάσμα, που υποτίθεται ότι είναι « μισό ανθρωποειδές και μισό δεινοσαυροειδές », που το είχαν δει να εξέρχεται από μια σήραγγα αποχέτευσης στο Νέο Kένσικτον. Μια ομάδα παιδιών κυνήγησε το βρέφος ή το μικρό δεινοσαυροειδές πλάσμα , ένα από τα παιδιά κατάφερε και το γράπωσε  αρπάζοντας το,  στιγμιαία άφησε έξω έναν οξύ ήχο ή ουρλιαχτό, και στη συνέχεια γλίστρησε από τα χέρια του για να δραπετεύσει πίσω στη σήραγγα αποχέτευσης. Το περιστατικό έλαβε χώρα κάποια μίλια δυτικά της Ντίχονβιλ, ΠΑ., Όπου το 1944 αρκετοί  ανθρακωρύχοι σκοτώθηκαν ή εξαφανίστηκαν  ως αποτέλεσμα των συναντήσεων με « ξένα » πλάσματα σε ένα συγκεκριμένο σημείο του ανθρακωρυχείου.
• UFO Saga- περιοδικού Ετήσια [980, P4], στο πλαίσιο του τίτλου  « Σπήλαιο Αρειανών », περιγράφεται μια παράξενη συνάντηση με υπόγεια πλάσματα που φάνηκε να αποτελείται από κάποιο τύπο σε μια αναγνωριστική αποστολή από ένα υπόγειο πολιτισμό. Η ιστορία έγινε σε ένα τούνελ κοντά Ξακάρας στην Αργεντινή (;), περίπου 90 χιλιόμετρα από το Μπουένος Άιρες.  Η σήραγγα ανακαλύφθηκε από τον γεωπόνο Τζεράρντο  Κορντεϊρέ , και βρέθηκαν να περιέχουν εννέα συνδετήριοι διάδρομοι και παράξενες επιγραφές στους τοίχους. Από την είσοδο  κάποιες φορές  έβγαιναν παράξενοι “άνδρες εννέα πόδια ψηλοί, πράσινοι στο χρώμα του δέρματος, με κεραίες στα κεφάλια τους, και πολύ πλατεία πόδια” τους  είχαν δει να βγαίνουν και να μπαίνουν ξανά αμέσως, και το οποίο, σύμφωνα με εκατοντάδες μάρτυρες από την πόλη και  τους ντόπιους, έμοιαζαν ως τεράστια “φορητά ραδιοτηλέφωνα.” Ύστερα από κάποια χρόνια εκεί φτιάχτηκε μια Αμερικανική  βάση…….
  
• Ο Δρ Χέρλεϊν Τσέινι , σε ένα άρθρο του  με τίτλο < Οδύσσεια στην Αίγυπτο, στον απόκρυφο προσανατολισμό της φωνής περιοδικό της Αστάρα  > (Μάιος, 1982) μιλάει για μια ανακάλυψη αυτή του ερευνητή Μπιλ Κοξ  όπου παρουσιάστηκε στην Αίγυπτο . Αυτές ήταν δύο σήραγγες, ούτε εκ των οποίων είχαν διερευνηθεί πλήρως. Η μία ήταν στο ναό του Έντφου μεταξύ Λούξορ και το Κάιρο στα ερείπια του Ελ τόνου Γκάμπελ και το άλλο κοντά στο Βήμα της Πυραμίδας Zoζέρ στο Κάιρο, κοντά στο Μέμφις-Σακκαράχ, μέσα στον τάφο του Ταύρου, που ονομάζεται ” Σεράπιουμ “. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση σφράγισε και τις δύο σήραγγες, λόγω των φόβων ορισμένων αρχαιολόγων, που ισχυρίστηκαν ότι < οδηγούν πολύ βαθιά κάτω στα βάθη της γης > και επειδή βρήκαν τη γη με τα υπόγεια περάσματα που οδηγούν μακριά σε άλλα  παράξενα βάθη, και η δυνατότητα των εξερευνητών ήταν  να χαθούν.
• Εάν οι λαβύρινθοι υπάρχουν, τότε αυτό μπορεί να εξηγήσει μια ιστορία που ισχυρίστηκε ότι άντρες ντυμένοι σαν < αρχαίοι Αιγύπτιοι > έχουν θεαθεί βαθιά στις ανεξερεύνητες σήραγγες κοντά στο Κάιρο, καθώς και πιθανή επιβεβαίωση της ιστορίας που εμφανίστηκε στην εναέρια  αιχμή της Νεβάδα  Ερευνών δημοσίευση το ότι οι ΗΠΑ (;) υποστηρίζει κρυφά μια τεράστια βάση μέσα σε ένα τεράστιο σπήλαιο σε μεγέθους (πολλά χιλιόμετρα σε διάμετρο) κάτω από την άμμο της ερήμου της Αιγύπτου. Θα μπορούσε αυτή η δήλωση με τις αόριστες αναφορές που αναφέρεται σε μια υπόγεια κοινωνία (ες) που αναφέρεται από ορισμένους ανθρώπους «εν γνώσει», να  είναι η γνωστή ως < Φοίνιξ Αυτοκρατορία  > η < οι Άνθρωποι της Γκίζας ; >

