ΣΠΑΡΤΗ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!!!

   ΣΠΑΡΤΗ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!!!

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια εχθροί του Ελληνισμού προσπαθούν να σπιλώσουν την ιστορία με διάφορους τρόπους είτε λέγοντας την μισή αλήθεια είτε παραποιώντας τα, και άλλες φορές δεν αφήνουν να μάθει ο κόσμος σπουδαία γεγονότα του παρελθόντος. Το υπουργείο παιδείας έχει κάνει πολλά τέτοια λάθη. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτές τις ενέργειες τις κάνει σκόπιμα γιατί απλά εκτελούν εντολές από έσωθεν και έξωθεν.

Τα τελευταία χρόνια αυτή η προπαγάνδα έχει παραγίνει μη σέβοντας ούτε ιερά ούτε όσια. Έτσι και για την Σπάρτη έχουν ειπωθεί πολλές αναλήθειες και όχι μόνο, ακόμα  και στο σχολειό, γεγονότα που προσβάλουν την ιστορία της πόλεως.

Κατόπιν παρακινήσεως του φίλου μου και συνεργάτη μου SAMAN LYCAN αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο για να γνωστοποιήσω μερικά γεγονότα που δεν είναι και τόσο γνωστά αλλά και να ξεσκεπάσω τα ψέματα που έχουν λεχτεί για την Σπάρτη.

Σήμερα πολύς κόσμος πιστεύει ότι η Σπάρτη ήταν ένα τυραννικό καθεστώς, όπως π.χ. τύπου βόρειας Κορέας. Μέγα ψέμα, το πολίτευμα της Σπάρτης ήταν ταυτόχρονα ποικιλόμορφο οπού χάρη σε αυτό κανένας δεν μπορούσε να κατασπίλωση το κράτος εύκολα, γιατί όλες οι εξουσίες του κράτους ελεγχόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τα διοικητικά σώματα της Σπάρτης όπου ο νομοθέτης Λυκούργος τα εγκαθίδρυσε ήταν: οι δυο Βασιλείς, η Γερουσία, οι πέντε έφοροι, και η Απέλλα (λαός). Αυτές ήταν οι βασικές εξουσίες της Σπάρτης.

Οι βασικές αρμοδιότητες των δυο Βασιλειάδων ήταν:

Σε καιρό πολέμου ο ένας βασιλιάς αναλάμβανε την αρχηγία του στρατού και ήταν συνεχώς σε εκστρατείες και ο δεύτερος βασιλιάς παρέμενε στην πόλη. Επίσης οι βασιλείς είχαν και ορισμένες δικαστικές αρμοδιότητες, όπως τις δικαστικές διαμάχες οικογενειακών υποθέσεων, άλλη δικαστική αρμοδιότητα ήταν για τους δημόσιους δρόμους. Είχαν την πρωτοκαθεδρία στους δημόσιους αγώνες και είχαν το δικαίωμα ποιοι πολίτες θα χρησιμοποιούνταν ως πρόξενοι.

Σε περίοδο εκστρατείας ο βασιλιάς προπορεύονταν ενώ όταν η εκστρατεία ελάμβανε τέλος και έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής ο βασιλιάς πορευόταν τελευταίος. Η σημαντικότερη αρμοδιότητα των βασιλέων ήταν ότι είχαν το δικαίωμα να είχαν θέση στην γερουσία και να είχαν την προεδρία. Για κάθε σημαντική απόφαση των βασιλέων θα έπρεπε να έπαιρναν την συμβουλή από το μαντείο των Δελφών, είτε από τις θυσίες αλλά και από την παρατήρηση των φυσικών φαινομένων. Δεν είχαν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στους θεσμούς της πόλης.

Ο ρόλος της γερουσίας ήταν ένα πολύ σημαντικό όργανο της Σπάρτης, τα μέλη της αποτελούνταν από 28 άτομα όπου ήταν μεγάλης ηλικίας άνω των 60 ετών συν τους δυο βασιλείς όπως προείπα, όλοι τους ήταν σεβαστά πρόσωπα στην Σπάρτη. Οι γερουσιαστές εκλεγόντουσαν από την Απέλλα δια της βοής, αν και αυτό ακούγετε αστείο ο Αριστοτέλης στα πολίτικα του μας βεβαιώνει ότι αυτός ο τρόπος εκλογής ήταν απόλυτα δίκαιος. Η κύρια αποστολή τους ήταν σε θέματα εξωτερικής πολίτικης, άλλο σημαντικό που είχαν ήταν οι σοβαρές δικαστικές υποθέσεις ήταν δηλαδή το ανώτατο δικαστήριο, είχαν το δικαίωμα να στερούν πολίτικα δικαιώματα αλλά και να επιβάλουν την εξορία.