• Άρθρα τις  Ουάσιγκτον, 25 Ιουλίου 1973 και 15 Αυγ του 1973, μιλούν για την ανακάλυψη  ανεξερεύνητου δικτύου  από αρχαίο άγνωστο πολιτισμό, πρόκειται για μια τεχνητή σήραγγα  που ανακαλύφθηκε κατά την κατασκευή ενός πάρκινγκ στο Κρόφτον στο Μέρυλαντ.  Όπως πάντα η κατασκευή κάλυψε τις εισόδους της σήραγγας πριν το σύστημα θα μπορούσε να διερευνηθεί πλήρως.
• Ο Λέων  Ντέβιντσον , σε πρώιμο θέμα για τα ΑΤΙΑ , μίλησε για ένα μεγάλο δίκτυο ” υπόγειων σηραγγών στην έρημο της Καλιφόρνιας, στο στρατόπεδο Άργουιν, κοντά στο Μπάρστβου.” Αυτό μπορεί να συνδέεται με ένα στοιχείο που συνδέεται με το Λος Άντζελες από μια δημοτική σύμβουλο του νερού, καθώς σχετίζονται με μια πρώιμη έκδοση του Σάβερτρον Ρίτσαρντ από το Τορόντο  με  επιστολή Ζινέ, δηλώνοντας ότι ο σκηνοθέτης του νερού ήξερε τα 5 μεγάλα υπόγεια ποτάμια που έτρεχαν και κάποια συνεχίζουν την ροη τους κάτω από την έρημο Mότζαβε,  και ότι τα ίχνη έδειξαν ότι τουλάχιστον ένα από αυτά αδειάζει στον Ειρηνικό Ωκεανό μέσω των ανοιγμάτων στις πλαγιές της ηπειρωτικής Ευρώπης……!!!!  (Μια πηγή δήλωσε ότι ένα τέτοιο ποτάμι βρέθηκε στον Κόλπο της Καλιφόρνιας).
• Άλλες πηγές μιλούν για ένα <  Koκογουϊφ  > ποτάμι το οποίο φέρεται να βρίσκεται κάτω από την κορυφή ακριβώς ανατολικά του Φορτ Άργουιν, η οποία ερευνήθηκε σύμφωνα με την υποτιθέμενη ανακάλυψε αυτό, ο Κόμης Ντόρ , και μερικοί “Ινδιάνοι”  ισχυρίστηκαν ότι ήταν σε αυτό το σημείο όπως ένα υπόγειο Γκράντ Κάνυον!!!!  Αποτελείται από ένα δήθεν χάσμα ποταμού με 500 πόδια πλάτος και πάνω από χίλια μέτρα ύψος, βάθος, με απότομες πλευρές , κλιμακωτό στυλ ράφι υπόγειων βράχων , με τεράστιους σταλακτίτες και καταρράκτη!!!!

Επίσης, η  προσχωσιγενή άμμος στις παραλίες της κατά μήκος του ποταμού, η οποία φέρεται να κατέχει ένα μεγάλο ποσοστό της σκόνης χρυσού, είπε ότι είναι διάφορα πόδια βαθιά.  Η είσοδος στο σπήλαιο αυτό φέρεται ότι έκλεισε με δυναμίτες  από τον Ντόρ  για να το προστατεύσει από οποιονδήποτε άλλο για να πάρει το χρυσό “του”. Υπάρχει απόδειξη ότι ο Ντόρ έκλεισε το χαμηλότερο επίπεδο των « Kιν Σέϊμπ σπηλιά , και υπάρχουν κάποιοι σήμερα που επιχειρούν να βρουν αυτό σε αυτό το υπόγειο σύστημα. Το νερό του ποταμού υποτίθεται ότι αυξήθηκε, γεγονός που υποδηλώνει ότι ένα πολύ μεγάλο σώμα του νερού θα μπορούσε να υπάρξει εκ των προτέρων, δηλαδή αν ο λογαριασμός του Ντόρ, καθώς και οι ιστορίες των Ινδιάνων δεν είχαν κατασκευαστεί.

Η δημοτική σύμβουλος του νερού, σύμφωνα με το άρθρο Σάρβετρον , μίλησε με έναν άνδρα που ισχυριζόταν ότι είχε προσληφθεί πριν από μερικά χρόνια από την κυβέρνηση για να αναζητήσει τις πηγές νερού του Άργουιν. Αυτός φέρεται να έχει διερευνήσει ένα παλιό ορυχείο στην περιοχή και διαπίστωσε ότι  βαθιά, κάτω από τον άξονα αυτόν διασταυρώνεται με ένα αρχαίο  χάσμα που μοιάζει με σπηλιά, η οποία συνεχίζεται  οριζόντια σε πολύ μεγάλη απόσταση.  Αυτός ο υπάλληλος της κυβέρνησης ακολούθησε το χάσμα και φέρεται να εμφανίστηκε πάνω στην όχθη από ένα τεράστιο υπόγειο ποτάμι-σπήλαιο πάνω από ένα τέταρτο του μιλίου!!!! Η τεράστια ροή του νερού ενδεχομένως προέρχεται από τα νερά που προφανώς εξαφανίστηκαν κάτω από τη Μεγάλη Λεκάνη, η έρημος της Νεβάδα και της Μότζαβε; θα μπορούσαν να « τροφοδοτήσουν » με νερό όλα τα περίχωρα της Νότιας Καλιφόρνιας.

• Παύλος Ντερ (δεν πρέπει να συγχέεται με τον κ. Ντόρ  που αναφέρω παραπάνω), στο τεύχος 6  του Αγνώστου Ενημερωτικού Δελτίου , που αφορούν την παράδοση για μια φυλή γιγάντων του ανθρώπου που, σύμφωνα με τις ιστορίες του Νησιά Καρολίνα και ιδιαίτερα την Παπούα , που υποτίθεται ότι ήταν υπόγεια στην αρχαιότητα. Οι κάτοικοι ενός χαμένου νησιού-ηπείρου που ονομάζεται ” Τσαμάτ , ” θα το κάνουν, σύμφωνα με το μύθο, μια μέρα να αναδειχθεί η ήπειρος αυτή. Αυτός ο μύθος είναι διαδεδομένος σε όλη τη Μαλαισία, όπου παρεμπιπτόντως περιέχει το μεγαλύτερο “επίσημα αναγνωρισμένο” θάλαμο σπήλαιο στο κόσμο, ” Το Επιμελητήριο Σαρόβακ ” που βρίσκεται στο νησί Βόρνεο της Μαλαισίας. Λέγεται ότι είναι 230 μέτρα πλάτος και 980 πόδια μακρύ και το ύψος του δεν πέφτει κάτω από τα 270 πόδια , αρκετά μεγάλο ώστε να χωρούν εύκολα μέσα του οι δύο προηγούμενες διεκδικητές για την μεγαλύτερη επίσημη αίθουσα του κόσμου  η “Μεγάλη Αίθουσα” Κάρλσμπαντ στο Νέο Μεξικό και η “Σαλέ Ντε Λα Βέρνα» στα σπήλαια Πιερ Σαντ Μάρτιν στη Γαλλία.  Το ίδιο τεύχος του Αγνώστου αναφέρει, επίσης, για την ανακάλυψη των μαζικών σπηλαίων  στην Toυλούμνε Κο στην Καλιφόρνια, από τρεις ανθρακωρύχους από το Όκλαντ. Τα σπήλαια ήταν τόσο εκτεταμένα τεράστια και δαιδαλώδες που ένας άνθρωπος θα έπρεπε να πάρει μαζί του προμήθειες για μια εβδομάδα αλλά και αν προτίθενται να διερευνήσουν, έλεγαν ότι θα έπρεπε να κάτσουν μέσα τουλάχιστον για ένα μήνα.”
• Το βιβλίο του Ντιζάν , το οποίο έχει μεταφραστεί από τα αρχαία χειρόγραφα, μιλάει για πνευματικά εξελιγμένους ανθρώπους από μια αρχαία γη που γεννήθηκαν στην επιφάνεια, οι οποίοι εγκατέλειψαν την επιφάνεια της γης, « στερούν το ακάθαρτο της ανθρώπινης φυλής, των γνώσεων τους, και αφήνοντας το να πετούν με τα στρόγγυλα τα σκάφη να επανενταχτούν στην γη τους »του σιδήρου και μετάλλου.”
• To Far Out ( Μακριά Έξω ) περιοδικό του Απριλίου 1982, έφερε ένα ζήτημα με ένα άρθρο με τίτλο, <  Απύθμενο κοίλωμα Βρέθηκε στο πάτωμα του Ωκεανού > . Το άρθρο μιλάει για έναν τεράστιο  άνοιγμα  ο που είναι ανθρώπινο δημιούργημα στον πυθμένα των ωκεανών μεταξύ του Παναμά και των Νήσων Γκαλαπάγκος, τα οποία οι επιστήμονες λένε ότι λαμβάνει μια σταθερή ροή του νερού των ωκεανών που διηθηθείτε μέσα από την τρύπα και την κρούστα κάτω από το πυθμένα του ωκεανού.
  • Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 το γνωστό  περιοδικό Amazing Stories [επιστημονικής φαντασίας ] δημοσίευσε πολλά ταξίδια και τις ανακαλύψεις από εξερευνητές που ισχυρίζονταν ότι έχουν αποτολμήσει να βρεθούν βαθιά στην εσωτερική γη . < Πολλοί αναγνώστες μας ζήτησαν  να γράψετε με λεπτομέρειες  τις δικές τους εμπειρίες, και εδώ είναι δύο επιστολές – η πρώτη όπου λαμβάνεται από τον Οκτώβριο του 1947 το θέμα:

«Κύριοι: ” ο Nόρμαν Φίνλεϊ , ένας γείτονας από έναν καλό φίλο μου, μου είπε για μια εμπειρία που είχε η οποία ήταν μάλλον ασυνήθιστη. Αυτός και μερικοί άλλοι υποτρόφων κυνηγούσαν κάτω στο Μπιγκ Μπέντ στην ενδοχώρα. Δεν ξέρω αν είστε εξοικειωμένοι με το ΜπιγκΜπέντ ή όχι, αλλά δεν υπάρχει πιο άγρια και έρημη περιοχή στη χώρα. Ανθεκτική, ορεινό, κομμένα από φαράγγια, υπάρχουν αναρίθμητα μέρη του που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ το πόδι του ανθρώπου. “Ήταν σε μια από τις πιο επιθυμητές περιοχές όπου ο Φίνλεϊ και οι σύντροφοί του ήθελαν να βρίσκονταν. Είχαν οδηγηθεί περίπου ενενήντα μίλια νοτιοδυτικά του Μαραθώνα  του Τέξας, μια μικρή πόλη περίπου 700 ατόμων, στους πρόποδες της οροσειράς Ντελ Νόρτε, 4000 μέτρα ύψος. Ο χωματόδρομος ήταν απάτητος για τα αυτοκίνητα και δεν μπορούσαν να προχωρήσουν περεταίρω με αυτά. Είχαν πάει για κυνήγι ελαφιών, αλλά δεν είχαν καμία τύχη. Μια μέρα ο, Φίνλεϊ εντόπισε ένα λιοντάρι του  βουνού σήκωσε το όπλο του και πυροβόλησε. Αλλά το λιοντάρι δεν σκοτώθηκε τραυματίστηκε και άρχισε να τρέχει πληγωμένο. Ο Φίνλεϊ και οι σύντροφοι του άρχισαν να κυνηγάνε το λαβωμένο ζώο για να το βρουν. Κατάφεραν να κρατήσουν τα χνάρια του για περίπου ένα μίλι και ήταν σίγουροι ότι τον είχαν όταν έτρεξε και μπήκε σε ένα φαράγγι κλειστό. Το λιοντάρι, όμως, περπάταγε σε ένα αχνό μονοπάτι μέχρι τη μία πλευρά του φαραγγιού και μπήκε σε μια μικρή σπηλιά όπου μπορούσαν να δουν περίπου εκατό μέτρα από το πάτωμα του φαραγγιού. Ακολούθησαν τη διαδρομή αυτή, αλλά όταν έφτασαν στη σπηλιά ! Δεν υπήρχε λιοντάρι . “Η σπηλιά ήταν μια από εκείνες που ήταν  κυρτές  που είναι τόσο συχνές στα νοτιοδυτικά.  Η διάβρωση είχε φτιάξει ένα πρόσωπο ενός βράχου που ήταν σαν κύπελλο το σχήμα. Η μόνη πρόσβαση σε αυτό ήταν από την εν λόγω διαδρομή.