Όλα αυτά μας τα αναφέρουν ο Πλούταρχος (λυκ.26,2) ο Ξενοφώντας(λακεδ.πολιτ.10,2) και ο Αριστοτέλης(πολιτ.129 4β) τέλος πολλές φορές αναλάμβαναν την κηδεμονία σε όσους βασιλιάδες αναλάμβαναν από πολύ μικροί την εξουσία, γιατί η βασιλεία στην Σπάρτη ήταν κληρονομικό δικαίωμα. Αργότερα η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία υιοθέτησε την γερουσία, την επονομαζόμενη σύγκλητο.

Οι έφοροι της Σπάρτης ήταν σημαντικός κρίκος στην πολιτεία , θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν το βαθύ κράτος, οι εξουσίες τους ήταν απεριόριστες. Ο λόγος που οι έφοροι ήταν πέντε ήταν γιατί εκπροσωπούσαν τις πέντε κώμες της Σπάρτης, συμπεριλαμβανόταν και η κώμη των Αμυκλών. Ένα πολύ σημαντικό έργο που έκαναν ήταν να εποπτεύουν τις άλλες εξουσίες, και ανάλογα με τα πορίσματα τους μπορούσαν να επιβάλουν ακόμα και την θανατική ποινή. Οι έφοροι εκλεγόντουσαν από την Απέλλα οι οποίοι παρέμεναν στην εξουσία για έναν χρόνο και δύσκολα είχαν το δικαίωμα της επανεκλογής, στο τέλος της θητείας τους λογοδοτούσαν μόνο στους επόμενους εφόρους και τους έκριναν για τα έργα τους με μεγάλη αυστηρότητα. Παρ’ όλο που η εκλογή τους γινόταν με δημοκρατικό τρόπο ο τρόπος της εξουσίας τους θύμιζε ολιγαρχικός. Είχαν την κύρια ευθύνη για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική όπως και στον οικονομικό τομέα, επέβλεπαν την αγωγή των νέων, τον τρόπο των ασκήσεων, των συσσιτίων, και γενικά την οργάνωση. Πάντα στις εκστρατείες των βασιλιάδων γινόταν υπό την συνοδεία εφόρου για να επιτηρεί τις πράξεις και τις ενέργειες του βασιλιά, χωρίς να παρέμβει στο έργο παρά μόνο εάν ο βασιλιάς ζητούσε την γνώμη του. Τέλος μέσα στα καθήκοντα τους ήταν και η υποδοχή ή την αποπομπή των ξένων πρέσβεων.

Η Απέλλα ήταν το μεγαλύτερο σε πλήθος εξουσιαστικό όργανο της Σπάρτης όπου συμμετείχαν όσοι είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, και ήταν άνω των 30 ετών. Στην ουσία η Απέλλα ήταν η Σπαρτιάτικη εκκλησία, όπου ενημερώνονταν για όλες τις εξελίξεις, τις ενέκρινε αλλά δεν αποφάσιζε σε όλα, σε αυτά που αποφάσιζε ήταν σε ότι αφορούσε στις πολεμικές συρράξεις και στην ειρήνη, αλλά και στις μεταβολές των νομών, εξέλεγε τους άρχοντες και τους παιδονόμους. Ο Πλούταρχος μας πληροφορεί ότι Απέλλα δεν είχε το δικαίωμα να εκφέρει κάποια γνώμη, αλλά μπορούσε να είχε την τελική απόφαση για όσα πρότειναν οι βασιλιάδες και η γερουσία, επίσης είχε και την επιλογή για τον στρατηγό της εκάστοτε εκστρατείας, εκτός του βασιλιά φυσικά. Εκτός από τις τέσσερις βασικές εξουσίες υπήρχαν και άλλες εξουσίες στην Σπάρτη όπως οι τέσσερις πύθιοι όπου αποστέλλονταν στους Δελφούς για την λήψη των χρησμών, ήταν άνθρωποι μεγάλης εμπιστοσύνης και διορίζονταν από τους βασιλείς. Άλλη εξουσία ήταν ο επιμελητής και οι πέντε σύναρχοι ,όπου αυτοί είχαν την αστυνομική εποπτεία.

Οι αρμοστές: αυτοί ήταν διοικητές πόλεων που ήταν κάτω από την κυριαρχία της Σπάρτης, κυρίως μετά τον πελοποννησιακό πόλεμο.

Οι αγαθοεργοί: όλοι αυτοί εκλεγόντουσαν κάθε χρόνο και ήταν αυτοί που διακρίθηκαν για την ανδρεία τους, ήταν πέντε στον σύνολο τους, ο κυρίως σκοπός τους ήταν οι μυστικές αποστολές και πολλές φορές έκαναν τους αγγελιοφόρους.

Οι κρεοδέτες: Αυτοί όριζαν και διένεμαν το κρέας στα συσσίτια.