Αλλά το σπήλαιο αυτό ήταν λίγο παράξενο.  Είχε δάπεδο με άμμο και ήταν  αρκετά μεγάλο ώστε να παρκάρουν είκοσι αυτοκίνητα σε αυτό. Από την άκρη του βράχου υπήρχε ένα χαμηλός πέτρινος τοίχος.  Αυτό από μόνο του δεν ήταν πολύ ασυνήθιστο, γιατί πολλά σπήλαια να φιλοξενούσαν Ινδιάνους για χιλιάδες χρόνια. “Το πράγμα το καθιστούσε  ασυνήθιστο ήταν ότι στο πίσω μέρος της ήταν μια απόλυτη στρογγυλή τρύπα . Ήταν προφανές ότι το λιοντάρι είχε αγνοηθεί μέσα σε αυτήν την τρύπα. “Πλησίασαν επιφυλακτικά και πέταξαν μερικές πέτρες σε αυτό για να δουν αν θα μπορούσαν να το αφουγκραστούν. Αλλά δεν άκουσαν τίποτα απολύτως. Το μόνο που άκουγαν ήταν την πτώση από τις πέτρες που έπεφταν και στο τέλος δεν άκουγα απολύτως τίποτα.  “Πλησίασαν τότε την τρύπα και κοίταξαν μέσα. Ήταν τέλεια στρόγγυλη και ήταν περίπου τέσσερα  ή πέντε μέτρα σε διάμετρο. Δεν μπορούσαν να δουν μέχρι  κάτω, αλλά  φάνηκε να κατεβαίνει μάλλον απότομα και με σταθερή κλίση. Μαζεύοντας κάποια ξερά χόρτα από το πάτωμα του φαραγγιού έφτιαξαν κάποιες δάδες. Η κλίση της οπής ήταν πολύ απότομη για να κατέβουν έτσι πέταξαν τις δάδες κάτω. Απλά γλίστρησαν κάτω και εξαφανίστηκαν στο σκοτάδι. Ποτέ δεν ξανά άκουσαν η είδαν το λιοντάρι και πάλι. “Στην αρχή νόμισαν ότι είχαν σκοντάψει επάνω σε ένα παλιό ισπανικό ορυχείο. Αλλά δεν υπήρχε πουθενά σημάδια μιας χωματερής που πηγαίνει πάντα μαζί με ένα ορυχείο « Όταν επιθεωρήθηκε  η ίδια η τρύπα περισσότερο, ήταν καταπληκτικό σε αυτό με την συμμετρία και την συνοχή του τμήματος που έφερε όσο που μπορούσαν να δουν κάτω σε αυτό.   ” Ο Φίνλεϊ  ήθελε να πάει πίσω με τον εξοπλισμό από όταν άφησαν την σπηλιά και να δούνε πόσο μακριά κάτω από τον άξονα πήγαινε  και το τι υπήρχε  στο κάτω μέρος του. Αλλά οι σύντροφοι του ήταν  πολυάσχολοι άνθρωποι και ποτέ δεν πήγαν πίσω στο σπήλαιο ξανά. Αν και δεν ξανά πήγε ποτέ ο  ίδιος λέει ότι ξέρει ακριβώς πού βρίσκεται το παράξενο αυτό σπήλαιο  με τα μάτια κλειστά. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε κάνει τίποτα γι ‘αυτό. ” Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι έχει πάει ξανά… ” Ε. Στάντον Μπράουν .από το Φορτ Γουόρθ του Τέξας. ”

Μια άλλη επιστολή, με ημερομηνία Ιανουαρίου 1948, εμφανίστηκε με εκπληκτικές ιστορίες στο περιοδικό, επίσης, επιβεβαιώνοντας ότι τα φαινόμενα  γνωστά ως « παρά-σπηλαίων » υπάρχει στο δυτικό τμήμα του Τέξας.  Ωστόσο, τα αντικείμενα που περιγράφονται στην επιστολή που ακολουθεί φαίνεται να αφορούν περιοχές βόρεια του Μπιγκ Μπέντ , όχι μακριά από τα όρη της Γουαδελούπης και το Νέο Μεξικό στα σύνορα.  Ίσως αυτή η ιστορία να είναι μια μερική επιβεβαίωση της υπόγειας σύνδεσης μεταξύ των περιοχών κάτω από το Μπιγκ Μπέντ  του Τέξας και το εύρος της Γουαδελούπης στο νότιο Νέο Μεξικό  και βορειοδυτικό Τέξας.