Οι πρόξενοι: διορίζονταν από τους βασιλείς και είχαν την αρμοδιότητα να υποδέχονται τους ξένους και μέσο αυτών περνούσε η Σπαρτιατική πολιτική στις πόλεις-κράτη που ήταν σύμμαχοι η υποτελής με την Σπάρτη.

Παιδονόμοι: ήταν υπεύθυνοι για την αγωγή των νέων, σε περίπτωση ποινών ήταν αυτοί που μαστίγωναν τους νέους.

Εμπελοροί: ήταν όπως λέμε σήμερα αγορανόμοι δηλαδή είχαν αναλάβει να μην γίνονται αδικίες στην δημόσια αγορά.

Καταλαβαίνουμε τώρα ότι Σπάρτη δεν ήταν ένα τυραννικό καθεστώς που μόνο μέλημα της ήταν να κάνει πολέμους, βεβαίως υπήρχαν φορές που επιζητούσαν τον πόλεμο, αλλά πολλές φορές αναγκάζονταν να πολεμήσει. Βλέπουμε ότι η εξουσία στην Σπάρτη ήταν ένα συμπαγές κράμα όπου μέσα της είχε δημοκρατικό-βασιλικό-ολιγαρχικό-αριστοκρατικό καθεστώς, όπου όλοι ήταν σε εποπτεία αναμεταξύ τους και για αυτό η διαφθορά στην εξουσία δεν είχε πρόσφορο έδαφος, και όλα αυτά τα καθεστώτα μαζί λειτουργούσαν άψογα σε όλους τους τομείς, κοινωνικό, στρατιωτικό, διπλωματικό, παιδαγωγικό κ.τ.λ.

Σήμερα ο Ελληνικός λαός έχει για εθνικό φαγητό το σουβλάκι και παλιότερα την φασολάδα, έτσι και στην αρχαία Σπάρτη είχαν το μέλανα ζωμό, το φαγητό αυτό ήταν λιτό όπως άλλωστε ήταν λιτοί σε όλα τους,. Ο μέλανας ζωμός η διαφορετικά βάφα ή αιματιά όπως λεγόταν στην αρχαιότητα ήταν από χοιρινό κρέας όπου βραζόταν μέσα στο αίμα του, πρόσθεταν πολύ ξύδι και αρκετό αλάτι. Αυτό το φαγητό ήταν σχεδόν σε καθημερινή βάση, βέβαια είχαν στην διατροφή τους άρτο, τυρί, ξερά φρούτα όπως σταφίδες, ξερά σύκα κ.τ.λ.

Στις μέρες μας έχει διαμορφωθεί η άποψη ότι οι γυναίκες στην αρχαία Σπάρτη ήταν μόνο για να γεννούν γερά παιδιά, για αυτό υποβάλλονταν και αυτές σε σκληρές ασκήσεις γυμναστικής. Αυτό είναι αλήθεια αλλά σίγουρα δεν ήταν μόνο αυτό. Η φήμη της Σπαρτιάτισσας ήταν γνώστη σε όλη την αρχαία Ελλάδα για την αυστηρότητα ως προς τα παιδιά της και ως προς τους άνδρες αλλά και για την ομορφιά. Ποτέ καμιά Σπαρτιάτισσα δεν κατέφυγε στην πορνεία και η μοιχεία ήταν μηδενική, αυτά τα δυο ήταν άγνωστα για τις γυναίκες της Σπάρτης. Αντίθετα μάλιστα η προσήλωση στην οικογένεια και στα ιδεώδη της Σπάρτης ήταν μεγάλη.

Οι Σπαρτιάτισσες είχαν πολλές ευθύνες, είχαν την αποκλειστική διαχείριση του σπιτιού, και στα χωράφια επόπτευαν τους είλωτες, εκτός από αυτά η πνευματική εκπαίδευση της γυναίκας από μικρή ηλικία κιόλας ήταν μεγάλη, ανώτερη των αντρών λόγο το ότι οι άντρες ανάλωναν πολύ χρόνο στις πολεμικές εκπαιδεύσεις και στις πολυήμερες εκστρατείες. Γενικότερα οι γυναίκες στα διαχειρίστηκα ζητήματα της κοινωνικής ζωής ήταν περισσότερο εξασκημένες από ότι οι άντρες, και για αυτό είχαν περισσότερο ευθύνη σε αυτόν τον τομέα. Οι Σπαρτιάτισσες στους γυναικείους ολυμπιακούς αγώνες είχαν πολλές και μεγάλες επιτυχίες, η Κυνίσκα ήταν η πρώτη που διακρίθηκε στους ολυμπιακούς αγώνες. Οι Σπαρτιάτισσες δεν ήταν σε στενά και αυστηρά πλαίσια όπως έχει μυθοποιηθεί σήμερα, αντίθετα μάλιστα είχαν μια πρωτοφανή ελευθερία σε σχέση με τις άλλες γυναίκες της αρχαιότητας, αλλά και σε σχέση με την σημερινές γυναίκες ανά τον κόσμο τα 3/5 περίπου δεν απολαμβάνουν τις ελευθερίες που είχαν οι Σπαρτιάτισσες.

Όλοι γνωρίζουμε για την περίφημη μάχη των Θερμοπυλών, ότι ο Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες μαζί με τον Δημόφιλο με τους 700 θεσπιείς εναντίον ενός εκατομμυρίου Περσών όπου οι Έλληνες πολέμησαν μέχρι εσχάτων, μέχρι ενός, εδώ μας λέει ο Ηρόδοτος ότι τις τελευταίες στιγμές οι Έλληνες μάχονταν δια των χειρών, των μαχαιριών, και των οδόντων των!! διότι τα όπλα τους είχαν ήδη αχρηστευθεί. Φρίκη και μεγαλείο…

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το σύνολο του εκστρατευτικού σώματος των Περσών ήταν πολύ μεγαλύτερο από ένα εκατομμύριο, και εδώ ο Ηρόδοτος μας αναλύει το στρατό των Περσών. Η καταμέτρηση του στρατού των Περσών έγινε στο Δορίσκο η περιοχή αυτή βρίσκετε στην Θράκη, στην καταμέτρηση που έγινε εκεί κατέληξε στο ένα εκατομμύριο εφτακόσιες χιλιάδες οπλίτες, μεταξύ αυτών ήταν 80.000 χιλιάδες ιππείς πολλά Λιβυκά άρματα και 20.000 καμήλες περίπου. Το σύνολο των εθνών που έλαβαν μέρος ήταν 46, ενώ στο ναυτικό συμμετείχαν 8 έθνη. Τα πολεμικά πλοία που έλαβαν μέρος ήταν 1207, εκτός αυτού συμμετείχαν και 3000 φορτηγά και βοηθητικά πλοία. Ο απολογισμός του συνολικού στρατεύματος των Περσών είναι ως εξής: κατά μέσο όρο κάθε πολεμικό πλοίο αναλογούσε σε 200 ναύτες και 30 μάχιμοι άνδρες και στα άλλα πλοία αναλογούσε στο καθένα από 80 άνδρες έτσι βλέπουμε ότι μαζί με τα στρατεύματα που μετρήθηκαν στο Δορίσκο φτάνει στο εκπληκτικό ποσό των 2.316.610 ανδρών!!  Εκτός από τα μάχιμα στρατεύματα υπήρχε τουλάχιστον και ίσος αριθμός δούλων, τεχνιτών, συνεργειών, κ.λπ., αν τους προσθέσουμε και αυτούς τότε φτάνουμε στο αστρονομικό ποσό των 4.633.220 . Ο αριθμός αυτός μπορεί να φαίνετε φανταστικός και μη πιστευτός άλλα είναι πράγματι γεγονός.

Η εκστρατεία αυτή είναι αν όχι η μεγαλύτερη, είναι σίγουρα από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών στην παγκόσμια ιστορία. Τιμή και δόξα στους Θερμοπυλομονομάχους και σε όσους αργότερα ανά τον κόσμο ύψωσαν το ανάστημα τους για την λευτεριά λέγοντας το δικό τους <<ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ>> απέναντι σε άνισο αγώνα.

Μια άλλη άγνωστη μάχη για πάρα πολλούς, λόγο του ότι ποτέ δεν μας το δίδαξε το σχολείο είναι ο λεγόμενος <<αδακρύς πόλεμος>> στο τέλος του 368 π.χ. ο βασιλιάς της Σπάρτης Αρχίδαμος εκμεταλλεύοντας την απουσία του Επαμεινώνδα εισέβαλε στην Αρκαδία, εκεί διεξήχθη η μάχη εναντίων των Αρκάδων και των Αργιών. Η μάχη ήταν άνευ προηγουμένου, από τις τάξεις των Αρκάδων και των Αργιών σκοτώθηκαν γύρω στους 10.000, ενώ από τον στρατό της Σπάρτης δεν σκοτώθηκε κανένας. Μοναδικό φαινόμενο εις την παγκόσμια ιστορία. Εκείνη την εποχή η Σπάρτη άρχιζε την τελική της παρακμή σιγά σιγά λόγο του προβλήματος της δημογραφηκότητας και την χαλάρωση των νόμων του Λυκούργου, ο στρατός όμως ήταν ακόμη αξιόμαχος.