Παραθέτοντας από το γράμμα:

«Κύριοι: « Το μυστηριώδες σπήλαιο του  κ. Ε. Στάντον Μπράουν έλεγα στην επιστολή του ότι δεν είναι ακριβώς νέο για αυτόν αλλά και για μένα. Το 1938 ένα μέρος των έξι από τους φίλους μου και τον εαυτό μου πέρασε επτά μήνες σε εκείνη την περιοχή του Τέξας, και του Μεξικού. Είχαμε τον έλεγχο του ηλεκτρονικού μέσου που είχε αναπτυχτεί, και χρειαζόμασταν  πολύ χώρο και μερικά κοιτάσματα ορυκτών για τις διάφορες δοκιμές. Έτσι, πήραμε αρκετά καλά εξοικειωμένους οδηγούς με το Big Bend , και για το Σχήμα 2 Ράντς πιο βόρεια από εκεί. Φτάσαμε εκεί τον Ιανουάριο και κατασκηνώσαμε στο Σιέρα Μπλάνκας, αποθηκεύσαμε ένα μεγάλο τμήμα του εξοπλισμού μας στην πόλη του Βαν Χορν. ” Μέχρι τον Μάρτιο είχαμε βρεθεί βαθιά μέσα στην τραχιά χώρα και από όσο θυμάμαι, ήταν τα μέσα Μαρτίου που πέσαμε σε αυτή τη σπηλιά (ή ένα διπλό σπήλαιο), όπου  ο κ. Μπράουν μιλάει στην επιστολή του. Όλοι ήταν τόσο αποσβολωμένοι από το ότι είχαμε περάσει το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου μήνα κάνοντας μια ενδελεχή έρευνα. Διεισδύσαμε τον άξονα σε απόσταση 870 ποδιών και σε περίπου 650 πόδια βρέθηκε κάποια πολύ λεπτή κατάσταση που έμοιαζε με ένα σφηνοειδές…..

Στα 800 πόδια από την στροφή πέσαμε  σε ένα πανί που βρισκόταν στο χώμα, και μετά από προσεκτικότερη εξέταση, διαπιστώθηκε ότι ήταν μέρος από ένα μπλε πουκάμισο, από αρκετά πρόσφατη κατασκευή!!  Που δείχνει ότι κάποιος άλλος είχε έρθει ως εδώ τα τελευταία χρόνια. Αυτό και ένα άδειο μπουκάλι ουίσκι  μάρκα Πίντα του 1897 ήταν το μόνο που βρισκόταν για να δείξει την πρόσφατη κατάληψη. Φυσικά σε μια χώρα όπου ληστές όπως ο  Μπλάκ Τζακ, ο Μπίλι δε Κίντ, κλπ.,  από όπου θα μπορούσαν να κρυφτούν στο πιο μοναχικό το καλύτερο, οπότε μια τέτοια ανακάλυψη  δεν ήταν πολύ περίεργη. “Σε περίπου 780 μέτρα βάθος η  οροφή είχε πιο έντονη πτωτική τάση και κοντά στα 900 πόδια ήταν  πολύ επικίνδυνα, λόγω της αυξημένης υγρασίας και κλίσης προς τα κάτω. Πραγματοποιήσαμε ρίψη βράχων από το άνοιγμα, όπου κυλούσαν από το σημείο, αλλά απλά έσβηναν με έναν ορυμαγδό  θόρυβο μετά από μερικά δευτερόλεπτα. Προσπαθήσαμε με φλεγόμενα κούτσουρα γιούκα για να δούμε αν, ίσως, να μπορούσαμε να μάθουμε περισσότερα για το τι υπήρχε περαιτέρω, αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί μάταιο, αφού τα κούτσουρα καίγονταν καλά, στην καλύτερη περίπτωση, πιθανόν να οφείλεται σε κακό αέρα. Ήταν πολύ μπουκωμένο και ζεστό μετά τα πρώτα 300 μέτρα από το άνοιγμα. Διασκέπτομαι να προσπαθήσουμε και να καταλάβουμε πως θα μπορούσαμε να πάμε πιο κάτω, αλλά το μόνο πράγμα που θα  χρειαζόμασταν ήταν πολλά σχοινιά με θηλιά, ή ένα μακρύ καλώδιο χάλυβα, και όλα αυτά δεν ήταν διαθέσιμα πιο κοντά από περίπου 50 μίλια. . Περίπου 62 μίλια (βόρεια – Μπράντον) από την πόλη του Βαν Χορν περνάτε από την έρημο αλατιού, όπου οι πόλεμοι συνέβησαν εκεί παλιά για το αλάτι. Προς τα δυτικά, περίπου 8 ή 9 χιλιόμετρα από το δρόμο βρίσκεται το φαράγγι των Απάτσι, που τραχύ όπως και οπουδήποτε στο πρόσωπο του πλανήτη. Σε ένα παρακλάδι του φαραγγιού των Απάτσι προς τα νότια, είναι σχεδόν αδιάβατο σαν μια βαθειά πληγή που ονομάζεται Φαράγγι της Κόλασης.