 Λίγα χρόνια αργότερα όταν ο Φίλιππος με τον γιο του τον μέγα Αλέξανδρο προσαρτούσε σιγά σιγά όλες τις Ελληνικές πόλεις άλλοτε με πόλεμο και άλλοτε με ειρήνη για την μεγάλη κοινή εκστρατεία, τότε οι Μακεδόνες πλησίασαν και την Σπάρτη, οι Σπαρτιάτες αρνήθηκαν να συνεργαστούν και οι Μακεδόνες δεν τόλμησαν να τους κάνουν πόλεμο και αναγκαστικά το δέχτηκαν, όχι διότι θα έβγαιναν ηττημένοι από την πολεμική σύρραξη αλλά γιατί ήξεραν καλά ότι αν εμπλεκόντουσαν οι απώλειες τους θα ήταν τεράστιες, ήξεραν καλά τι εστί Σπάρτη. Αν ψάξετε την πολεμική ιστορία της Σπάρτης θα βρείτε και άλλα τέτοια παρόμοια φαινόμενα και θα μείνετε έκπληκτοι, δεν είναι τυχαίο ότι ο Σπαρτιάτικος στρατός ήταν η καλύτερη πολεμική μηχανή σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.                                                                                                          Επειδή σήμερα όταν ακούμε για την αρχαία Σπάρτη το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι για την στρατιωτική πειθαρχεία και τις πολεμικές συρράξεις και γενικότερα σε ότι είχε σχέση με την βία. Σίγουρα η αρχαία Σπάρτη ήταν ένα μεγάλο στρατόπεδο αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, η πνευματική, η επιστημονική, και η τέχνη στην αρχαία Σπάρτη είχαν και αυτά την θέση τους.

Επειδή οι αρχαίοι Σπαρτιάτες από μικρά παιδιά έμπαιναν σε σκληρές εκπαιδευτικές και γυμναστικές δοκιμασίες και στα 20 κατατασσόντουσαν στο στρατό ως τα 60, σε όλο το διάστημα είχαν πολλές εκστρατείες και πολέμους ήταν λογικό η ιατρική να είχε περιέχουσα θέση για την αποκατάσταση των διαφόρων τραυματισμών, όπως για παράδειγμα στην μάχη των Θερμοπυλών όπου σε δυο στρατιώτες είχαν σοβαρό πρόβλημα στους οφθαλμούς όπου αναγκάστηκα να μείνουν πίσω για θεραπεία εδώ βλέπουμε ότι στις εκστρατείες είχαν μαζί τους και κινητά χειρουργεία-ιατρεία.

Σίγουρα ο κάθε στρατιώτης είχε τις δικές του γνώσεις λόγο εμπειρίας αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, οι βοτανολόγοι και οι χειρούργοι είχαν αρκετή δουλειά στην Σπάρτη, δεν είναι τυχαίο ότι οι Διόσκουροι λατρεύονταν ως γιατροί, δυστυχώς δεν γνωρίζουμε πολλά ονόματα γιατρών και γενικότερα επιστημόνων, γιατί οι Σπαρτιάτες σχεδόν πότε δεν γράφανε για τα τεκταινόμενα τους αλλά άφηναν να γράφουν οι άλλοι για αυτούς.

Ο Πλούταρχος μας διασώζει έναν Σπαρτιάτη γιατρό ο οποίος έζησε τον 4 αιώνα π.χ. και το όνομα του ήταν Περίανδρος και ήταν φημισμένος σε όλον τον αρχαίο κόσμο, επίσης έγραφε και ποιήματα.

Ο Κτησίας ήταν ένας από τους διασημότερους γιατρούς του αρχαίου κόσμου όπου εκτελούσε τα καθήκοντα του κοντά στον Πέρση βασιλιά, κατάφερε μέσο της διπλωματικής οδού να πάει στην Σπάρτη και να μείνει εκεί για πάντα, με την βοήθεια του ανέπτυξε την ιατρική στην Σπάρτη, αργότερα δυο Σπαρτιάτες χειρούργοι αφού μετακόμισαν στην Ρώμη κατάφεραν και διέπρεψαν ο ένας ήταν ο Αγάθαρχος γιος του Λυσάνιου όπου το 218 π.χ. εγκαταστάθηκε στην Ρώμη και άνοιξε ιατρείο στο κέντρο της πόλης, οι Ρωμαίοι του έδωσαν το προσωνύμιο <<ο θεραπευτής των τραυμάτων>>  Ο άλλος περίφημος Σπαρτιάτης γιατρός ήταν ο Κλαύδιος Αγαθινός έζησε τον 1 αιώνα μ.χ. και άσκησε την ιατρική του στην Ρώμη, υπήρξε ο ιδρυτής της λεγόμενης σχολής των εκλεκτικών.                                                                                                                                                        Η τέχνη στην αρχαία Σπάρτη ήταν λιτή ένα τρανό παράδειγμα είναι ο κίονας δωρικού ρυθμού όπου σε σχέση με τον κορινθιακό και τον ιωνικό κίονα η τεχνοτροπία της δηλώνει ένα αυστηρό ύφος. Δυστυχώς σήμερα δεν έχουν ανακαλυφθεί πολλά σημαντικά καλλιτεχνικά ευρήματα και σε αυτό οφείλετε ότι η σημερινή Σπάρτη είναι ακριβώς πάνω από την αρχαία Σπάρτη έτσι είναι δύσκολο να γίνουν εκτεταμένες ανασκαφές και ένας άλλος λόγος είναι ότι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ισοπέδωσε και λεηλάτησε βάναυσα την Σπάρτη. Πάντως όμως υπάρχουν και σήμερα ευρήματα τέχνης της αρχαίας Σπάρτης, μπορεί να μην είναι τόσο ανεπτυγμένη στον τομέα αυτό σε σχέση με τις άλλες πόλεις-κράτη αλλά παρ’ όλα αυτά και η Σπάρτη συνείσφερε στον τομέα αυτό, όπως στην αγγειογραφία όπου έχουμε από την πρωτογεωμετρική εποχή και σε όλες τις περιόδου της αρχαίας ιστορίας, καταφέρνοντας πολλές φορές να κάνουν και εξαγωγή.