Τα τείχη της αύξησης αυτού του φαραγγιού πέφτουν απότομα για τουλάχιστον 1000 πόδια πάνω και έξω στο  Απάτσι Πικ από τη μία πλευρά και σε ένα παλιό Ινδιάνικο εθιμοτυπικό έδαφος στην άλλη πλευρά. Περισσότερο πιο έρημη χώρα θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς. Κογιότ και τα λιοντάρια των βουνών είναι πολλά. Έχω δει και 34 ελάφια σε μια αγέλη κάτω στο γρασίδι από μια προεξοχή που κατηφορίζει προς το φαράγγι. Φυσικά, μέχρι περαιτέρω προς το τέλος του φαραγγιού ήταν πάρα πολύ τραχιά για τα ελάφια, αλλά μερικά πρόβατα στο βουνό θεωρούνται, (ήταν) στο άγριο μέρος του φαραγγιού και ότι το άλλο σπήλαιο όταν βρέθηκε, στην πραγματικότητα σχεδόν έπεσαν μέσα σε αυτό. Η υψηλή χλόη για το άνοιγμα έκρυψε την κοίλο έξω – είσοδο.” Ήμασταν σε υψόμετρο περίπου 7000 πόδια και θα ήταν δύσκολο, ειδικά με τις προμήθειες, και είχαμε σταματήσει για να ξεκουραστούμε, όταν ένας από τους συντρόφους  παρατήρησε ότι « ακούγεται κούφια » όταν οποιοσδήποτε από μας μιλούσε. Φυσικά, όλοι φώναζαν μακριά ταυτόχρονα προσπαθώντας να καταλάβω αν αυτό ήταν έτσι, και ήμουν αρκετά βέβαιος ότι ήταν. Περαιτέρω διερεύνηση βρήκαμε  τη τρύπα περίπου έξι πόδια προς τα αριστερά, όπου είχαμε σταματήσει. Ήταν περίπου σε σχήμα οβάλ, περίπου 30 με 18 πόδια!!! Σαν γέφυρα στο κέντρο μια φυσική αψίδα βράχου αρκετά δυνατή ώστε να σηκώσει έναν ελέφαντα.

Στο κέντρο της αψίδας ήταν 3 βαθιά αυλάκια που προκαλύφθηκαν από σχοινί περνώντας πάνω από την αψίδα. Περάσαμε αρκετές ώρες στη διερεύνηση του γύρου εδάφους για να δούμε αν μπορεί να υπάρξουν άλλες εισόδοι του σπηλαίου, αλλά δεν βρήκαμε κανένα. Η κλίση απότομα ξεκινούσε από το άνοιγμα κάτω από περίπου 200 πόδια, και στη συνέχεια εξαφανίζονται, κάμπτοντας προς τα πάνω. Καταφέραμε να πάμε στο πρώτο επίπεδο, δένοντας τα σχοινιά όλα μαζί μας, και στη συνέχεια να διερευνήσουμε αυτό. ” Το Πέρασμα μέσα από το χώμα ήταν πολύ χορδιστώ μέσω  του χαλαζία, αλλά περιέργως την ίδια στιγμή υπήρχαν κομμάτια του βράχου τόσο μεγάλα ως ένα πιάνο που ήταν στερεών μαζών από κοχύλια. Πάρα πολλά σπασμένα αγγεία και τόσο συνολικά, βρέθηκαν. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα ήταν, ότι  πιο μακριά πήγαμε και πιο βαθιά το κρύο ήταν πάρα πολύ τσουχτερό. Επίσης υπήρχε ο ήχος του ανέμου  ή το νερό, το οποίο ήταν δυνατότερο από όταν πήγαμε. Βρήκαμε δύο ανθρώπινους σκελετούς όπου δεν ξεπερνούσαν τα 500 πόδια από την είσοδο, αλλά πρέπει να ήταν πολύ παλιοί, γιατί τα οστά έγιναν σκόνη  με το άγγιγμα μας.

Τα πάντα ήταν καλυμμένα με σκόνη βαθιά αφού περάσαμε τη στροφή και καμία ένδειξη ζωντανού οργανισμού που να έχει περάσει δεν σημειώθηκε. Ήταν πολύ σκοτεινό και καταθλιπτικό, και η ψύχρα ήταν πολύ διεισδυτική. Αν σκεφτεί κανείς ότι η εξωτερική θερμοκρασία ήταν κοντά στο 100 βαθμούς Φαρενάιτ. Είχαμε τρεις φακούς, ένα πέντε κυττάρων, και μετά από λίγο ήταν το μόνο που είχε απομείνει, που θα μπορούσε να δώσει ένα αξιοπρεπή φως. Κάτω από αυτό που εκτιμήσαμε ως 1200 μέτρα από το άνοιγμα ήρθαμε αντιμέτωποι με εναν ομαλό πέτρινο τοίχο. Αυτό ήταν. Το τέλος. Κανένας μας δεν  παραδέχτηκε ότι ήταν φυσικό, ήταν πολύ ομαλό και τέλειο, αν και το εξετάσαμε σχολαστικά, δεν μπορούσαμε να βρούμε ένα  ελάττωμα ή ρωγμή σε αυτό. Ήταν μια μαρμάρινη υφή και περίπου οκτώ ή εννέα πόδια υψηλά στο κέντρο και γύρω στις έντεκα μεγάλη. Τοποθετήσαμε τα αυτιά μας στην επιφάνεια του βράχου ο φλοίσβος από την άλλη πλευρά έγινε πολύ πιο δυνατός, και ο βράχος ήταν αρκετά κρύος στην αφή.

Υπήρχε φυσικό μάρμαρο εκεί κοντά, στο Mάρμπελ Κάνυον, όπου το μάρμαρο κάποτε εξοριζόταν σε μεγάλες ποσότητες, και έτσι ο βράχος ήταν η μητρική πετρά, είμαι σίγουρος.  Το φως δεν ήταν αρκετό και έτσι ψηφίσαμε να γυρίσουμε πίσω στο πίσω το άνοιγμα όσο το δυνατόν συντομότερα, και μετά από ένα σκληρό αγώνα επιστροφής  γυρίσαμε στο φως της ημέρας.  “Ωστόσο, την επόμενη μέρα ήμασταν διατεθειμένοι να εξετάσουμε ανόητα κάθε άλλη εκδοχή και να διεκδικήσουμε ότι  όλα ήταν φαντασία μας, σκέψη, ήταν κάτι παράξενο, από την άλλη πλευρά του τείχους, και ήταν απλώς άλλο ένα από αυτά τα πολλά σπήλαια της χώρας. Το Κάρλσμπαντ είναι μόλις 65 μίλια βόρεια από εκεί, και ολόκληρη η χώρα είναι χωρίς αμφιβολία κυψελοειδές εκεί κάτω. “Τελειώσαμε τα πειράματα μας , στα τέλη του Ιουλίου, αλλά δεν είμαι ποτέ σε θέση να ξεχάσουμε τις σπηλιές, τα περίεργα, και  τους ήχους από την άλλη πλευρά του φράγματος αυτού. Ή για το θέμα αυτό, το φράγμα το ίδιο,  ήταν πάρα πολύ τέλειο για να είναι φυσικό, πιστεύω. Ή, ίσως έχω διαβάσει πάρα πολλές «Amazing Stories», και τείνω να έχω άγριες ιδέες. Δεδομένου ότι οι Μεξικάνοι λένε, «Quien Sabe;”  Κ.Α. Gookin Carmel, Καλιφόρνια. ”

Μπορεί αυτές οι αφηγήσεις να σας φαίνονται χαζές ή και ψεύτικες το μόνο που έχω να σας πω ότι σήμερα οι τελευταίες σπηλιές όπου και διαβάσατε στις διηγήσεις απαγορεύονται αυστηρώς από τον στρατό των ΗΠΑ για κάποιον να μπει εκεί μέσα. Τι δουλεία έχει ο στρατός και όχι η σπηλαιολογική υπηρεσία ή η αρχαιολογική υπηρεσία; Αυτό το αφήνω στην κρίση σας να το σκεφτείτε……  Οι πληροφορίες που δίνω ειδικά σε ανθρώπους που ασχολούνται με το ζήτημα σοβαρά θα διαπιστώσουν πολλά πράγματα έστω και με το πάτημα του κουμπιού  ενός κομπιούτερ μέσω του GOOGLE EARTH!!!! Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά και να θυμάστε.

Αν δεν πιστεύετε σε κάτι δεν πάει να πει αυτό το κάτι ότι δεν υπάρχει!!!

INVISIBLE LYCANS TEAM!!!