Η χαλκουργία στην Σπάρτη ήταν περισσότερο ανεπτυγμένη, ξακουστός ήταν ο Γυτιάδας όπου κατασκεύασε το περίφημο άγαλμα της χαλκίοικου Αθηνάς όπως και πολλά αξιόλογα έργα στις Αμύκλες, περίφημοι ήταν και οι Χάρτας και Συάρδας. Η Σπάρτη ανέδειξε και μεγάλους πνευματικούς ανθρώπους όπως ο Χείλων γιος του Δαμαγέτου, ήταν πολιτικός, νομοθέτης, ποιητής και φιλόσοφος όπου άνηκε στους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας γεννήθηκε το 600 π.χ. στην Σπάρτη και πέθανε σε ηλικία 80 ετών στην Πίσσα της Σικελίας, λέγετε ότι ήταν ο Σοφότερος από τους επτά μεγάλους σοφούς, προς τιμήν του οι Σπαρτιάτες ανέγειραν και άγαλμα του με το επίγραμμα << Η πολεμόχαρη Σπάρτη γέννησε αυτόν εδώ τον Χείλωνα που ήταν πρώτος, δηλαδή ο μεγαλύτερος από τους επτά σοφούς>> το 556 π.χ. εξελέγη και έφορος όπου η θητεία του ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη.

Μια άλλη μεγάλη πνευματική προσωπικότητα που ανέδειξε η Σπάρτη ήταν ο Τυρταίος ήταν ελεγειακός ποιητής από τις Αφίδναι και έζησε τον 7 αιώνα π.χ. πολλά από τα ποιήματα του αναφερόταν στο να εξυψώνει το μαχητικό πνεύμα της Σπάρτης όπου με τις παιάνες και τις ελεγείες τόνιζε την στρατιωτική τιμή και την αγάπη προς την πατρίδα. Φυσικά υπήρχαν και άλλοι πνευματικοί άνθρωποι της Σπάρτης που έκαναν μεγάλη αίσθηση, δυστυχώς πολλούς από αυτούς δεν γνωρίζουμε τα ονόματα τους.

Η μεγαλύτερη κατηγορία που προσάπτουν στην αρχαία Σπαρτοί είναι η ρίψη των βρεφών στον Καιάδα, ότι άφηναν τα μωρά στους αποθέτες, δηλαδή όσα μωρά γεννιόντουσαν με κινητικά προβλήματα-ανάπηρα έπρεπε να πεθάνουν γιατί θα ήταν άχρηστοι για την κοινωνία της Σπάρτης. Στα σχολεία δυστυχώς αφήνετε να διδάσκετε αυτό το ψέμα εδώ και πολλά χρόνια, όμως αυτή η κατηγορία ανάγεται από τα αρχαία χρόνια.

Ο Καιάδας ήταν ένας βαραθρώδης τόπος στον βουνό Ταΰγετο 10 χλμ. βορειοδυτικά της Σπάρτης δίπλα στο σημερινό χωριό Τρύπη. Σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας υπήρχαν τέτοιοι βάραθροι όπου χρησιμοποιούνταν όλα για τον ίδιο σκοπό, στην Αθήνα( όρυγμα), στην Κόρινθο, στη Θεσσαλία (τόπος τιμωρίας), στους Δελφούς, και αλλού, και φυσικά στον Καιάδα όπου εκεί εκτελούνταν όσοι είχαν δικαστή σε θάνατο δηλ. στους προδότες, όπως τον Παυσανία που κατηγορήθηκε ότι συνεργάστηκε με τους Πέρσες  μετά την μάχη των Πλαταιών και έριξαν το νεκρό του σώμα στον καιάδα( κατά τους αρχαίους εθεωρείτο μέγιστη προσβολή του αποθανόντα να παραμένει το σώμα του άταφο) , στους βαριά εγκληματίες και σε ορισμένους αιχμαλώτους όπως τον Μεσσήνιο ήρωα Αριστομένη μαζί με 50 αιχμαλώτους, η Ιστορία λέει ότι Αριστομένης αφού τον κατακρήμνισαν στον Καιάδα κατάφερε να μείνει ζωντανός και στην συνέχεια πιάνοντας την ουρά μιας αλεπούς οδηγήθηκε σε μια τρύπα και βγήκε έξω. Μια απτή απόδειξη στο ότι δεν έριχναν μωρά στον Καιάδα είναι ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος (εκ γενετής χωλός) τώρα ίσως πουν κάποιοι ότι λόγο κληρονομικής καταγωγής σώθηκε, εγώ τους απαντώ ότι ο νόμος της Σπάρτης ίσχυε σε όλους χωρίς εξαίρεση.

Για την ιστορία ο Αγησίλαος ήταν από τους πιο επιτυχημένους βασιλιάδες που πέρασαν από την Σπάρτη, μάλιστα αν και κουτσός που ήταν εκ γενετής στα 80 χρόνια του έκανε εκστρατεία στην Αίγυπτο για να τους βοηθήσει ενάντια των Περσών, η πολεμική του στολή ζύγιζε πάνω από 60 κιλά.

Ένα άλλο γνωστό πρόσωπο της Σπάρτης ήταν ο Τυρταίος, όπως ανέφερα και πιο πριν ήταν ποιητής, αυτός γεννήθηκε τυφλός ούτε και αυτόν τον πέταξαν στο βάραθρο, υπήρχαν και άλλοι γνωστές προσωπικότητες που γεννήθηκαν με σωματικά προβλήματα και αργότερα διέπρεψαν. Και σήμερα οι επιστημονικές μελέτες που έχουν γίνει και γίνονται και με βάση των αποτελεσμάτων δεν προκύπτει ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες απέθεταν τα νεογνά στον Καιάδα.

Ο υπεύθυνος του τμήματος αρχαιομετρίας Δημοκρίτου κύριος Γ. Μανιάτης έχει ασχοληθεί με την χρονολόγηση των σκελετικών ευρημάτων στο σπηλαιοβάραθρο Καιάδας με ραδιοάνθρακα, στις 20-22 Μαΐου του 2005 είχε πραγματοποίηση στη Σπάρτη – Τρύπη συμπόσιο με θέμα Καιάδας από τον μύθο στην ιστορία’ σας παραθέτω εδώ ένα μέρος από τα πρακτικά του συμποσίου. Στη συγκεκριμένη εργασία επιλέχτηκαν για χρονολόγηση με ραδιοάνθρακα δυο δείγματα οστών από διαφορετικές θέσεις μέσα στο σπηλαιοβάραθρο Καιάδας. Τα δείγματα και οι θέσεις ήταν τα ακόλουθα: ΚΑΙΑΔΑΣ-1 ΕΣΟΧΗ Β, ΚΑΙΑΔΑΣ-2 ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, και παρακάτω μας λέει: Οι ηλικίες των δυο δειγμάτων έχουν αρκετά μεγάλη διαφορά που δηλώνει ότι είναι μάλλον σύγχρονα, παρ’ όλο που προέρχονται από διαφορετικά βάθη και σημεία στο σπηλαίο. Η κατανομή των πιθανοτήτων δίνει κάποια στενότερα όρια ηλικιών τα οποία θα μπορούσαν να συσχετιστούν με συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους στην ιστορία της Σπάρτης. Για παράδειγμα το 743-724 π.χ. έγινε ο πρώτος Μεσσηνιακός πόλεμος όπου ενώ το 685-657 π.χ. έγινε ο δεύτερος Μεσσηνιακός πόλεμος όπου οι Σπαρτιάτες νίκησαν τελικά. Σύμφωνα με τον Παυσανία (Μεσσηνιακά 18,4-7)κατα την διάρκεια του δεύτερου Μ.Π. ο αρχηγός των Μεσσηνίων Αριστομένης και άλλοι 50 Μεσσήνιοι πολεμιστές συνελήφθηκαν από τους Λακεδαιμόνιους και ριχτήκαν στον Καιάδα για τιμωρία.

Η περίοδος αυτή συμπίπτει με την ηλικία με τις μεγαλύτερες πιθανότητες ( 745-650 π.χ.-46,3%) του δεύτερου δείγματος (ΚΑΙΑΔΑΣ-2)  και για το πρώτο δείγμα (ΚΑΙΑΔΑΣ-1) υπάρχουν πολλές πιθανότητες να ανήκει στην ίδια περίοδο (670-610 π.χ.-37,2%) δεν αποκλείετε επομένως τα οστά αυτά να ανήκουν στους 50 Μεσσήνιους πολεμιστές που συνελήφθηκαν μαζί με τον Αριστομένη.

Η υπόθεση αυτή ισχυροποιείται κάπως περισσότερο, αν οι χρονολογήσεις αυτές συνδυαστούν με τις ισοτοπικές αναλύσεις των ιδίων οστών που παρουσιάζονται σε παράλληλο άρθρο στον ίδιο τόμο (Μανιάτη, Ντότσικα, Μανιάτης) οι αναλύσεις αυτές παρέχουν ενδείξεις για διατροφή των συγκεκριμένων ατόμων με μεγάλο ποσοστό σε θαλασσινά είδη, ιδιαίτερα του δείγματος ΚΑΙΑΔΑΣ 2, γεγονός που θα ήταν συμβατό με διατροφή κατοίκων σε παραλιακές θέσεις όπως στην Μεσσηνία. Από τις χρονολογήσεις δεν αποκλείονται ασφαλώς και άλλες πιθανότητες π.χ. 600-545π.χ. (37,9%) για το πρώτο δείγμα και 550-450 π.χ. (41.6%)  για το δεύτερο δείγμα όποτε γίνονται και άλλες πολεμικές επιχειρήσεις των Σπαρτιατών. Από τον Θουκυδίδη (1.5.118) γνωρίζουμε ότι ο Καιάδας ήταν τόπος θανάτωσης σημαντικών εγκληματιών και σίγουρα λειτούργησε τουλάχιστον μέχρι το 475 π.χ. όπου οι έφοροι της Σπάρτης σκόπευαν να ρίξουν τον Παυσανία σαν ένοχο προδοσίας με τους Πέρσες.

Σε επικοινωνία που είχα με τον Γ. Μανιάτη με ενημέρωσε ότι οι έρευνες δεν έχουν σταματήσει ακόμα, οι μελλοντικοί του στόχοι είναι

1. Να οριστεί το πότε ξεκίνησε και πότε σταμάτησε η χρήση του βάραθρου.
2. Να αναγνωριστούν συγκεκριμένες χρονικές φάσεις χρίσης του βάραθρου οι οποίες να συνδεθούν με γνωστά ιστορικά γεγονότα της Σπάρτης.
3.  Να δημιουργηθεί μια απόλυτη χρονική κλίμακα για να συνδυαστούν τα αποτελέσματα από άλλες έρευνες, όπως αυτές που αφορούν τις διατροφικές συνήθειες, τις περιβαλλοντικές συνθήκες, κ.α.

Του εύχομαι καλή συνέχεια στις έρευνες του, και θα αναμένω τα αποτελέσματα του.

Στον Καιάδα δεν βρέθηκαν σκελετικά ευρήματα νεογνών βρεφών, οι μικρότερες ηλικίες των σκελετικών ευρημάτων που βρέθηκαν ήταν 10 ετών 14 και 17 ετών, βεβαίως αυτές οι ηλικίες δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν τεκμήριο θανάτωσης βρεφών στο βάραθρο του Καιάδα.

 Εκτός από τον Καιάδα υπάρχουν και άλλα βάραθρα στην Λακωνική γη και πλησίον της Σπάρτης, όπως το βάραθρο που βρίσκετε κοντά στο χωριό Παρόρι αλλά και σε άλλα βάραθρα του Ταϋγέτου, όμως σε κανένα από αυτά τα βάραθρα δεν βρέθηκαν ίχνη ανθρώπινων οστών, έτσι ο βάραθρος του Καιάδα λόγο των ευρημάτων είναι το πιθανότερο μέρος που εκτελούνταν οι κατάδικοι.

Όλοι αυτοί που σήμερα προσπαθούν να σπιλώσουν την αρχαία Σπάρτη με κορυφαία κατηγορία την δήθεν ρίψη νεογνών στον Καιάδα, καλό θα ήταν να αναλογιστούν τον σύγχρονο Καιάδα με την εξόντωση νεογνών μέσω των αμβλώσεων όπου δεκάδες χιλιάδες κάθε χρόνο εξοντώνονται στην Ελλάδα και όχι μόνο, και να αφήσουν την Σπάρτη για αυτούς που ενδιαφέρονται να μάθουν την πραγματική αλήθεια, γιατί όπως και να το κάνουμε παρόμοια πόλις κράτος σαν την Σπάρτη δεν υπήρξε δεν υπάρχει και ούτε θα ξανά υπάρξει .

Μέχρι την επομένη φορά να είστε καλά.

INVISIBLE LYCANS TEAM!!!